Τον τελευταίο καιρό προβληματίζομαι με τις ώρες σκεπτόμενος το μέλλον αυτής της χώρας και αυτού του κόσμου γενικότερα. Πιο πολύ με προβληματίζει βέβαια το μέλλον της δικιάς μου ζωής και των ανθρώπων που αγαπώ. Αλλά όλα αυτά τα πράγματα είναι αλληλένδετα και τόσο μπερδεμένα. Με τις ώρες πρήζω κάθε μέρα τους φίλους μου αναφέροντας σε όλους τους προβληματισμούς μου και τις περισσότερες φορές τα τελευταία χρόνια η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Γιατί νιώθω αδικημένος και το δίκιο μου με τρώει. Είναι πολλά τα πράγματα που δε μ' αρέσουν.
Κοιτώντας την κατάσταση στην Ελλάδα κάποιος θα μπορούσε μόνο να απογοητευτεί: Ανεργία στο 27+%, στου νέους αγγίζει το 63% (!), χιλιάδες άστεγοι στις πόλεις, με την κυβέρνηση να σχεδιάζει πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, η παιδεία διαλύεται με χιλιάδες καθηγητές στους δρόμους και ένα νέο λύκειο απρόσωπο, τεχνοκρατικό και εξετασιοκεντρικό να είναι στα σκαριά, εφημερίδες κλείνουν, δημοσιογράφοι εκτελούνται ή απειλείται η ζωή τους από λαμόγια που φοροδιαφεύγουν με χρέη εκατομμυρίων, την ώρα που ένας πολίτης για χρέη 3.000 ευρώ μπορεί να καταλήξει στη φυλακή. Στο λαμόγιο αυτό πωλείται ο ΟΠΑΠ και σε άλλους παρόμοιους μοιράζεται (χαρίζεται μάλιστα) η περιουσία όλης της χώρας, με τη Χαλκιδική να βγαίνει στο σφυρί και να κινδυνεύει να νεκρωθεί ένας πανέμορφος τόπος στο άμεσο μέλλον από τις εξορύξεις. Η ΕΡΤ κλείνει βίαια και χουντικά σε ένα βράδυ με 2.000 ανέργους να προστίθενται στον κατάλογο και μαζί με το κλείσιμο της το μαύρο κατακλύζει τους τηλεοπτικούς δέκτες και την ενημέρωση των πολιτών.
Όποιος αντιστέκεται σε αυτήν την εξαθλίωση, όποιος σηκώνει το κεφάλι και πατάει το πόδι της κυβέρνησης τον ονομάζουν τρομοκράτη, εγκληματία, κοπρίτη, Συριζαίο και με κάθε λογής λασπολογία. Ναι ντροπή τους που διεκδικούν τη ζωή, τα όνειρα, την αξιοπρέπεια, τα δικαιώματά τους, τα οποία ισοπεδώνονται για χάρη της δήθεν ανάπτυξης και του Succes story του κ. Σαμαρά.
Αυτά και πολλά άλλα συνέβησαν στην Ελλάδα τους τελευταίους αυτούς μνημονιακούς μήνες. Παρόλα αυτά είμαστε εδώ και ακουγόμαστε ακόμη. Και μπορούμε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε. Ποτέ δε ξέρεις...Τα έγραψα αυτά γιατί πρέπει κι εγώ από κάπου να αρχίσω και να ορθοποδήσω σε αυτή τη χώρα. Αυτά έχω. Μαζί με ένα πτυχίο τριτοβάθμιας, κάτι άλλα χαρτάκια και την κιθάρα μου. Πράγματα που σε άλλες εποχές θα μου εξασφάλιζαν σίγουρη δουλειά και μία αξιοπρεπή ζωή. Που πάμε όμως όλοι μας υπό αυτές τις συνθήκες; Και τι κάνουμε για όλα αυτά; Τι θα κάνουμε με τα όνειρά μας; Εγώ πάντως δε τα πουλάω και δεν τα παρατάω. Και ας με πουν ονειροπόλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου