Η δικαιοσύνη γέρνει

Σε ένα άρθρο στην ιστοσελίδα της Lifo πρόσφατα, ο γνωστός αρθρογράφος του ισοτόπου Άρης Δημοκίδης, εξέφραζε την άποψη ότι έστω και κάπως αργά και σταθερά η δικαιοσύνη στην Ελλάδα άρχισε να λειτουργεί και όλοι να είμαστε ίσοι απέναντί στους νόμους. Κάνοντας  μία σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν και εξετάζοντας τα γεγονότα που έλαβαν μέρος στο χώρο της δικαιοσύνης στην Ελλάδα, όντως κάποιος μπορεί να πει ότι υπήρχε μία κίνηση στο χώρο της δικαιοσύνης. Θες να αναφέρουμε την περίπτωση της Χρυσής Αυγής, τις περιπτώσεις Λιάπη και Τομπούλογλου και το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου; Όλα υποδεικνύουν ένα πράγμα. Ότι υπάρχει μία δύναμη που μοιάζει να τιμωρεί αυτούς που πρέπει να τιμωρηθούν φέρνοντας τους ενώπιον της δικαιοσύνης. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η δικαιοσύνη, που ασκείται από την ανεξάρτητη δικαστική εξουσία της χώρας, θα έπρεπε από μόνη της να κινείται και να αντιμετωπίζει αδέκαστα και χωρίς την ανάγκη εντολών ή επέμβαση τρίτων, οποιοδήποτε πρόσωπο ή υπόθεση που θα έχρηζε την παρέμβασή της. Τα πράγματα όμως μοιάζουν να είναι λίγο διαφορετικά.

Για να γίνω όμως και πιο συγκεκριμένος τα πράγματα μοιάζουν να είναι κομμένα και ραμμένα στα συμφέροντα λίγων. Και λέγοντας λίγους δεν εννοώ άλλους από την νυν κυβέρνηση και τους εφοπλιστές και τους επιχειρηματίες. Παίρνοντας όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, όπου η δικαιοσύνη φαινομενικά άρχισε να κινείται, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε εύκολα ότι είτε κάποιοι άργησαν να κινηθούν, είτε ότι απλά έκαναν τα στραβά μάτια ώστε να εκμεταλλευτούν συγκυρίες και να παίξουν το χαρτί τους τη στιγμή που βόλευε.

Ξεκινώντας από το συμβάν της ποινικοποίησης της Χρυσής Αυγής, που απασχόλησε την ελληνική κοινωνία περισσότερο από κάθε άλλο τους τελευταίους μήνες, μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα που προκύπτουν από τα λόγια των ίδιων των πολιτικών που ενορχήστρωσαν την επιχείρηση αυτή. Αρχικά δεν έχουμε ακούσει λίγες φορές ότι η προφυλάκιση μελών της ναζιστικής οργάνωσης έγινε με εντολή του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά. Ακόμη δεν ήταν λίγες οι φορές που οι ίδιοι οι πολιτικοί της κυβέρνησης παραδέχτηκαν ότι δεν υπήρχε παλιότερα η πολιτική βούληση για το κυνήγι κατά της Χρυσής Αυγής. Τι λένε όλα αυτά; Ότι όλοι ήξεραν και ότι κανείς δεν παραδεχόταν το αυτονόητο και ακόμη χειρότερα ότι η δικαιοσύνη δεν έπραττε ανεξάρτητα, παρόλο που μπορούσε αλλά περίμενε τις εντολές ενός Αντώνη για να δράσει. Άρα δικαιοσύνη σε αυτή την περίπτωση είναι το δίκιο κάποιων λίγων και κάποιων συμφερόντων που συνοδεύουν τους όποιους λίγους.

Στο τέλος του προηγούμενου έτους παρακολουθήσαμε από την άλλη την αδέκαστη κυβέρνηση μας να καίει άλλα χαρτιά της εν ονόματι Μιχάλης Λιάπης και Χάρης Τομπούλογλου. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε ένα πρόσωπο που δεν εμπλέκεται πλέον στην κυβέρνηση, μπλεγμένο με σκάνδαλα εκατομμυρίων όπως αυτό της Siemens, για τα οποία δε συνελήφθη και κατέληξε να απειλείται με φυλάκιση για κάτι πλαστές πινακίδες. Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε ένα άλλο πρόσωπο που σχετίζεται με την κυβέρνηση και που αποκαλύφθηκε ότι χρηματιζόταν. Το ύποπτο ήταν ότι η αποκάλυψη αυτή είχε συμπέσει με άλλες αποκαλύψεις που βάραιναν τον υπουργό υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος λύσσαξε να φωνάζει εκείνες τις ημέρες κατά του Τομπούλογλου διακηρύσσοντας ότι θα είναι αδέκαστοι στη ΝΔ απέναντι του, κι ας είναι δικό τους άτομο. Αυτό που χαρακτηρίζει λοιπόν τις υποθέσεις αυτές είναι το περίεργο timing και η στάχτη στα μάτια των πολιτών. Η στάχτη στα μάτια εννοείται ισχύει και για την περίπτωση της Χρυσής Αυγής.

Μιλώντας για χρόνο ας στραφούμε στην περίπτωση του ΤΤ. Ένα σκάνδαλο που διατελέστηκε το 2009 και τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. άρχισαν να το συζητάνε μήνες μετά την αποκάλυψη του και όταν το εισαγγελικό πόρισμα έδωσε την "ασφάλεια" να συζητηθούν αυτά τα θέματα, ενώ άλλα μέσα τα είχαν θίξει ήδη. Είναι πραγματικά άξια απορίας η σιγή που κυριαρχούσε όλους τους προηγούμενους μήνες που το καζάνι του ΤΤ έβραζε για τα καλά και κατά τα άλλα επικρατούσε μία επιλεκτική σιγή ιχθύος. Άξια λόγου και η λίστα Λαγκάρντ που εμπλέκει εκατοντάδες πρόσωπα και όχι μόνο σχεδόν κανείς δεν εκδικάζεται (για την ακρίβεια 6 άτομα) αλλά η "δικαιοσύνη" μας τρέχει στα δικαστήρια και εφευρίσκει τρόπους να κατηγορήσει τον άνθρωπο που έκανε τη σχετική αποκάλυψη.

Γυρνώντας από τα σκάνδαλα των εκατομμυρίων στην καθημερινότητα των απλών πολιτών τα πράγματα ακολουθούν την εντελώς αντίθετη φορά. Η δικαιοσύνη είναι σκληρή και αμείλικτη. Συνολικά ο αριθμός των κρατουμένων για χρέη στο δημόσιο ανέρχεται στους 4.500 και όταν μιλάμε για τέτοια χρέη θα πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι μπορεί να ξεκινάνε από τα 3.000 ευρώ, όταν άλλοι την κάνουν με ελαφριά πηδηματάκια για άλλες και άλλες πράξεις και για άλλα και άλλα χρηματικά ποσά...Η δικαιοσύνη είναι ακόμη κομμένη και ραμμένη στα μέτρα που προστάζει η εξουσία στις περισσότερες περιπτώσεις. Να μιλήσω για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, για την ελευθεροτυπία, την ελευθερία έκφρασης, τα εργασιακά δικαιώματα, το γεγονός ότι μας εξουσιάζουν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου; Η δικαιοσύνη απουσιάζει από τις ζωές του απλού λαού και φαίνεται να βρίσκει θαλπωρή στις χλιδάτες αγκαλιές των κυβερνητικών, των επιχειρηματιών και των παπάδων.

Το δίκαιο έχει αλλάξει νόημα και υποχωρεί μπροστά στους αριθμούς της κρίσης, μπροστά στα θρησκευτικά και κοινωνικά ταμπού (θέμα ομοφυλόφιλων), μπροστά στην τρομολαγνεία που κυριαρχεί στα Μ.Μ.Ε., στην ασφάλεια και στους νόμους που καθορίζει ο ένας για τους πολλούς και στην τελική μπροστά στο χρήμα. Η δικαιοσύνη από ανεξάρτητη, μία δεδομένη ανεξαρτησία που θα έπρεπε να την διέπει, γίνεται υπόδουλη και κινείται σύμφωνα με τις υποταγές της εξουσίας, οποιασδήποτε εξουσίας, είτε πολιτική, είτε θρησκευτική, είτε επιχειρηματική, είτε αστυνομική.

Επομένως ίσως πολλοί παραλείπουμε πολλές πτυχές που δεν είναι καθόλου μικρές και θα έπρεπε να αποτελούν σημεία αναφοράς στις καθημερινές μας συζητήσεις σχετικά με τέτοια θέματα. Η σημερινή κυβέρνηση θεωρεί σαν θεμέλιο της δημοκρατίας την ασφάλεια. Όλοι μιλάνε για ασφάλεια και σταθερότητα της χώρας και όλοι μιλάνε για δημοκρατία και δικαιοσύνη. Η δημοκρατία αυτή ωστόσο, που διέπεται από την δικαιοσύνη που η ίδια ορίζει, στα μάτια μου τουλάχιστον, έχει αποκτήσει το νόημα που της δίνουν οι λίγοι και δουλεύει για αυτούς εις βάρος των πολλών. Βλέπουμε την δικαιοσύνη αυτή να ξεσπά σε πρόσωπα όπως ο γέροντας Παστίτσιος ή ο Κώστα Σακκάς και να χαϊδεύει από την άλλη τα κεφαλάκια του Βαρδινογιάννη και του Βενιζέλου.