Η Kόλαση

Ώρες συζήτησης. Σε ένα τραπεζάκι δίπλα στη θάλασσα, μία παρέα συζητά για την κρίση, την πορεία της Ελλάδας, την οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική κατάντια μας. Γιατί αυτή η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι πάνω απ' όλα κοινωνική, πολιτισμική, μία κρίση αξιών. Εδώ φαίνεται το ποιόν του καθενός, τι έχει στο μυαλό και στην ψυχή του. Κάποιοι δε μιλάνε πολύ. Έχουν πράγματα να πουν αλλά τους προλαβαίνουν οι άλλοι. Κάποιοι νιώθουν φυλακισμένοι και τους πιάνει άγχος. Κάποιοι είναι αντιδραστικοί και μιλάνε με στόμφο και πυγμή. Άλλοι με ξύλινο λόγο. Μερικοί είναι πολύ απόλυτοι και δε δέχονται τίποτα. Άλλοι είναι πιο συγκαταβατικοί ενώ υπάρχουν και αυτοί που δε τους ενδιαφέρουν αυτά και τους γράφουν όλους. Κάποιοι βιάζονται να ανοίξουν το στόμα τους. Άλλοι βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα. Κάποιοι κλείνουν τα μάτια.

Η κρίση τότε τελειώνει. Όλα βαίνουν προς το καλύτερο και η Ελλάδα μπαίνει ξανά στην ανάπτυξη, στις αγορές. Ορθοποδεί, πατά γερά στα πόδια της. Στα νέα της πόδια, αυτά που έχτισε με κόπους και θυσίες η κυβέρνηση Σαμαρά. Ποιους κόπους και ποιες θυσίες; Ποιοι έφτυσαν το αίμα τους για να γίνει η αλλαγή αυτή; Ποια αλλαγή βασικά; Ο Σαμαράς είναι ο σωτήρας εκεί. Αυτός τόλμησε κι έκανε το μεγάλο βήμα. Αυτό που δεν έκαναν οι άλλοι τόσα χρόνια. Δεν μάσησε, δεν κώλοσε, τα είπε χύμα και σταράτα.

Το μνημόνιο είναι ο μονόδρομος. Οι Ευρωπαίοι, η Γερμανία, η Μέρκελ  το έκαναν για να μας σώσουν. Γιατί άμα καταρρέαμε εμείς, θα κατέρρεε και όλη η Ευρώπη. Άμα γυρνούσαμε στη δραχμή θα πεινούσαμε. Παραπάνω; Κάποιοι λένε ότι τα πράγματα θα ήταν λίγο καλύτερα από τώρα. Αυτούς τους ειρωνεύονται και οριακά τους βγάζουν τρελούς. Έπρεπε να ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο και τέλος. Το μνημόνιο είναι ευλογία, είναι ευτυχία είπε ο Πάγκαλος. Να λέμε και ευχαριστώ δηλαδή να τους φιλήσουμε τα πόδια και να ικετεύσουμε ώστε να παρατείνουμε τον αργό μας θάνατο. Πόσο ακόμη; Πόσο χαμηλά θα πέσουμε;

Η Ελλάδα πούλησε τα παλιά της πόδια. Ξεπούλησε τον ίδιο της τον εαυτό. Έγινε μία πόρνη. Ο Σαμαράς την έβγαλε στο πεζοδρόμιο και άρχισε να την εκδίδει. Το κομμάτι τους πήραν οι επιχειρηματίες, Έλληνες και ξένοι. Τα φιλαράκια του πρωθυπουργού, καναδέζικες εταιρίες, Κινέζοι, Ρώσοι, όλοι ήρθαν να πάρουν το μερίδιο τους. Από μία μικρή εταιρία ή μία πιο μεγάλη όπως τον ΟΠΑΠ, ως και ένα κομμάτι γης ανυπολόγιστης αξίας. Μαζί και ανθρώπινες ζωές. Όλα βγήκαν στο σφυρί και χαρίστηκαν. "Και πολύ καλά έγινε" υποστηρίζουνε  κάποιοι. "Εσύ τα ίδια δε θα έκανες στη θέση αυτών;". Από μέσα μου γελάω. "Έτσι θα σωζόμασταν μόνο". Άλλοι δε δέχονται οτι φτάσαμε ως εδώ. Να πουλάμε την περιουσία μας, αυτά που χτίσαμε με τόσο κόπο σαν λαός. Να πουλάμε το ίδιο μας το σπίτι, την ίδια μας τη χώρα.

Και τι μας έμεινε μετά; 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, συν πόσοι άλλοι που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας με δουλειά, άλλοι να τη βγάζουν τσίμα τσίμα, εργασιακά δικαιώματα που ισοπεδώθηκαν, εργασιακές σχέσεις που ελαχιστοποιήθηκαν, μία διαρκής ξεφτίλα. Μας έφαγαν και την αξιοπρέπεια; Κάποιες χιλιάδες αυτοκτόνησαν από την απελπισία και τα ζόρια, ποιος μίλησε γι' αυτούς; Τώρα λένε θα μας πάρουν την πρώτη κατοικία αν δε μπορούμε να αποπληρώσουμε τα δάνεια μας. Τώρα αν έχεις χρέη στην εφορία κοντά στις 3.000 ευρώ, μπαίνεις στη στενή. Και κάποιοι που χρωστάνε εκατομμύρια, τους επιβραβεύουν δίνοντας τους επιχειρήσεις και κάνουν τα στραβά μάτια.

Μία χώρα χωρίς παιδεία και με πολιτικούς που υποστηρίζουν ότι οι καθηγητές είναι αυτοί που κλείνουν τα σχολεία με τις απεργίες. Τα σχολεία που η κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αποικοδομούσαν μέρα με τη μέρα. Τα μάτια μένουν κλειστά σε όλα αυτά. Το μαύρο έχει πέσει. Τώρα βγαίνει ο Κεδίκογλου και λέει ότι τα σχολεία πρέπει να λειτουργήσουν κανονικά και οι καθηγητές να συμμορφωθούν. Τα σχολεία που έριξαν στο σκοτάδι. Σαν την ΕΡΤ που ο ίδιος πολιτικός, αυτός που λίγα χρόνια πριν υποστήριζε κραυγαλέα ότι έπρεπε να μείνει ζωντανή, την έκανε κουρέλι και την πέταξε στα σκουπίδια. Ο πολιτισμός βυθίστηκε και άλλο στο σκοτάδι την ημέρα εκείνη. Αλλά και η ΕΡΤ ζει ακόμη. Κρατιέται με νύχια και με δόντια. Για πόσο ακόμη;

Το ΔΤ εξέπεμψε. Με χίλια δυο προβλήματα αλλά εξέπεμψε, από ένα ιδιωτικό στούντιο. Με τις ευλογίες του Mega. Κάποιοι δεν ταρακουνήθηκαν καν, δεν τους έκανε αίσθηση. Ο Καψής βγήκε και είπε ότι αυτό που κάνουν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ είναι αντιδημοκρατικό. Δε μπορούν να κάνουν κατάληψη στο ραδιομέγαρο και να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους. Είναι αντιδημοκρατικό. Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Μας ειρωνεύονται μέσα στα μούτρα. Πόση τρέλα θα χωρέσει πια η χώρα αυτή;

Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου βγαίνει στο ΣΚΑΙ και υποστηρίζει τη συνεργασία της Χρυσής Αυγής με τη Νέα Δημοκρατία και δεν ντρέπεται. Θέλει μία σοβαρή χρυσή αυγή.

Σε κάποιους δεν έκανε αίσθηση τίποτα από αυτά. Κάποιοι τα θεώρησαν εντελώς φυσιολογικά. Όχι τίποτα δεν είναι φυσιολογικό. Ζούμε μέσ' στην τρέλα. Μία ξανθιά κοπελίτσα δηλώνει ότι προτιμά τη Χρυσή Αυγή από τους βρομιάρηδες αριστερούς. Δεν το χωρά ο νους μου. Κάποιοι στο τραπέζι συμβιβάζονται με όλα αυτά. Κάποιοι δηλώνουν σταρχιδιστές και ότι δεν τους νοιάζει τίποτα, αυτοί περνάνε καλά έτσι κι αλλιώς, τι τους νοιάζουν οι άλλοι; Μερικοί περιμένουν έναν άλλο σωτήρα, έναν Τσίπρα να έρθει να τους σώσει. Άλλοι διερωτώνται αν όντως μπορούμε να κάνουμε κάτι, αν υπάρχει λύση. Κι αυτοί στο τέλος δε βρίσκουν άκρη και τα παρατάνε πολύ εύκολα.

Εγώ δε μπορώ να συμβιβαστώ με όλα αυτά. Δεν το χωρά η λογική μου. Γυρνάω σπίτι σκεπτόμενος όλα αυτά και υπάρχουν βράδια που δε μπορώ να κοιμηθώ. Αλλά στον κόσμο φαίνεται οτι έχει αρχίσει να χάνεται κάθε λογική. Δεν την υπολογίζει κανείς. Υπολογίζουμε μόνο τους αριθμούς και από αυτούς ότι μας συμφέρει. Ότι θα κάνει τα πράγματα να μοιάζουν λίγο πιο ωραία, λίγο να μας γλυκάνουν, λίγο να ξεχαστούμε. Αν όμως κάποιοι συμβιβάζονται με όλα αυτά, αν περνάνε καλά, αν όλα αυτά μοιάζουν με την σωτηρία, την λύτρωση, τον παράδεισο τους, για εμένα όλα αυτά είναι η κόλαση μου. Είναι η κόλαση της Ελλάδας, ένας ατέλειωτος εφιάλτης. Πότε επιτέλους θα ξυπνήσουμε;