Οι ψεύτες

Δεν έπρεπε να ανεχτούμε να καταργηθεί στην πράξη ο κοινοβουλευτικός έλεγχος και οι επιτροπές της Βουλής να γίνουν περίγελος. 
Δεν έπρεπε να ανεχτούμε αντισυνταγματικούς νόμους και αλλεπάλληλες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που αντίκεινται στο Σύνταγμα. 

Δεν έπρεπε να ανεχτούμε να κατεδαφιστεί η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία. 

Δεν έπρεπε να ανεχτούμε να παραμένει άδικο το φορολογικό σύστημα. 

Δεν έπρεπε να ανεχτούμε να ληστευτούν τα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν έπρεπε να ανεχτούμε ιδιωτικές διοικήσεις στις τράπεζες, οι οποίες είναι στην ουσία εθνικοποιημένες με χρήματα που εμείς χρεωθήκαμε. 

Δεν έπρεπε να ανεχτούμε να περικοπούν οι συντάξεις μας, χρήματα για τα οποία έχουμε ήδη εργαστεί μια ζωή.

Δεν έπρεπε να αφήσουμε να εκφυλιστούν ή να ηττηθούν οι συνδικαλιστικές διεκδικήσεις μας, όσο η μία ομάδα εργαζομένων κατηγορούσε την άλλη για «βόλεμα». 

Δεν έπρεπε να ανεχτούμε να βγουν προς πώληση σε ιδιώτες οι δημόσιοι πόροι και τα βασικά αγαθά. 

Δεν έπρεπε να ανεχτούμε να τα διεκδικούν και να τα αγοράζουν μαφίες-συνεταίροι των κυβερνώντων.

Όταν γέμισαν τις πόλεις μας κλούβες και σιδηρόφρακτους αστυνομικούς με υποπολυβόλα, έπρεπε να είχαμε ουρλιάξει. 

Όταν βασάνισαν κατηγορούμενους δεμένους με χειροπέδες, έπρεπε να είχαμε αντισταθεί. 

Οταν έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τους ανθρώπους που έχτισαν τους δρόμους αυτής της χώρας, μάζεψαν τις σοδιές της και κρατούσαν τα παιδιά της, έπρεπε να είχαμε ξεσηκωθεί.

Τα ανεχτήκαμε. Οι περισσότεροι. Οι περισσότεροι δεν ουρλιάξαμε, δεν αντισταθήκαμε, δεν ξεσηκωθήκαμε. Διότι έπρεπε, μας είπαν, να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία. 

Πουλήσαμε τη δημοκρατία για να αποφύγουμε τη

φτώχεια. 

Εκφασιστήκαμε για να σωθούμε. 

Τώρα, το χρέος μας είναι στο 180% του ΑΕΠ – από 120% που ήταν στην αρχή της κρίσης. 

Αυτοί στους οποίους πουλήσαμε τη δημοκρατία δεν κράτησαν το λόγο τους και γίναμε ακόμη πιο φτωχοί. 

Αυτοί που μας εκφάσισαν δεν ήταν τίμιοι, μας κορόιδεψαν.

Α, τους ψεύτες.

Πηγή: UNFOLLOW 21, Τεύχος Σεπτεμβρίου 2013

Ανέχεια

Λίγο καιρό πριν τη δολοφονία..

Πέτρος Γαϊτάνος (θεοφοβούμενος τραγουδιστής): «Μου αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής»

Βύρων Πολύδωρας (δεξιός καραγκιόζης - ΝΔ): «Βεβαίως συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή» | «Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απειλή για τη Δημοκρατία»

Θάνος Τζήμερος (νεοφιλελεύθερος καραγκιόζης - ΔΗΞΑΝ): «Αν η Χρυσή Αυγή είναι το αυγό, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το φίδι.»

Στέφανος Κασιμάτης (δημοσιογραφικός υπάλληλος του ομίλου Αλαφούζου): «Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως.»

Παναγιώτης Ψωμιάδης (δεξιός καραγκιόζης - ΝΔ): «Νέα Δημοκρατία και Χρυσή Αυγή είναι αδελφά κόμματα.»

Γιάννης Πλούταρχος (σκυλαδοπόπ τραγουδιστής): «Θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή, αν είναι να μας βγάλει από το αδιέξοδο»

Γιώργος Τράγκας (δημοσιογραφικός λοβιτούρας -όπου φυσάν τα φράγκα): «Έχουν οι έρθει οι άνθρωποι [σ.σ. οι χρυσαυγίτες] όμως σε πλήθος εκπομπών μου και μου έχουν πει ότι δεν είναι ναζιστικό κόμμα, έχουν διαψεύσει όλες τις σχέσεις με νεοναζιστικές οργανώσεις που επικαλούνται διάφοροι..» | «Εγώ κυρίες και κύριοι αν λάβω υπόψιν μου ότι η ΧΑ είναι εκτός συνταγματικού τόξου, πρέπει να πω ότι 1 εκατομμύριο άνθρωποι στην Ελλάδα είναι εκτός συνταγματικού τόξου» (βλ. περισσότερα: http://jungle-report.blogspot.gr/2013/04/mein-tragas.html)

Μιχάλης Κατσιγέρας (δημοσιογραφικός υπάλληλος του ομίλου Αλαφούζου): «Το κενό μιας δημοσίας τάξεως για όλους τους πολίτες έχει ήδη αρχίσει να καλύπτεται στις μαύρες περιοχές των Αθηνών από τους ακτιβιστές της Χρυσής Αυγής»

Ντόρα Μπακογιάννη (νεοφιλελεύθερη διαπλεκόμενη - ΝΔ): «Εμένα η Χρυσή Αυγή μου φέρεται με το "σεις και με το σας"»

Μπάμπης Παπαδημητρίου (δημοσιογραφικός υπάλληλος του ομίλου Αλαφούζου): «Γιατί όχι μία σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να τη δεχτούμε να υποστηρίξει μια συντηρητική συμμαχία.» | «Σε τελευταία ανάλυση, ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή!»

Νότης Σφακιανάκης (σκυλαδοπόπ τραγουδιστής): «Η Χρυσή Αυγή ουσιαστικά αφυπνίζει αυτό που πρέπει να κάνουμε μόνοι μας. Να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να έρθει να μας βιάσει.»

Ανδρέας Λοβέρδος (πέρα-δώθε πολιτικάντης): «Η Χρυσή Αυγή είναι αυθεντικό κίνημα»

Γιάννης Μπέζος (ηθοποιός της ευθύνης): «Το χαστούκι [του Κασιδιάρη] δεν σημαίνει ότι κάποιος χαστούκισε κάποιον συνάνθρωπό μας. Συμβολίζει χτυπάω κάτι κατεστημένο.»

Σάκης Ρουβάς (πχιοτικός ποπ σταρ): «Δεν με τρόμαξε που ο κόσμος ψήφισε την Χρυσή Αυγή»

Νίκος Βέρτης (σκυλαδοπόπ τραγουδιστής): «Η Χρυσή Αυγή από τα 100 που θα πει μπορεί τα 10 να είναι καλά»

Σταμάτης Γονίδης (σκυλάς): «Κάθε φορά κάποιον πρέπει να κάψουν για να αποδεικνύουν ότι είναι δημοκράτες. Να λοιπόν γιατί ο λαός που δεν μασάει κουτόχορτο ψηφίζει Χρυσή Αυγή.»

(Πηγή: http://jungle-report.blogspot.gr/)

Αυτοί είναι η ντροπή της κοινωνίας μας. Αυτοί που νομιμοποίησαν τη ΧΑ. Πόσο καιρό θα ανεχόμαστε τέτοιους ανθρώπους να μας κυβερνάνε και να βγαίνουν στα κανάλια; Ο Έλληνας μαλακίζεται ασυστόλως και τα φέρνει όλα όπως τον βολεύουν. Χθες κάποιους τους βόλευε η ύπαρξη της ΧΑ, ή έτσι νόμιζαν. Μάλλον αυτοί που επωφελούνται είναι μόνο η κυβέρνηση και τα κανάλια. Εμάς μας έχει ρημάξει η κατάσταση αυτή, καιρός να το συνειδητοποιήσουμε. Τέλος στην ανέχεια και την παρακμή. Αν και αργά, καιρός να θάψουμε τέτοια έκτροπα. Αυτά και τα κανάλια που τους υπηρετούν:

Και για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη:

Το Δάκρυ του Δένδια

Ο Νίκος Δένδιας εξέφρασε τη βαθιά του οδύνη για το χαμό του 34χρονου κάνοντας παράλληλα λόγο για την απαξίωση του κοινοβουλίου από τη ΧΑ και θίγοντας τα γεγονότα στον Μελιγαλά.  Τώρα θυμήθηκε ο αγαπημένος μας την απαξίωση και τη σαπίλα που έχει κατακλύσει τη βουλή.  Λες και μόνο η ΧΑ έχει ξεφτιλίσει τα πάντα εκεί μέσα και όλα τα υπόλοιπα είναι μέλι γάλα. Τώρα θυμήθηκε να θεσπίσει νόμους. Βέβαια μέχρι αύριο νομίζω θα τα έχει ξεχάσει όλα. Ένα παράδειγμα ξεφτίλας και ντροπής, για το οποίο δε ξέρω άμα μίλησαν τα καναλάκια που στηρίζουν της κυβέρνηση:

   

«Η δημοκρατία δεν πρόκειται να μείνει απαθής στην τεράστια πρόκληση που συνιστούν αυτά τα γεγονότα για την δημοκρατία», δήλωσε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, μιλώντας για τον θάνατο του Παύλου Φύσσα. Αυτός που έδωσε ζωή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανισμού των μεταναστών (ανατρέξτε στο Unfollow Σεπτεμβρίου για πλήρες ρεπορτάζ). Αυτό που έκανε τα στραβά μάτια στα βασανιστήρια πολιτών. Αυτός που γέμισε μπάτσους και την τελευταία γωνιά των πόλεων μας. Αυτός που χαιρέτιζε τόσο καιρό την Χρυσή Αυγή και ίσα ίσα τον εξυπηρετούσε η παρουσία της. Φαίνεται οτι ακόμη τον εξυπηρετεί... Εγώ αυτό θα το έλεγα θράσος και υποκρισία.

Πρέπει να χυθεί αίμα;

Γιατί κάθε φορά πρέπει να πεθάνει κάποιος; Γιατί πρέπει να πέσει αίμα για να ταρακουνηθούν όλοι; Γιατί έπρεπε να πεθάνει ο Παύλος Φύσσας για να μιλήσουν όλοι για τη ναζιστική Χρυσή Αυγή; Γυρνάω στα κοινωνικά δίκτυα και βλέπω ανθρώπους σοκαρισμένους. Έπρεπε να πεθάνει ένα ακόμη παιδί για να συνειδητοποιήσουμε τον ναζιστικό και δολοφονικό χαρακτήρα της οργάνωσης αυτής. Μιας οργάνωσης που εδώ και καιρό έχει στοιχειώσει κι έχει σκοτώσει εκατοντάδες ανθρώπους αλλά και την κοινωνία μας την ίδια. Από τη στιγμή που νομιμοποιήθηκε. Από τη στιγμή που την επέλεξαν κάποιες χιλιάδες πολίτες. Η Χρυσή Αυγή, τρέφεται από την κοινωνία και αυτό το αίμα δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε και το τελευταίο από το οποίο τράφηκε.

Γιατί πρέπει πάντα κάποιος να πεθαίνει για να νιώσουμε;

Ένας Παύλος...

Ένας Αλέξης...

Ένας μετανάστης...

Είναι η επίκληση στο συναίσθημα;

Είναι η βλακεία που μας δέρνει;

Ο φόβος;

Η Αδυναμία;

Έστω και αργά πρέπει να καταδικάσουμε τέτοιες ενέργειες. Και δεν είναι οι μόνες που πρέπει να καταδικαστούν. Η κοινωνία μας θέλει σύσσωμους για να νικήσουμε. Να νικήσουμε το μαύρο, αυτό της ΧΑ, της διεφθαρμένης πολιτείας, του Σαμαρά, του Δένδια, της υποκρισίας, των Μ.Μ.Ε. Οποιοδήποτε από τα φαντάσματα αυτά που μας έχουν στοιχειώσει.

Υ.Γ. Κύριε Μπάμπη Παπαδημητρίου ορίστε η σοβαρή ΧΑ. Σκατά στα μούτρα σας.

Τα Μ.Μ.Ε. σε κατάσταση Αμόκ

Η αφήγηση της κρίσης συνεχίζεται, αυτή τη φορά μέσα από την τηλεόραση. Ο Πάνος Καμμένος σε δήλωση του μετά την ομιλία του στη Δ.Ε.Θ, προτρέπει πολίτες του δήμου Αριστοτέλη να λιντσάρουν τον Πάχτα, δήμαρχο της περιοχής, καθώς λέγεται ότι γνώριζε για τις υψηλές ποσότητες αρσενικού που βρέθηκαν στο νερό της περιοχής, λόγω των εξορύξεων χρυσού και δεν είχε ενημερώσει τους κατοίκους. Σάλος ξεσπά στα Μ.Μ.Ε. και όλοι βρίσκονται σε κατάσταση Αμόκ.

Ο εισαγγελέας παρεμβαίνει άμεσα εννοείται γιατί δε νοούνται να λέγονται και να συμβαίνουν τέτοια πράγματα σε μία δημοκρατική κοινωνία  και ειδικά στην Ελλάδα του 2013 του Αντώνη Σαμαρά. 

Χθες, πρωί Τρίτης, ο Καμμένος μάλωνε στο πλατό με την κ. Τσαπανίδου. Ο Καμμένος, σαν να τα μάσησε λίγο και είπε ότι άλλα εννοούσε, ότι δηλαδή πρέπει οι πολίτες να λιντσάρουν "πολιτικά" τον Πάχτα και αφού είπε ψεύτρα την Τσαπανίδου, σηκώθηκε και έφυγε. Τα Μ.Μ.Ε. εννοείται βγήκαν να καταδικάσουν τον αρχηγό των ΑΝΕΛ και τα παράθυρα γέμισαν πιθήκια που έκραζαν.

Δύο τινά. Πρώτον ο εισαγγελέας θα έπρεπε να είχε μαζέψει εδώ και καιρό τον κ. Πάχτα  και όσους εμπλέκονται με την εξόρυξη χρυσού στην Χαλκιδική (βλέπε Μπόμπολας και σία). Έτσι θα ξεμπερδεύαμε και με το Mega. Αλλά τις τελευταίες δεκαετίες η Ελληνική δικαιοσύνη κάνει τα στραβά μάτια ενώ στη χώρα συμβαίνουν σόδομα και γόμορα. Μετά οι δικαστές κάνουν 2-3  τσιμπουκακια στην εκάστοτε κυβέρνηση και όλα καλά. 

Δεύτερον, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατό να συμβαίνουν εγκλήματα γύρω μας και ο κάθε παρουσιαστής ειδήσεων να μην έχει την παραμικρή τσίπα να βγει και να τα καταδικάσει. Όλοι φάνηκαν να αντέδρασαν κάπως έτσι όταν άκουσαν τις δηλώσεις του Καμμένου:

Για τη Χρυσή Αυγή που επιτέθηκε στα μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ κανείς δεν αντέδρασε έτσι. Τα επεισόδια στον Μελιγαλά και τα Γιαννιτσά τα πέρασαν στα ψιλά γράμματα σχεδόν. Το γεγονός ότι στη Χαλκιδική συντελείται ένα έγκλημα, δε το ανέφερε κανένα από τα "μεγάλα κανάλια". Είναι άπειρα άλλα και μπορούμε να συμπληρώσουμε τη λίστα με άπειρες ειδήσεις που θάφτηκαν και για τα οποία ο Μπόμπολας και ο Αλαφούζος έκαναν τα στραβά μάτια. Γιατί δε θέλουν να βγουν, είναι μαφιόζοι οι τύποι. Γιατί θα καεί ο κώλος τους και γιατί τους αρέσει να γλύφουν το κωλαράκι της κυβέρνησης.

Αντώνης Σαμαράκης: Το ποτάμι

Από τη συλλογή διηγημάτων Ζητείται ελπίς (1954).

Η διαταγή ήτανε ξεκάθαρη: Απαγορεύεται το μπάνιο στο ποτάμι, ακόμα και να πλησιάζει κανένας σε απόσταση λιγότερο από διακόσια μέτρα. Δε χώραγε λοιπόν καμιά παρανόηση. Όποιος την παρέβαινε τη διαταγή, θα πέρναγε στρατοδικείο.

Τους τη διάβασε τις προάλλες ο ίδιος ο ταγματάρχης. Διέταξε γενική συγκέντρωση, όλο το τάγμα, και τους διάβασε. Διαταγή της Μεραρχίας! Δεν ήτανε παίξε γέλασε.

Είχανε κάπου τρεις βδομάδες που είχαν αράξει δώθε από το ποτάμι.

Κείθε από το ποτάμι ήταν ο εχθρός, οι Άλλοι όπως τους λέγανε πολλοί.

Τρεις βδομάδες απραξία. Σίγουρα δε θα βάσταγε πολύ τούτη η κατάσταση, για την ώρα όμως επικρατούσε ησυχία.

Και στις δυο όχθες του ποταμού, σε μεγάλο βάθος, ήτανε δάσος. Πυκνό δάσος. Μες στο δάσος είχανε στρατοπεδεύσει και οι μεν και οι δε.

Οι πληροφορίες τους ήτανε πως οι Άλλοι είχανε δυο τάγματα εκεί. Ωστόσο, δεν επιχειρούσαν επίθεση, ποιος ξέρει τι λογαριάζανε να κάνουν. Στο μεταξύ, τα φυλάκια, και από τις δυο μεριές, ήταν εδώ κι εκεί κρυμμένα στο δάσος, έτοιμα για παν ενδεχόμενο.

Τρεις βδομάδες! Πώς είχανε περάσει τρεις βδομάδες! Δε θυμόντουσαν σ' αυτόν τον πόλεμο, που είχε αρχίσει εδώ και δυόμισι χρόνια περίπου, άλλο τέτοιο διάλειμμα σαν και τούτο.

Όταν φτάσανε στο ποτάμι, έκανε ακόμα κρύο. Εδώ και μερικές μέρες, ο καιρός είχε στρώσει. Άνοιξη πια!

Ο πρώτος που γλίστρησε κατά το ποτάμι ήτανε λοχίας. Γλίστρησε ένα πρωινό και βούτηξε. Λίγο αργότερα, σύρθηκε ως τους δικούς του, με δυο σφαίρες στο πλευρό. Δεν έζησε πολλές ώρες.

Την άλλη μέρα, δυο φαντάροι τραβήξανε για κει. Δεν τους ξαναείδε

πια κανένας. Ακούσανε μονάχα πολυβολισμούς, και ύστερα σιωπή.

Τότε βγήκε η διαταγή της Μεραρχίας.

Ήτανε ωστόσο μεγάλος πειρασμός το ποτάμι. Τ' ακούγανε που κυλούσε τα νερά του και το λαχταρούσανε. Αυτά τα δυόμισι χρόνια, τους είχε φάει η βρώμα. Είχανε ξεσυνηθίσει ένα σωρό χαρές. Και να, τώρα, που είχε βρεθεί στο δρόμο τους αυτό το ποτάμι. Αλλά η διαταγή της Μεραρχίας...

- Στο διάολο η διαταγή της Μεραρχίας! είπε μέσ' από τα δόντια του

κείνη τη νύχτα.

Γύριζε και ξαναγύριζε και ησυχία δεν είχε. Το ποτάμι ακουγότανε πέρα και δεν τον άφηνε να ησυχάσει.

Θα πήγαινε την άλλη μέρα, θα πήγαινε οπωσδήποτε. Στο διάολο η δια

ταγή της Μεραρχίας!

Οι άλλοι φαντάροι κοιμόντουσαν. Τέλος τον πήρε κι αυτόν ο ύπνος. Είδε ένα όνειρο, έναν εφιάλτη. Στην αρχή, το είδε όπως ήτανε: ποτάμι. Ήτανε μπροστά του αυτό το ποτάμι και τον περίμενε. Κι αυτός, γυμνός στην όχθη, δεν έπεφτε μέσα. Σα να τον βάσταγε ένα αόρατο χέρι (...)

Ξύπνησε βαλαντωμένος δεν είχε ακόμα φέξει...

Φτάνοντας στην όχθη, στάθηκε και το κοίταζε. Το ποτάμι! Ώστε υπήρχε λοιπόν αυτό το ποτάμι; Ώρες ώρες, συλλογιζότανε μήπως δεν υπήρχε στ' αλήθεια. Μήπως ήτανε μια φαντασία τους, μια ομαδική ψευδαίσθηση.

Είχε βρει μια ευκαιρία και τράβηξε κατά το ποτάμι. Το πρωινό ήτανε θαύμα! Αν ήτανε τυχερός και δεν τον παίρνανε μυρουδιά... Να πρόφταινε μονάχα να βουτήξει στο ποτάμι, να μπει στα νερά του, τα παρακάτω δεν τον νοιάζανε.

Σ' ένα δέντρο, στην όχθη, άφησε τα ρούχα του, και όρθιο πάνω στον κορμό, το τουφέκι του. Έριξε δυο τελευταίες ματιές, μια πίσω του, μην ήτανε κανένας από τους δικούς του, και μια στην αντίπερα όχθη, μην ήτανε κανένας από τους Άλλους. Και μπήκε στο νερό.

Από τη στιγμή που το σώμα του, ολόγυμνο, μπήκε στο νερό, τούτο το σώμα που δυόμισι χρόνια βασανιζότανε, που δυο τραύματα το είχανε ως τώρα σημαδέψει, από τη στιγμή αυτή ένιωσε άλλος άνθρωπος. Σα να πέρασε ένα χέρι μ' ένα σφουγγάρι μέσα του και να τα 'σβησε αυτά τα δυόμισι χρόνια.

Κολυμπούσε πότε μπρούμυτα, πότε ανάσκελα. Αφηνότανε να τον πηγαίνει το ρεύμα. Έκανε και μακροβούτια...

Ήταν ένα παιδί τώρα αυτός ο φαντάρος, που δεν ήταν παρά εικοσιτριώ χρονώ κι όμως τα δυόμισι τελευταία χρόνια είχαν αφήσει βαθιά ίχνη μέσα του.

Δεξιά κι αριστερά, και στις δυο όχθες, φτερουγίζανε πουλιά, τον χαιρετούσανε περνώντας πότε πότε από πάνω του.

Μπροστά του, πήγαινε τώρα ένα κλαδί που το έσερνε το ρεύμα. Βάλθηκε να το φτάσει μ' ένα μονάχα μακροβούτι. Και το κατάφερε. Βγήκε από το νερό ακριβώς δίπλα στο κλαδί. Ένιωσε μια χαρά! Αλλά την ίδια στιγμή είδε ένα κεφάλι μπροστά του, κάπου τριάντα μέτρα μακριά.

Σταμάτησε και προσπάθησε να δει καλύτερα.

Και κείνος που κολυμπούσε εκεί τον είχε δει, είχε σταματήσει κι αυτός. Κοιτάζονταν.

Ξανάγινε αμέσως αυτός που ήτανε και πρωτύτερα: ένας φαντάρος που είχε κιόλας δυόμισι χρόνια πόλεμο, που είχε έναν πολεμικό σταυρό, που είχε αφήσει το τουφέκι του στο δέντρο.

Δεν μπορούσε να καταλάβει αν αυτός αντίκρυ του ήτανε από τους δικούς του ή από τους Άλλους. Πώς να το καταλάβει; Ένα κεφάλι έβλεπε μονάχα. Μπορούσε να 'ναι ένας από τους δικούς του. Μπορούσε να 'ναι ένας από τους Άλλους.

Για μερικά λεπτά, και οι δυο τους στέκονταν ακίνητοι στα νερά. Τη σιωπή διέκοψε ένα φτάρνισμα. Ήταν αυτός που φταρνίστηκε, και κατά τη συνήθειά του βλαστήμησε δυνατά. Τότε εκείνος αντίκρυ του άρχισε να κολυμπάει γρήγορα προς την αντίπερα όχθη. Κι αυτός όμως δεν έχασε καιρό. Κολύμπησε προς την όχθη του μ' όλη του τη δύναμη. Βγήκε πρώτος. Έτρεξε στο δέντρο που είχε αφήσει το τουφέκι του, το άρπαξε. Ο Άλλος, ό,τι έβγαινε από το νερό. Έτρεχε τώρα κι εκείνος να πάρει το τουφέκι του.

Σήκωσε το τουφέκι του αυτός, σημάδεψε. Του ήτανε πάρα πολύ εύκολο να του φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι. Ο Άλλος ήτανε σπουδαίος στόχος έτσι καθώς έτρεχε ολόγυμνος, κάπου είκοσι μέτρα μονάχα μακριά.

Όχι, δεν τράβηξε τη σκανδάλη. Ο Άλλος ήταν εκεί, γυμνός όπως είχε έρθει στον κόσμο. Κι αυτός ήταν εδώ, γυμνός όπως είχε έρθει στον κόσμο.

Δεν μπορούσε να τραβήξει. Ήτανε και οι δυο γυμνοί. Δυο άνθρωποι γυμνοί. Γυμνοί από ρούχα. Γυμνοί από ονόματα. Γυμνοί από εθνικότητα. Γυμνοί από τον χακί εαυτό τους.

Δεν μπορούσε να τραβήξει. Το ποτάμι δεν τους χώριζε τώρα, αντίθετα τους ένωνε.

Δεν μπορούσε να τραβήξει. Ο Άλλος είχε γίνει ένας άλλος άνθρωπος

τώρα, χωρίς άλφα κεφαλαίο, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Χαμήλωσε το τουφέκι του. Χαμήλωσε το κεφάλι του. Και δεν είδε τίποτα ως το τέλος, πρόφτασε να δει μονάχα κάτι πουλιά που φτερoυγίσανε τρομαγμένα σαν έπεσε από την αντικρινή όχθη η τουφεκιά, κι αυτός, γονάτισε πρώτα, ύστερα έπεσε με το πρόσωπο στο χώμα.

Η Kόλαση

Ώρες συζήτησης. Σε ένα τραπεζάκι δίπλα στη θάλασσα, μία παρέα συζητά για την κρίση, την πορεία της Ελλάδας, την οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική κατάντια μας. Γιατί αυτή η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι πάνω απ' όλα κοινωνική, πολιτισμική, μία κρίση αξιών. Εδώ φαίνεται το ποιόν του καθενός, τι έχει στο μυαλό και στην ψυχή του. Κάποιοι δε μιλάνε πολύ. Έχουν πράγματα να πουν αλλά τους προλαβαίνουν οι άλλοι. Κάποιοι νιώθουν φυλακισμένοι και τους πιάνει άγχος. Κάποιοι είναι αντιδραστικοί και μιλάνε με στόμφο και πυγμή. Άλλοι με ξύλινο λόγο. Μερικοί είναι πολύ απόλυτοι και δε δέχονται τίποτα. Άλλοι είναι πιο συγκαταβατικοί ενώ υπάρχουν και αυτοί που δε τους ενδιαφέρουν αυτά και τους γράφουν όλους. Κάποιοι βιάζονται να ανοίξουν το στόμα τους. Άλλοι βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα. Κάποιοι κλείνουν τα μάτια.

Η κρίση τότε τελειώνει. Όλα βαίνουν προς το καλύτερο και η Ελλάδα μπαίνει ξανά στην ανάπτυξη, στις αγορές. Ορθοποδεί, πατά γερά στα πόδια της. Στα νέα της πόδια, αυτά που έχτισε με κόπους και θυσίες η κυβέρνηση Σαμαρά. Ποιους κόπους και ποιες θυσίες; Ποιοι έφτυσαν το αίμα τους για να γίνει η αλλαγή αυτή; Ποια αλλαγή βασικά; Ο Σαμαράς είναι ο σωτήρας εκεί. Αυτός τόλμησε κι έκανε το μεγάλο βήμα. Αυτό που δεν έκαναν οι άλλοι τόσα χρόνια. Δεν μάσησε, δεν κώλοσε, τα είπε χύμα και σταράτα.

Το μνημόνιο είναι ο μονόδρομος. Οι Ευρωπαίοι, η Γερμανία, η Μέρκελ  το έκαναν για να μας σώσουν. Γιατί άμα καταρρέαμε εμείς, θα κατέρρεε και όλη η Ευρώπη. Άμα γυρνούσαμε στη δραχμή θα πεινούσαμε. Παραπάνω; Κάποιοι λένε ότι τα πράγματα θα ήταν λίγο καλύτερα από τώρα. Αυτούς τους ειρωνεύονται και οριακά τους βγάζουν τρελούς. Έπρεπε να ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο και τέλος. Το μνημόνιο είναι ευλογία, είναι ευτυχία είπε ο Πάγκαλος. Να λέμε και ευχαριστώ δηλαδή να τους φιλήσουμε τα πόδια και να ικετεύσουμε ώστε να παρατείνουμε τον αργό μας θάνατο. Πόσο ακόμη; Πόσο χαμηλά θα πέσουμε;

Η Ελλάδα πούλησε τα παλιά της πόδια. Ξεπούλησε τον ίδιο της τον εαυτό. Έγινε μία πόρνη. Ο Σαμαράς την έβγαλε στο πεζοδρόμιο και άρχισε να την εκδίδει. Το κομμάτι τους πήραν οι επιχειρηματίες, Έλληνες και ξένοι. Τα φιλαράκια του πρωθυπουργού, καναδέζικες εταιρίες, Κινέζοι, Ρώσοι, όλοι ήρθαν να πάρουν το μερίδιο τους. Από μία μικρή εταιρία ή μία πιο μεγάλη όπως τον ΟΠΑΠ, ως και ένα κομμάτι γης ανυπολόγιστης αξίας. Μαζί και ανθρώπινες ζωές. Όλα βγήκαν στο σφυρί και χαρίστηκαν. "Και πολύ καλά έγινε" υποστηρίζουνε  κάποιοι. "Εσύ τα ίδια δε θα έκανες στη θέση αυτών;". Από μέσα μου γελάω. "Έτσι θα σωζόμασταν μόνο". Άλλοι δε δέχονται οτι φτάσαμε ως εδώ. Να πουλάμε την περιουσία μας, αυτά που χτίσαμε με τόσο κόπο σαν λαός. Να πουλάμε το ίδιο μας το σπίτι, την ίδια μας τη χώρα.

Και τι μας έμεινε μετά; 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, συν πόσοι άλλοι που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας με δουλειά, άλλοι να τη βγάζουν τσίμα τσίμα, εργασιακά δικαιώματα που ισοπεδώθηκαν, εργασιακές σχέσεις που ελαχιστοποιήθηκαν, μία διαρκής ξεφτίλα. Μας έφαγαν και την αξιοπρέπεια; Κάποιες χιλιάδες αυτοκτόνησαν από την απελπισία και τα ζόρια, ποιος μίλησε γι' αυτούς; Τώρα λένε θα μας πάρουν την πρώτη κατοικία αν δε μπορούμε να αποπληρώσουμε τα δάνεια μας. Τώρα αν έχεις χρέη στην εφορία κοντά στις 3.000 ευρώ, μπαίνεις στη στενή. Και κάποιοι που χρωστάνε εκατομμύρια, τους επιβραβεύουν δίνοντας τους επιχειρήσεις και κάνουν τα στραβά μάτια.

Μία χώρα χωρίς παιδεία και με πολιτικούς που υποστηρίζουν ότι οι καθηγητές είναι αυτοί που κλείνουν τα σχολεία με τις απεργίες. Τα σχολεία που η κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αποικοδομούσαν μέρα με τη μέρα. Τα μάτια μένουν κλειστά σε όλα αυτά. Το μαύρο έχει πέσει. Τώρα βγαίνει ο Κεδίκογλου και λέει ότι τα σχολεία πρέπει να λειτουργήσουν κανονικά και οι καθηγητές να συμμορφωθούν. Τα σχολεία που έριξαν στο σκοτάδι. Σαν την ΕΡΤ που ο ίδιος πολιτικός, αυτός που λίγα χρόνια πριν υποστήριζε κραυγαλέα ότι έπρεπε να μείνει ζωντανή, την έκανε κουρέλι και την πέταξε στα σκουπίδια. Ο πολιτισμός βυθίστηκε και άλλο στο σκοτάδι την ημέρα εκείνη. Αλλά και η ΕΡΤ ζει ακόμη. Κρατιέται με νύχια και με δόντια. Για πόσο ακόμη;

Το ΔΤ εξέπεμψε. Με χίλια δυο προβλήματα αλλά εξέπεμψε, από ένα ιδιωτικό στούντιο. Με τις ευλογίες του Mega. Κάποιοι δεν ταρακουνήθηκαν καν, δεν τους έκανε αίσθηση. Ο Καψής βγήκε και είπε ότι αυτό που κάνουν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ είναι αντιδημοκρατικό. Δε μπορούν να κάνουν κατάληψη στο ραδιομέγαρο και να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους. Είναι αντιδημοκρατικό. Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Μας ειρωνεύονται μέσα στα μούτρα. Πόση τρέλα θα χωρέσει πια η χώρα αυτή;

Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου βγαίνει στο ΣΚΑΙ και υποστηρίζει τη συνεργασία της Χρυσής Αυγής με τη Νέα Δημοκρατία και δεν ντρέπεται. Θέλει μία σοβαρή χρυσή αυγή.

Σε κάποιους δεν έκανε αίσθηση τίποτα από αυτά. Κάποιοι τα θεώρησαν εντελώς φυσιολογικά. Όχι τίποτα δεν είναι φυσιολογικό. Ζούμε μέσ' στην τρέλα. Μία ξανθιά κοπελίτσα δηλώνει ότι προτιμά τη Χρυσή Αυγή από τους βρομιάρηδες αριστερούς. Δεν το χωρά ο νους μου. Κάποιοι στο τραπέζι συμβιβάζονται με όλα αυτά. Κάποιοι δηλώνουν σταρχιδιστές και ότι δεν τους νοιάζει τίποτα, αυτοί περνάνε καλά έτσι κι αλλιώς, τι τους νοιάζουν οι άλλοι; Μερικοί περιμένουν έναν άλλο σωτήρα, έναν Τσίπρα να έρθει να τους σώσει. Άλλοι διερωτώνται αν όντως μπορούμε να κάνουμε κάτι, αν υπάρχει λύση. Κι αυτοί στο τέλος δε βρίσκουν άκρη και τα παρατάνε πολύ εύκολα.

Εγώ δε μπορώ να συμβιβαστώ με όλα αυτά. Δεν το χωρά η λογική μου. Γυρνάω σπίτι σκεπτόμενος όλα αυτά και υπάρχουν βράδια που δε μπορώ να κοιμηθώ. Αλλά στον κόσμο φαίνεται οτι έχει αρχίσει να χάνεται κάθε λογική. Δεν την υπολογίζει κανείς. Υπολογίζουμε μόνο τους αριθμούς και από αυτούς ότι μας συμφέρει. Ότι θα κάνει τα πράγματα να μοιάζουν λίγο πιο ωραία, λίγο να μας γλυκάνουν, λίγο να ξεχαστούμε. Αν όμως κάποιοι συμβιβάζονται με όλα αυτά, αν περνάνε καλά, αν όλα αυτά μοιάζουν με την σωτηρία, την λύτρωση, τον παράδεισο τους, για εμένα όλα αυτά είναι η κόλαση μου. Είναι η κόλαση της Ελλάδας, ένας ατέλειωτος εφιάλτης. Πότε επιτέλους θα ξυπνήσουμε;

Τα αρχαία, το σχολείο και η Ρεπούση

Ποτέ δε μου άρεσαν τα αρχαία στο σχολείο, ούτε και τα λατινικά. Τα θρησκευτικά δε ήταν κάθε φορά η ώρα του παιδιού κατά την οποία βγάζαμε πάντα έξω φρενών τον δύσμοιρο θρησκευτικό μας, οποίος μας μιλούσε γλυκά και ωραία για να μας μεταφέρει τα λόγια του Θεού. Αλλά εμείς σαν παιδάκια είμασταν σκανταλιάριδες και μας άρεσε να αμφισβητούμε τα όσα μας έλεγε και τον προκαλούσαμε λέγοντας ότι ακούμε heavy metal και άλλα τέτοια σατανικά σύμφωνα με τα λεγόμενά του. Του βγάζαμε την πίστη με λίγα λόγια. Τα αρχαία είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.  Μεταβαίνοντας από το δημοτικό στο γυμνάσιο έφτασε η στιγμή να τα διδαχθώ, ωστόσο τα μίσησα, τόσο που στο γυμνάσιο έτυχε να είναι το μόνο μάθημα που είχα βαθμό κάτω από τη βάση. Στο λύκειο όμως διαπίστωσα ότι αποτελούσαν μονόδρομο για να περάσω στη σχολές που μου άρεσαν κι έτσι αναγκάστηκα να βουτήξω σε μία κουραστική διαδικασία αποστήθισης που θα μου εξασφάλιζε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Αφότου τελείωσα το λύκειο δε θυμόμουν ούτε τα μισά πράγματα τόσο από τα αρχαία όσο και από τα υπόλοιπα μαθήματα της κατεύθυνσης μου.

Το πρόβλημα είναι πασίγνωστο και πιστεύω δε χρειάζεται να αναλωθώ στα κενά του εκπαιδευτικού συστήματος, ειδικά αυτουνού της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που πλέον τείνει να γίνει πιο εξετασιοκεντρικό από ποτέ και να σύρει πιο βαθιά στην αποβλάκωση των μαθητών και την προετοιμασία τους για την είσοδο στην ανταγωνιστική και απάνθρωπη αγορά εργασίας με τις ελαστικές συμβάσεις και τις ελάχιστες αποδοχές και δικαιώματα.

Στα κενά του εκπαιδευτικού συστήματος, συναντά και τις απολήξεις άλλων προβλημάτων, τα οποία ωστόσο είναι αλληλένδετα μεταξύ τους. Ένα από αυτά είναι και η έλλειψη νέων καθηγητών ή τουλάχιστον η επιμόρφωση αυτών που βρίσκονται είδη στην εκπαίδευση. Υπάρχουν χιλιάδες άξιοι καθηγητές αλλά υπάρχουν και αυτοί που έχουν ξεχαστεί εκεί μέσα και μαζί τους κουβαλάνε και τις ήδη ξεχασμένες γνώσεις και τρόπους διδασκαλίας. Τέτοιες καθηγήτριες έτυχε να έχω κι εγώ στο γυμνάσιο και αποτέλεσαν τον λόγο για τον οποίο μίσησα τα αρχαία και δεν έμαθα.

Άνθρωποι που έμοιαζαν να μην έχουν πάνω τους ίχνος παιδαγωγικής και που δεν ήξεραν πως να συμπεριφερθούν σε ένα παιδί ή πως να κάνουν κατανοητό, ευχάριστο και εύληπτο το μάθημα. Η δική μου εμπειρία μιλά για γερασμένες καθηγήτριες που έκαναν τη δουλεία τους χωρίς πάθος πλέον, χωρίς ίχνος βασικών παιδαγωγικών γνώσεων που γινόντουσαν βάρος στα παιδιά, καλλιεργώντας ένα επιθετικό κλίμα μέσα στην τάξη και που το μόνο που ευνοούσε ήταν η μάθηση υπό την πίεση  της παπαγαλίας και της απειλής για κακούς βαθμούς. Κουβαλούσαν μάλιστα ακόμη το τεφτέρι όπου έκαναν τις παρατηρήσεις τους και σημείωναν την πρόοδο μας. Εμένα προσωπικά με άγχωνε πολύ. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι κατάλληλοι για τη διδασκαλία των αρχαίων αλλά και οποιουδήποτε μαθήματος φυσικά.

Ωστόσο οι τακτικές αυτές, οι τρόποι διδασκαλίας και τα εκπαιδευτικά προγράμματα στους κόλπους των οποίων όλα αυτά έχουνε ριζώσει φαίνεται ότι θα συνεχίσουν να υφίστανται και να ταλαιπωρούν τους μαθητές για χρόνια ακόμη. Ευθύνη φυσικά φέρουν πάνω απ' όλα διακεκριμένοι και καλά επιστήμονες που έχουν σπουδάσει πάνω στην παιδαγωγική και κατάρτισαν το υπουργείο παιδείας φέρνοντας σαρωτικές (κυριολεκτικά) αλλαγές στο σχολείο χρόνο με τον χρόνο. Οι επαγγελματίες αυτοί μοιάζουν να θέλουν τους μαθητές ρομποτάκια που θα αποστηθίζουν για να επιβιώσουν σε ένα εξετασιοκεντρικό σύστημα με απώτερο σκοπό το βόλεμα σε μία σχολή και την επαγγελματική αποκατάσταση. Ένα σάπιο σύστημα, ξεφτιλισμένο εκπαιδευτικό σύστημα που αντικατοπτρίζει τους πολιτικούς και την κατάντια τους, σέρνει τους μαθητές σε αδιέξοδο και υπονομεύει την παιδεία.

Η λύση σε καμία περίπτωση δεν είναι η λογική του "πονάει πόδι, κόβει πόδι" την οποία αρέσκεται η κυβέρνηση και η κ. Ρεπούση. Η λύση είναι η ριζική αναθεώρηση του εκπαιδευτικού μας συστήματος με την εισαγωγή και την ακολούθηση των τελευταίων παιδαγωγικών τάσεων και θεωριών. Πρόβλημα στην χώρα και τη ζωή μας αλλά και στο σχολείο μας δεν είναι ούτε τα αρχαία ούτε τα λατινικά. Το πρόβλημα φαίνεται να είναι οι άνθρωποι που έχουν στοιχειώσει κάθε γωνιά του συστήματος αυτού. Αυτοί όπως και να το κάνεις είναι επικίνδυνοι και η μοίρα των παιδιών βρίσκεται στα δικά τους χέρια. 

Υ.Γ. Δρόμο πρέπει να πάρει η κ. Ρεπούση, μαζί με όλο το υπόλοιπο επιτελείο. Κρίμα ολόκληρη ακαδημαϊκός να λέει τέτοια ανεύθυνα και χαζά πράματα. Ελπίζω και οι καθηγητριούλες μου να πάρουν καμία σύνταξη και να μη ταλαιπωρούν και άλλα παιδιά.

Υ.Γ.2. Την αξία των αρχαίων την κατάλαβα μεγαλώνοντας. Με τη σωστή διδασκαλία και κάνοντας τα προσιτά στους μαθητές μπορούμε να καταφέρουμε πολλά σε γλωσσικό επίπεδο. Το ίδιο ισχύει πάντα και για τα υπόλοιπα μαθήματα. Με ένα σωστό εκπαιδευτικό σύστημα μπορούμε να πετύχουμε πολλά, δίνοντας στα παιδιά τις ευκαιρίες, τα μέσα και τα εφόδια για να πάνε μπροστά στη ζωή τους. Το μόνο που καταφέρνουμε τώρα είναι να κατακερματίζουμε το μέλλον όλων μας. Με το ιδανικό εκπαιδευτικό σύστημα παίζει να βγούμε και άνετα από την κρίση τώρα που το σκέφτομαι.

(Π)ορδές αστυνομικών θα φυλάνε τη ΔΕΘ

Αρχικό άρθρο από Press Project: Ορδές αστυνομικών θα φυλάνε τη ΔΕΘ

Η φετινή ΔΕΘ θα είναι ένα μεγάλο πάρτι. 4.000 αστυνομικοί θα περιφέρονται στην όμορφη Θεσσαλονίκη για να φυλάξουν τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βενιζέλο που θα βγάλουν για άλλη μια φορά τους νικητήριους λόγους τους  και θα μιλήσουν για ανάπτυξη, είσοδο στις αγορές, ανάκαμψη, λεφτά, πολλά λεφτά και θα πουν ότι η ΔΕΘ θα βγάλει την Ελλάδα από την κρίση.

Ο Σαμαράς αυτή τη φορά θα φυλάγεται και θα έχει αδειάσει  σπίτι πριν βγάλει λόγο . Μην έχει και τα ντράβαλα που είχε στο συνέδριο...

Μαζί με τις πορδές των χιλιάδων αστυνομικών μπορεί και να έχουμε την τιμή να ακούσουμε και αυτές του πρωθυπουργού λοιπόν.

Προβλέπω να περάσουμε πολύ ωραία και να γλεντήσουμε όλοι μαζί αγκαλιά με τα ΜΑΤ την κατάντια της χώρας αυτής. Με τις φωνές μάλιστα πρωτοκλασάτων ονομάτων όπως ο Σταν, ο Μαζωνάκης, η Demi και ο Χατζηγιάννης να δίνουν το παρόν το πάρτι προβλέπεται ανέμελο. 

Greek philoxenia

Φιλοξενία. Η χώρα μας από τα αρχαία χρόνια φημίζονταν για τους χαρούμενους, καλόκαρδους και φιλόξενους πολίτες της που θεωρούσαν υποχρέωσή τους να φροντίζουν τους επισκέπτες τους. Πίστευαν τόσο μάλιστα στην ιδέα αυτή που τη θεωρούσαν ηθικό χρέος και ιερό κανόνα των θεών. Σε τέτοιο βαθμό μιλάμε που οι ξένοι είχαν και τον δικό τους προστάτη, τον Ξένιο Δία και θεωρούνταν πρόσωπα ιερά, τιμημένα και σεβαστά.

Στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα βέβαια, τα πράγματα πήραν μία άλλη τροπή. Η κρίση απαξίωσε και αλλοίωσε τον όρο αυτό. Η φιλοξενία είναι πλέον προνόμιο λίγων και όσων συγκεκριμένα έχουν να καταθέσουν χρήμα στη χώρα αυτή. Το σαλάκι της κυβέρνησης και των Ελλήνων τρέχει μπροστά στα εκατομμύρια τουρίστες που ήρθαν να κατακλύσουν τους διάφορους θερινούς, κοσμοπολίτικους και όχι μόνο προορισμούς του τόπου μας. Το υπουργείο τουρισμού φρόντισε να στήσει ολόκληρο διαφημιστικό σποτ μάλιστα για την περίθαλψη και την φροντίδα των τουριστών από τους υπεύθυνους Έλληνες πολίτες, που δε θα παίζουν με τις ρακετούλες τους στην παραλία γιατί θα διώξουν τους καταναλωτές μας

Αφήνοντας τα σάλια της κυβέρνησης να τρέχουν, ας περάσουμε και σε μία πιο σκοτεινή πλευρά. Εκεί που η φιλοξενία, συναντά τα ΜΑΤ, το φιλώ = αγαπώ γίνεται στεγνό μίσος και στη θέση των τουριστών έρχονται οι μετανάστες. Ξένιος Δίας και θεός της "φιλοξενίας" στα ομώνυμα κέντρα κράτησης είναι ο κ. Δένδιας. Τα στρατιωτάκια του γυρνάν στις πόλεις και βρίσκονται σε κάθε γωνιά τους, θυμίζοντας μας τα παλιά χρόνια της χούντας, που η χωροφυλακή βρισκόταν παντού. Τα ΜΑΤ σήμερα είναι εκεί για να εξυπηρετούν τους μετανάστες και να παίζουν κυνηγητό μαζί τους. Ύστερα τους πάνε στην Αμυγδαλέζα και τους χαρίζουν σπιτάκια. Πολλά μικρά και ωραία σπιτάκια. Η κυβέρνηση διακρίνεται από τρομερή μεγαλοψυχία τελευταία.

Το κέντρο "φιλοξενίας" στην Αμυγδαλέζα

Σε αυτούς τους οικίσκους τους στοιβάζουν ανά δεκάδες για να παίζουν και κάνα χαρτί οι άνθρωποι και δεν ανάβουν τα air-codition κατακαλόκαιρο για να νιώσουν την ελληνική ζεστασιά στα σωθικά τους. Η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι πολύ ωραία και το κλίμα πολύ εύθυμο. Οι αστυνομικοί κάνουν πολλά αστειάκια από αυτά που μάθανε στις σχολές τους, όπως να κόβουν το ρεύμα στους οικίσκους, να βασανίζουν και να χτυπάνε αλύπητα τους λαθρομετανάστες και να τους πατάνε το φαγητό δυνατά στο πάτωμα. Ότι φαγητό κι αν τους δίνουν δηλαδή. Ύστερα τους απειλούν τη ζωή και τους λένε ότι θα πεθάνουν στο μέρος αυτό. Απίστευτη πλάκα! Live your myth in Greece...

Άνθρωποι και συνάνθρωποι

“Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.

Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.

Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.

Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.

Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών.

Δεν ανήκα σ΄ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ.

Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι.

Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε.

Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.

Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου. 

Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ. 

Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει”

                               

Martin Niemöller - [Στην αρχή ήρθαν...]

Ξεχνάμε πολύ εύκολα εμείς οι άνθρωποι. Ξεχνάμε ποιοι είμαστε, από πού ήρθαμε, τι ζήσαμε, τα λόγια μας τις σκέψεις και τις υποσχέσεις. Τα ξεχνάμε όλα όταν είμαστε δυνατοί, αλλά όλα έρχονται να μας χτυπήσουν και να μας πονέσουν σε μία στιγμή αδυναμίας. Τότε που δεν υπολογίζαμε τίποτα και είμασταν μόνο εμείς. Το εγώ και ο εαυτός μας. Είναι σαν μας χτυπάει το κάρμα. Εκεί θέλουμε ένα χέρι βοηθείας, αλλά κανείς δε θα είναι πια.

Ξεχνάμε να είμαστε όχι απλά άνθρωποι αλλά και συνάνθρωποι. Γινόμαστε αλαζόνες, εγωιστές και εγωκεντρικοί. Δεν είμαστε όμως μόνοι. Εκεί έξω βρίσκονται άνθρωποι που μας χρειάζονται και τους χρειαζόμαστε,  άνθρωποι που πεινάνε, που έχασαν τη δουλειά τους και κάποιοι που πεθαίνουν. Και μαζί τους αργοπεθαίνουμε κι εμείς. Γινόμαστε χαιρέκακοι, και αντλούμε την ευχαρίστηση από τον πόνο των άλλων: "Δημόσιος υπάλληλος είναι, κοπρίτης. Καλά τον έκαναν!" "Όλα τα ρεμάλια εκεί στην ΕΡΤ δουλεύανε. Όλοι οι βολεμένοι!" " Αλήτης ήταν το παιδάκι. Δε χτυπά εισιτήριο και θέλει να βγει και από πάνω. Τα 'θελε και τα 'παθε!". Όλα αυτά όμως μία μέρα θα γυρίσουν μπούμερανγκ. Γιατί οι συνάνθρωποι μοιάζουν να είναι το κάρμα.

Αλήθεια, σε μία τέτοια κρίσιμη καμπή της ιστορίας, υπό αυτές τις συνθήκες μπορούμε να στρεφόμαστε εναντίον των συνανθρώπων μας; Να τρωγόμαστε μεταξύ μας την ώρα που άλλοι μας καταστρέφουν τη ζωή, τη βγάζουν μέλι γάλα και τρίβουν τα χεράκια τους; Μπορούμε να στρεφόμαστε σε ακραίες ιδεολογίες και να τις επιτρέπουμε να εκδηλώνονται και να απειλούν όλη μας την κοινωνία; Υπάρχουν αλήθεια τόσοι ναζιστές γύρω μας; Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που χαίρονται και συμφωνούν με τις αποτρόπαιες πολιτικές και τακτικές της κυβέρνησης;

Θέλω να πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές οδηγούμαστε σε αυθαίρετες ρήσεις και δε βουτάμε το δάχτυλο στο μυαλουδάκι μας ή δεν ενημερωνόμαστε σωστά. Αφήνουμε την παρόρμηση και τα ζωώδη ένστικτά μας να κυριαρχήσουν επί της ανθρώπινης πλευράς. Γιατί είναι εύκολο να φωνάξεις, να τραμπουκίσεις, να βρίσεις και να βγάλει αυθαίρετα συμπεράσματα ενώ θέλει υπομονή, σκέψη, προβληματισμό, θάρρος και προσπάθεια για να γίνεις όχι απλά άνθρωπος αλλά συνάνθρωπος.

Υ.Γ.: Οι χρυσαυγίτες  είναι τα ούγκανα της κοινωνίας μας. Θέλουν ειδική φροντίδα και περιποίηση.

Υ.Γ. 2: Το ίδιο ισχύει και για τους βολεψάκιδες  και συμφεροντολόγους πολιτικούς μας. Αλλά αυτοί θέλουν φυλακή ή τρελοκομείο. Όχι άλλη περιποίηση.

Κάθε αρχή και δύσκολη

Τον τελευταίο καιρό προβληματίζομαι με τις ώρες σκεπτόμενος το μέλλον αυτής της χώρας και αυτού του κόσμου γενικότερα. Πιο πολύ με προβληματίζει βέβαια το μέλλον της δικιάς μου ζωής και των ανθρώπων που αγαπώ. Αλλά όλα αυτά τα πράγματα είναι αλληλένδετα και τόσο μπερδεμένα. Με τις ώρες πρήζω κάθε μέρα τους φίλους μου αναφέροντας σε όλους τους προβληματισμούς μου και τις περισσότερες φορές τα τελευταία χρόνια η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Γιατί νιώθω αδικημένος και το δίκιο μου με τρώει. Είναι πολλά τα πράγματα που δε μ' αρέσουν.

Κοιτώντας  την κατάσταση στην Ελλάδα κάποιος θα μπορούσε μόνο να απογοητευτεί: Ανεργία στο 27+%, στου νέους αγγίζει το 63% (!), χιλιάδες άστεγοι στις πόλεις, με την κυβέρνηση να σχεδιάζει  πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, η παιδεία διαλύεται με χιλιάδες καθηγητές στους δρόμους και ένα νέο λύκειο απρόσωπο, τεχνοκρατικό και εξετασιοκεντρικό να είναι στα σκαριά, εφημερίδες κλείνουν, δημοσιογράφοι εκτελούνται ή απειλείται η ζωή τους από λαμόγια που φοροδιαφεύγουν με χρέη εκατομμυρίων, την ώρα που ένας πολίτης για χρέη 3.000 ευρώ μπορεί να καταλήξει στη φυλακή. Στο λαμόγιο αυτό πωλείται ο ΟΠΑΠ και σε άλλους παρόμοιους μοιράζεται (χαρίζεται μάλιστα) η περιουσία όλης της χώρας, με τη Χαλκιδική να βγαίνει στο σφυρί και να κινδυνεύει να νεκρωθεί ένας πανέμορφος τόπος στο άμεσο μέλλον από τις εξορύξεις. Η ΕΡΤ κλείνει βίαια  και χουντικά σε ένα βράδυ με 2.000 ανέργους να προστίθενται στον κατάλογο και μαζί με το κλείσιμο της το μαύρο κατακλύζει τους τηλεοπτικούς δέκτες και την ενημέρωση των πολιτών.

Όποιος αντιστέκεται σε αυτήν την εξαθλίωση, όποιος σηκώνει το κεφάλι και πατάει το πόδι της κυβέρνησης τον ονομάζουν τρομοκράτη, εγκληματία, κοπρίτη, Συριζαίο και με κάθε λογής λασπολογία. Ναι ντροπή τους που διεκδικούν τη ζωή, τα όνειρα, την αξιοπρέπεια, τα δικαιώματά τους, τα οποία ισοπεδώνονται για χάρη της δήθεν ανάπτυξης και του Succes story του κ. Σαμαρά.

Αυτά και πολλά άλλα συνέβησαν στην Ελλάδα τους τελευταίους αυτούς μνημονιακούς μήνες. Παρόλα αυτά είμαστε εδώ και ακουγόμαστε ακόμη. Και μπορούμε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε. Ποτέ δε ξέρεις...Τα έγραψα αυτά γιατί πρέπει κι εγώ από κάπου να αρχίσω και να ορθοποδήσω σε αυτή τη χώρα. Αυτά έχω. Μαζί με ένα πτυχίο τριτοβάθμιας, κάτι άλλα χαρτάκια και την κιθάρα μου. Πράγματα που σε άλλες εποχές θα μου εξασφάλιζαν σίγουρη δουλειά και μία αξιοπρεπή ζωή. Που πάμε όμως όλοι μας υπό αυτές τις συνθήκες; Και τι κάνουμε για όλα αυτά; Τι θα κάνουμε με τα όνειρά μας; Εγώ πάντως δε τα πουλάω και δεν τα παρατάω. Και ας με πουν ονειροπόλο.