Τέρμα πια οι αυταπάτες

Πάνε 5 μήνες που γράφω σε αυτόν τον ιστότοπο. Ήταν ένα χρονικό διάστημα που με βοήθησε να σκεφτώ, να αναστοχαστώ, να γνωρίσω τον εαυτό μου καλύτερα. Από την άλλη μου δόθηκε και η ευκαιρία να συνειδητοποιήσω και να αρχίσω να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου υπό μία άλλη οπτική. Συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος στον οποίο μεγάλωσα και μεγαλώνω δεν είναι ούτε αυτός για τον οποίο μου μίλησαν όταν ήμουνα μικρός και σίγουρα δεν είναι αυτός για τον οποίο όλοι κάνουν λόγο αυτόν τον καιρό, της κρίσης και του διχασμού.

Έχει χαθεί οποιοδήποτε ίχνος αξιοπρέπειας και σεβασμού. Δε σεβόμαστε τους ίδιους μας τους εαυτούς και επομένως δε σεβόμαστε την ίδια την δημοκρατία και την κοινωνία μας. Η απαξίωση των θεσμών, των αξιών και των λειτουργιών της κοινωνίας και του πολιτεύματός, μας οδήγησαν στη σημερινή ξεφτίλα. Μία ξεφτίλα που οι όποιοι επιτήδειοι την εκμεταλλεύονται για να κάνουν τα κουμάντα τους και να προσαρμόσουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους. Μία πραγματικότητα που διαμορφώνεται από τους κανόνες, τους νόμους και τις αποφάσεις των λίγων.

Τους τελευταίους μήνες παρακολούθησα την χώρα μου να καταρρέει και την κοινωνία να παρακολουθεί απαθέστατη. Ο σταρχιδισμός έγινε το μεγαλύτερο ατού της. Παρακολουθήσαμε την κυβέρνηση να μιλά κάθε μέρα για ένα καλύτερο αύριο και συνεχίζουμε να πιστεύουμε στα ψέματα και τις υποσχέσεις τους. Να την πατάμε με τον ίδιο τρόπο που την πατούσαμε τα τελευταία χρόνια, όταν οι υποσχέσεις και οι δηλώσεις πολιτικών στο μόνο που στόχευαν ήταν να παραμείνουν οι ίδιοι στην θέση που ήταν, απολαμβάνοντας τη θέα από ψηλά και μακρυά από την καταστροφή.

Μείναμε στους όρους και ξεχάσαμε τα νοήματά τους. Μιλάμε για δημοκρατία, δικαιοσύνη, νομιμότητα, ασφάλεια, ελευθερίες και όλοι πράττουμε μόνοι και ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, κλεισμένοι στις προσωπικές επιδιώξεις, φιλοδοξίες, φόβους και μικρότητες, ενώ όλα αυτά μας θέλουν ενωμένους. Και καθώς είμαστε έτσι μόνοι όλες οι αξίες αυτές, υπό το πέπλο της κρίσης που στην τελική βλάπτει την άρχουσα τάξη και τις τράπεζες και τίποτε άλλο, νοηματοδοτούνται ξανά από αυτούς για να λειτουργήσουν σαν εργαλείο για την πραγματοποίηση των δικών τους επιδιώξεων και μικροτήτων.

Γίναμε αναίσθητοι και είναι σαν τίποτα να μην εκπλήσσει πλέον. Και είναι όντως μια αλήθεια αυτό. Τίποτα δε μας εκπλήσσει και όλα τα θεωρούμε δεδομένα. Ξέρουμε ότι μας κλέβουν, ξέρουμε ότι μας κοροϊδεύουν, ξέρουμε ότι μας αδικούν και ότι απειλούν τις ζωές μας. Ο εχθρός και τα προβλήματα όλων μας είναι κοινά. Ας το συνειδητοποιήσουμε. Και όσο μηδενιστικό και αν ακουστεί, ή απαισιόδοξο, ή πέρα από την πραγματικότητα όπως θέλουμε να την αντιλαμβανόμαστε ή θέλουν οι άλλοι να την αντιλαμβανόμαστε, δεν έχουμε δημοκρατία. Η λέξη αυτή που την επικαλούνται ακόμη και οι ναζιστές συμπατριώτες μας, οι επιχειρηματίες που πατάνε πάνω στα δικαιώματα των εργαζομένων τους, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί που ξεπουλάνε την περιουσία του λαού, δεν υπάρχει. Δεν έχουμε δημοκρατία επειδή μας δίνουν το δικαίωμα να ψηφίζουμε. Αν πράγματι άλλαζε κάτι θα το έκαναν κι αυτό παράνομο, όπως έχει πει κάποιος...Ζούμε μία τρέλα που δεν ξέρω πώς να την ονομάσω ακόμη. Αυτό θα το κάνουμε όλοι μαζί αργότερα.

ΥΓ. Αυτό είναι ίσως το τελευταίο κέιμενό μου γι' αυτούς τους μήνες. Ελπίζω να επανέλθω σύντομα, γιατί προέκυψαν υποχρεώσεις και δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορώ να ασχοληθώ με το blog. Τα πράγματα κυλάνε γρηγορότερα από ποτέ και μαζί τους πρέπει να κινηθούμε κι εμείς. Θα παρακολουθώ πάντως τις εξελίξεις και ελπίζω να επιστρέψω σύντομα στον Ονειρο-Πόλο.