Ιδιωτοκρατία

"Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους" - Πλάτωνας 427-347 π.Χ.

Αυτά έλεγε ο Πλάτωνας  πριν 2,5 χιλιάδες χρόνια περίπου. Στη σύγχρονη Ελλάδα ωστόσο οι φερόμενοι σαν περήφανοι απόγονοι του μεγάλου φιλοσόφου όχι απλά δε γνωρίζουν τα λεγόμενα του για την ιδανική πολιτεία, όχι απλά πράττουν το αντίθετο, αλλά πιθανότατα δε γνωρίζουν καν ποιος είναι ο ίδιος ο Πλάτωνας. Αν ρωτούσες κάποιον πριν λίγα χρόνια ποια είναι η άποψη του για τα πολιτικά πράγματα της χώρας θα σου απαντούσε ότι δεν ασχολείται με αυτά και ότι θα θεωρεί χάσιμο χρόνου. Ακόμη και σήμερα όμως που το θέμα της πολιτικής κυριαρχεί πλέον σε αρκετές συζητήσεις και είναι άμεσα συνδεδεμένο με την καθημερινή μας ζωή, οι γνώμες και οι απόψεις των ατόμων φαίνεται να μένουν στα λεγόμενα των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης και ως γνωστόν η μισή αλήθεια είναι δυο φορές ψέμα και ο ημημαθείς άνθρωπος είναι πιο επικίνδυνος από τον αμαθή. 

Το χειρότερο, λογικό κι επόμενο των παραπάνω, είναι η αδράνεια που υπάρχει στις κινήσεις των πολιτών που βλέπουν μέρα με τη μέρα τις ζωές τους να περικόπτονται και αυτοί στέκονται παραλυμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουν σαν ένα αόρατο χέρι να τους κρατά και να μη τους το επιτρέπει. Καμία ουσιαστική αντίδραση από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ακόμη κι αν βιώνουμε την πιο βάρβαρη πολιτική από την εποχή της μεταπολίτευσης. Ακόμη και τώρα έχει τύχει να συζητήσω με άτομα που είτε αδιαφορούν τελείως για τα κοινωνικο-πολιτικά, είτε περιμένουν από κάποιον Μεσσία, Σαμαρά ή Τσίπρα να τους σώσει εκ θαύματος.

Στις εκλογές του 2012 από την άλλη, παρακολουθήσαμε την αδιαφορία αυτή να μετουσιώνεται και να μετατρέπεται σε μία άτσαλη αντίδραση που βρήκε καταφύγιο στις κραυγές του Μιχαλολιάκου και των μπρατσωμένων πιστών σκυλιών του. Αρχικά εξεπλάγην, όπως και πολλοί άλλοι, με το γεγονός ότι χιλιάδες συμπολίτες μας τίμησαν με την ψήφο τους ένα ναζιστικό κόμμα αλλά έκτοτε άρχισα να συνειδητοποιώ τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε στο σημείο αυτό. Βέβαια ο δρόμος για το φασισμό είχε ήδη στρωθεί και είχε ριζώσει τόσο καλά στην καθημερινότητα που αποτρόπαιες πράξεις δε μας συγκλόνιζαν καθόλου, σε βαθμό μάλιστα που να τις θεωρούμε φυσιολογικές και αναπόφευκτες.

Το απολιτίκ κλίμα, ο σταρχιδιμός, η αδιαφορία και η απαξίωση του δημόσιου βίου, των ηθών, των αξιών και του πολιτισμού μας έφτασαν στο σημείο αυτό. Όλα αυτά αποτυπώνονται στις συζητήσεις των ανθρώπων, στην καθημερινή τους ζωή, στον τρόπο διασκέδασης, δουλειάς και της αλληλεπίδρασης μεταξύ τους. Η Ελλάδα μεγάλωσε όλα αυτά τα χρόνια με ένα πολιτικό σύστημα όπου δύο κόμματα και τρεις οικογένειες καθόρισαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων αλλά και τον ρου της ιστορίας. Μάθαμε να ζούμε σε μία χώρα όπου άλλοι αποφασίζουν για εμάς και όλα γίνονται αυτόματα χωρίς να χρειάζεται να προσπαθήσουμε και ιδιαίτερα. Μεγαλώσαμε εκέι όπου το να είσαι δημόσιος υπάλληλος συνδέεται αυτόματα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με την καλοπέραση κι όχι με την ουσιαστική προσφορά και την εργασία για το ίδιο το δημόσιο.

Αυτό το δημόσιο, καταφέραμε να το συνδέσουμε άμεσα με τα ρουσφέτια και τις παρανομίες επιτρέποντας σε κάποιους, που είναι άρχοντες των ρουσφετιών και των παρανομιών, να λασπολογούν εις βάρος του ανελέητα, μετατρέποντάς το σε ένα αποδιοπομπαίο τράγο όλων των κακών που βασανίζουν τον τόπο. Το απαξίωσαν και το κατάντησαν από ένα γενικό κοινό αγαθό σε ένα εξατομικευμένο και πεδίο μόνο προνομίων, που πρέπει κατά τη γνώμη τους να κατεδαφιστεί και να χτιστεί στα μέτρα που αυτοί θα ορίσουν. Γιατί είναι ακόμη μία ιερή αγελάδα σαν την ΕΡΤ, γιατί πρόκειται για προνομιούχους καθηγητές και δασκάλους των 500 ευρώ ή για το ίδιο το σχολείο και το πανεπιστήμιο, γιατί πρόκειται για την υγεία και τα ερειπωμένα από προσωπικό και γάζες αλλά γεμάτα ασθενείς νοσοκομεία. Το γενικό καλό ξεχνιέται και στη θέση του θεσπίζεται το προνόμιο του ενός και τα συμφέροντα του κάθε ατόμου ξεχωριστά που θα έρθουν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του άλλου. Πόσο μάλλον αν αυτός ο άλλος ανήκει σε άλλη τάξη, κοινωνικό στρώμα, ή ακόμα χειρότερα σε άλλη εθνικότητα.

Μια παρανοϊκή κατάσταση που άρχισε να εγκαθιδρύεται και να μοιάζει απολύτως λογική και αποδεκτή από μεγάλο μέρος του λαού. Όλα υπό τον μανδύα μιας δήθεν σωτηρίας της πατρίδας, η οποία φάνηκε να ταυτίζεται τελικά με τη διαχείρηση του δημόσιου αγαθού από κάποιους κεφαλαιοκράτες, που θα αναλάβουν να το μετατρέψουν σε ιδιωτικό και απολαμβάνοντας τα προνόμιά του ενώ ο λαός, που το μοιραζότανε λίγα χρόνια πριν, επιβαρύνεται επιπλέον αντί να βλέπει κάποια σωτηρία. Όλα αυτά επίσης στα πλαίσια μιας γρήγορης θεραπείας σοκ, που επιβάλλει άμεση επέμβαση. Στον βωμό του κέρδους και της δήθεν σωτηρίας οικοδομήθηκε μία νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που άρχισε να εφαρμόζεται με την αναζήτηση του κέρδους σε αγαθά όπως η παιδεία, η υγεία και ο πολιτισμός.

Τα παραπάνω τα έπραξαν οι εκλεγμένοι από εμάς πολιτικοί και συνεχίζουν να τα πράττουν. Εμείς τι κάνουμε; Τίποτα. Περπατώντας στα πανεπιστήμια σίγουρα θα συναντήσεις κάποιον τοίχο γεμάτο με αφίσες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ή της ΠΑΣΠ. Παρατάξεις που αποτελούνται από νέα άτομα, που σηματοδοτούν μία γενιά κατεστραμμένη, εξαρτώμενη από ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, δίχως αρχές και αξίες. Που καλλιεργούν και αναπαράγουν ένα απολιτίκ κλίμα που έθρεψε και συνεχίζει να τρέφει φασιστικές ιδεολογίες. Η μουσική που αντιπροσωπεύει τα άτομα αυτά φαίνεται να περιορίζεται στο Παντελίδη, τον Καρρά και την Πάολα όπως και ο πολιτισμός τους. Οτιδήποτε μη εμπορικό και διαφορετικό μοιάζει εξωγήινο και απωθείται. Όλοι φαίνεται να προτιμούν το γρήγορο, εύληπτο, που θα συνδέεται άμεσα με τις τάσεις της σύγχρονης νοοτροπίας, με κάποιο σύμβολο του σεξ και προβάλλοντας μία ζωή δίχως έγνοιες, με καλοπέραση, όπου δε θα πρέπει να σκέφτεσαι ή να πράττεις και όλα θα έρχονται στα πόδια σου επειδή είσαι γαμάτος. Εκεί η πολιτική δεν υφίσταται και δε σε νοιάζει. Γιατί άλλωστε να σε νοιάξει; Ο καθένας πράττει και ζει αποκλειστικά για τον εαυτό του. Δεν μας αφορούν οι δημοκρατικές διαδικασίες άσχετα αν το έχουμε κάνει καραμέλα πλέον και τις επικαλούμαστε με το παραμικρό. Δεν μας αφορούν τα κοινά. Όλοι νοιάζονται και λειτουργούν αποκλειστικά για τον εαυτό τους, αδιαφορόντας για το σύνολο, επιβεβαιώνοντας τα λεγόμενα και τις θέσεις ανθρώπων όπως η Μαρκαρετ Θάτσερ που έλεγε οτι "Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους". Η ξεφτίλα έχει γίνει τρόπος ζωής κοινώς αποδεκτός από όλους.

Η οικονομική κρίση βρίσκεται εδώ για να ξεσκεπάσει το είναι του καθενός.Πρόκειται πρώτα για μία κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική κρίση κι έπειτα για μία οικονομική. Οι σοβαρότερες επιπτώσεις της είναι και αυτές που παρατηρούνται και πιο δύσκολα, στο χαμηλό πολιτισμικό επίπεδο που φωνάζει από τα σκυλάδικα και τις τηλεοράσεις στις καθημερινές εκπομπές, στην καταρρέουσα παιδεία που αντικατοπτρίζεται στα κατεστραμμένα πανεπιστήμια, στα ερημωμένα σχολεία και τους κοιμισμένους πολίτες

Όλα αυτά τα επιτρέψαμε να συμβούν, δεν έγιναν μόνα τους. Όλα αυτά τα υπομείναμε και συνεχίζουμε να τα υπομένουμε επιτρέποντας σε κάποιους να μετατρέπουν σε τσιφλίκι τους αγαθά τα οποία όλοι θα έπρεπε να απολαμβάνουμε. Στους ιδιώτες με την νεοελληνική σημασία, των ανθρώπων που δε συμμετέχουν στα κοινά, είτε επειδή είναι κεφαλαιοκράτες είτε επειδή κοιτάνε αποκλειστικά το προσωπικό τους κέρδος,  οδηγόντας τη ζωή του λαού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σταδιακά στην ιδιώτευση με την αρχαιοελληνική έννοια. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε αυτή την αλλαγή και τις βαθειές της επιπτώσεις οι Βενιζέλοι και οι Σαμαράδες θα συνεχίσουν να είναι ελεύθεροι να λένε τα παραμύθια τους και να μας χαρακτηρίζουν και τσογλάνια, άλλοι θα καταδικάζουν τη βία ενώ οι ίδιοι είναι στυγεροί δολοφόνοι, Αδώνιδες θα γυρνάνε και θα φωνάζουν σαν τρελοί στα κανάλια, παπάδες θα αφορίζουν μιλώντας για κάψιμο από τον θεό. Εμείς τα επιλέξαμε όλα αυτά. Καλή μας συνέχεια...

Bonus: Ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Καμίνης, πρωτοπόρος στο διωγμό των αστέγων, αφού έστειλε ΜΑΤ και κατέθεσε μηνύσεις εναντίον τους, καταδικάζει τη Βία μαζί με άλλους ομοϊδεάτες του. Λίγες μέρες πριν έπλεξε και πουλοβεράκια για κάτι δέντρα στην πρωτεύουσα. Περισσότερα εδώ.

Ένα και το αυτό πάντως δίπλα στην Paris Hilton τώρα που τους κοιτάω...

To μωρό της Ρόζμαρι

Πιθανότατα δεν θα σφαχτούμε ποτέ. Πιθανότατα θα επικρατήσει οριστικά είτε η δημοκρατία είτε ο σταρχιδισμός είτε η χρυσή ανάμεσά τους τομή, εκεί που η τομή συναντάει την αυγή κι όλα μπερδεύονται γλυκά. Και δεν θα μας απομείνει τίποτα άλλο παρά η ανεκπλήρωτη φαντασίωση του αίματος. Η χώρα θα ισορροπήσει, όλα θα έχουν μπει στον καλό ή τον κακό τους δρόμο (αδιάφορο τι από τα δύο, αρκεί να είναι ομαλός), όλες οι ωδίνες της εποχής που ήρθε να διαδεχτεί την μεταπολίτευση θα έχουν περάσει, το μωρό θα αρχίσει να πατάει πλέον στα πόδια του, στα δικά του δηλαδή αυτονόητα που θα έχουν διαδεχτεί τα παλιά, τα οποία είναι και η πηγή όλων των συγκρούσεων. Γιατί είναι με βάση τα αυτονόητα με τα οποία είχαμε γαλουχηθεί που θεωρούσαμε πως υπάρχουν πράγματα που δεν γίνονται και πως υπάρχουν πολιτικά και πολιτειακά όρια. Κάθε εποχή όμως έχει τα δικά της όρια και για αυτό σε αυτήν εδώ την καινούρια έχουμε προφανώς να ξεπεράσουμε πολλά ακόμη. Και θα απομείνουν έτσι να μας περιγελούν κατάμουτρα κείμενα με τα οποία προφητεύαμε εξεγέρσεις. Γιατί το κάναμε άραγε; Ποιά προσωπική ψυχική ματαίωση κουβαλούσαμε και προσπαθούσαμε να την εκτονώσουμε εκεί; Μήπως πάλι ήταν αυτό το τελευταίο μεταπολιτευτικό κουσούρι; Η αδυναμία να συνειδητοποιήσουμε πως η πλειοδοσία «αγώνα» ήταν βερμπαλιστική, με αποτέλεσμα το διαρκές μεταπολιτευτικό «δεν θα περάσει» να δώσει τη θέση του, όταν η πίστα άλλαξε, στο ισοπεδωτικό πέρασμα των πάντων; Να ήταν τελικά αυτή όλη κι όλη η πολιτική μας συγκρότηση; Η ονείρωξη μιας εξέγερσης, με τον εξεγερμένο λαό σε ρόλο όχι κάποιου αληθινά ριζοσπαστικοποημένου συλλογικού υποκειμένου, αλλά σε ρόλο Σούπερμαν και Μπάτμαν που θα τιμωρούσε τους εξόφθαλμα κακούς, θα ικανοποιούσε ένα στοιχειώδες αίσθημα δικαίου και θα επανέφερε το όνειρο της ευημερίας;

Αν το μαύρο στις οθόνες της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης είναι ένα βασικό σύμβολο της νέας εποχής, η μονόχρωμη πολυχρωμία στις οθόνες της ιδιωτικής τηλεόρασης τέμνει την μεταπολίτευση σε δύο υποπεριόδους: από το 1974 ως το 1989 που άνοιξαν τα ιδιωτικά κανάλια και από το 1989 ως το Καστελλόριζο του 2010. Και είναι ενδιαφέρον πως ό,τι οι άλλοι αποκαλούν κουλτούρα της μεταπολίτευσης δεν συμπεριλαμβάνει το σκέλος της δεύτερης υποπεριόδου, ωσάν η μεταπολίτευση να μην συγκαθορίζεται και από τις μεγαδόσεις Mega, ωσάν πριν τον τιμωρό Σίμο να μην υπήρξε καμία Ρούλα, ωσάν να μην υπήρξε στη χώρα το τρίπτυχο λάιφ στάιλ - αποβλάκωση - ιδιώτευση, αλλά μόνο συντεχνίες και κρατισμός. Το βράδυ της 11ης Ιουνίου που έκλεινε η ΕΡΤ, από τις 9 ως τις 12 το βράδυ, στους 100 που είχαν ανοικτές τηλεοράσεις μόνο οι 29 παρακολουθούσαν τα τρία κρατικά κανάλια. Οι υπόλοιποι 71 είτε δεν είχαν πάρει καν χαμπάρι τι γίνεται είτε δεν τους ένοιαζε και έβλεπαν κάτι άλλο. Η ιδιωτική τηλεόραση ήρθε να προσφέρει στον κόσμο αυτά που θέλει να βλέπει. Και από αυτά τα λίγα που παγίως θέλει ο κόσμος, να τον εθίσει σταδιακά σε ακόμη λιγότερα, να τον εθίσει σε ακόμη μεγαλύτερη ευκολία, να τον ακρωτηριάσει ακόμη περισσότερο αισθητικά. Τα ελληνικά ιδιωτικά κανάλια: μια ατελείωτη σπονδή στην αφασία. Τα ελληνικά ιδιωτικά κανάλια: προγράμματα ολοένα και πιο πρώτης ανάγνωσης, μέχρι του σημείου μην χρειάζονται καν ανάγνωση. Είναι δίχως ίχνος υπερβολής συγκλονιστικό το πόσο απειροελάχιστο πολιτισμό παρήγαγαν. Η κληρονομιά τους σε αντιδιαστολή με αυτήν της ΕΡΤ μιλάει από μόνη της.

Το σαμαρικό περιβάλλον πρέπει να πήρε την απόφαση για την ΕΡΤ με αμιγώς πολιτικά κριτήρια. Το σκέλος πολιτισμός δεν πρέπει να μπήκε καν στο μυαλό του. Το σκέλος πολιτισμός είναι εκτός της ατζέντας του. Αντίστοιχα, πιθανότατα η μόνη αληθινή ατζέντα που είχαν οι καναλάρχες από το 89 και εντεύθεν ήταν η πολιτική. Ο πολιτικός καθεστωτισμός που προήγαγαν δηλαδή να τους αρκούσε και το πολιτιστικό σκέλος του προγράμματός τους να μην προέκυψε ως κάποιο ύπουλο τμήμα της ίδιας ατζέντας. Δεν τους αφορούσε ο πολιτισμός επειδή δεν πουλούσε. Και αυτοί είναι εδώ για να πουλήσουν και να αγοράσουν. Μέχρι να μην μείνει τίποτα εκτός συναλλαγής.

                                                                            (Κείμενο γραμμένο για το τεύχος 19 του Unfollow)

Πηγή: http://old-boy.blogspot.gr/

Η Kόλαση

Ώρες συζήτησης. Σε ένα τραπεζάκι δίπλα στη θάλασσα, μία παρέα συζητά για την κρίση, την πορεία της Ελλάδας, την οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική κατάντια μας. Γιατί αυτή η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι πάνω απ' όλα κοινωνική, πολιτισμική, μία κρίση αξιών. Εδώ φαίνεται το ποιόν του καθενός, τι έχει στο μυαλό και στην ψυχή του. Κάποιοι δε μιλάνε πολύ. Έχουν πράγματα να πουν αλλά τους προλαβαίνουν οι άλλοι. Κάποιοι νιώθουν φυλακισμένοι και τους πιάνει άγχος. Κάποιοι είναι αντιδραστικοί και μιλάνε με στόμφο και πυγμή. Άλλοι με ξύλινο λόγο. Μερικοί είναι πολύ απόλυτοι και δε δέχονται τίποτα. Άλλοι είναι πιο συγκαταβατικοί ενώ υπάρχουν και αυτοί που δε τους ενδιαφέρουν αυτά και τους γράφουν όλους. Κάποιοι βιάζονται να ανοίξουν το στόμα τους. Άλλοι βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα. Κάποιοι κλείνουν τα μάτια.

Η κρίση τότε τελειώνει. Όλα βαίνουν προς το καλύτερο και η Ελλάδα μπαίνει ξανά στην ανάπτυξη, στις αγορές. Ορθοποδεί, πατά γερά στα πόδια της. Στα νέα της πόδια, αυτά που έχτισε με κόπους και θυσίες η κυβέρνηση Σαμαρά. Ποιους κόπους και ποιες θυσίες; Ποιοι έφτυσαν το αίμα τους για να γίνει η αλλαγή αυτή; Ποια αλλαγή βασικά; Ο Σαμαράς είναι ο σωτήρας εκεί. Αυτός τόλμησε κι έκανε το μεγάλο βήμα. Αυτό που δεν έκαναν οι άλλοι τόσα χρόνια. Δεν μάσησε, δεν κώλοσε, τα είπε χύμα και σταράτα.

Το μνημόνιο είναι ο μονόδρομος. Οι Ευρωπαίοι, η Γερμανία, η Μέρκελ  το έκαναν για να μας σώσουν. Γιατί άμα καταρρέαμε εμείς, θα κατέρρεε και όλη η Ευρώπη. Άμα γυρνούσαμε στη δραχμή θα πεινούσαμε. Παραπάνω; Κάποιοι λένε ότι τα πράγματα θα ήταν λίγο καλύτερα από τώρα. Αυτούς τους ειρωνεύονται και οριακά τους βγάζουν τρελούς. Έπρεπε να ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο και τέλος. Το μνημόνιο είναι ευλογία, είναι ευτυχία είπε ο Πάγκαλος. Να λέμε και ευχαριστώ δηλαδή να τους φιλήσουμε τα πόδια και να ικετεύσουμε ώστε να παρατείνουμε τον αργό μας θάνατο. Πόσο ακόμη; Πόσο χαμηλά θα πέσουμε;

Η Ελλάδα πούλησε τα παλιά της πόδια. Ξεπούλησε τον ίδιο της τον εαυτό. Έγινε μία πόρνη. Ο Σαμαράς την έβγαλε στο πεζοδρόμιο και άρχισε να την εκδίδει. Το κομμάτι τους πήραν οι επιχειρηματίες, Έλληνες και ξένοι. Τα φιλαράκια του πρωθυπουργού, καναδέζικες εταιρίες, Κινέζοι, Ρώσοι, όλοι ήρθαν να πάρουν το μερίδιο τους. Από μία μικρή εταιρία ή μία πιο μεγάλη όπως τον ΟΠΑΠ, ως και ένα κομμάτι γης ανυπολόγιστης αξίας. Μαζί και ανθρώπινες ζωές. Όλα βγήκαν στο σφυρί και χαρίστηκαν. "Και πολύ καλά έγινε" υποστηρίζουνε  κάποιοι. "Εσύ τα ίδια δε θα έκανες στη θέση αυτών;". Από μέσα μου γελάω. "Έτσι θα σωζόμασταν μόνο". Άλλοι δε δέχονται οτι φτάσαμε ως εδώ. Να πουλάμε την περιουσία μας, αυτά που χτίσαμε με τόσο κόπο σαν λαός. Να πουλάμε το ίδιο μας το σπίτι, την ίδια μας τη χώρα.

Και τι μας έμεινε μετά; 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, συν πόσοι άλλοι που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας με δουλειά, άλλοι να τη βγάζουν τσίμα τσίμα, εργασιακά δικαιώματα που ισοπεδώθηκαν, εργασιακές σχέσεις που ελαχιστοποιήθηκαν, μία διαρκής ξεφτίλα. Μας έφαγαν και την αξιοπρέπεια; Κάποιες χιλιάδες αυτοκτόνησαν από την απελπισία και τα ζόρια, ποιος μίλησε γι' αυτούς; Τώρα λένε θα μας πάρουν την πρώτη κατοικία αν δε μπορούμε να αποπληρώσουμε τα δάνεια μας. Τώρα αν έχεις χρέη στην εφορία κοντά στις 3.000 ευρώ, μπαίνεις στη στενή. Και κάποιοι που χρωστάνε εκατομμύρια, τους επιβραβεύουν δίνοντας τους επιχειρήσεις και κάνουν τα στραβά μάτια.

Μία χώρα χωρίς παιδεία και με πολιτικούς που υποστηρίζουν ότι οι καθηγητές είναι αυτοί που κλείνουν τα σχολεία με τις απεργίες. Τα σχολεία που η κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αποικοδομούσαν μέρα με τη μέρα. Τα μάτια μένουν κλειστά σε όλα αυτά. Το μαύρο έχει πέσει. Τώρα βγαίνει ο Κεδίκογλου και λέει ότι τα σχολεία πρέπει να λειτουργήσουν κανονικά και οι καθηγητές να συμμορφωθούν. Τα σχολεία που έριξαν στο σκοτάδι. Σαν την ΕΡΤ που ο ίδιος πολιτικός, αυτός που λίγα χρόνια πριν υποστήριζε κραυγαλέα ότι έπρεπε να μείνει ζωντανή, την έκανε κουρέλι και την πέταξε στα σκουπίδια. Ο πολιτισμός βυθίστηκε και άλλο στο σκοτάδι την ημέρα εκείνη. Αλλά και η ΕΡΤ ζει ακόμη. Κρατιέται με νύχια και με δόντια. Για πόσο ακόμη;

Το ΔΤ εξέπεμψε. Με χίλια δυο προβλήματα αλλά εξέπεμψε, από ένα ιδιωτικό στούντιο. Με τις ευλογίες του Mega. Κάποιοι δεν ταρακουνήθηκαν καν, δεν τους έκανε αίσθηση. Ο Καψής βγήκε και είπε ότι αυτό που κάνουν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ είναι αντιδημοκρατικό. Δε μπορούν να κάνουν κατάληψη στο ραδιομέγαρο και να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους. Είναι αντιδημοκρατικό. Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Μας ειρωνεύονται μέσα στα μούτρα. Πόση τρέλα θα χωρέσει πια η χώρα αυτή;

Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου βγαίνει στο ΣΚΑΙ και υποστηρίζει τη συνεργασία της Χρυσής Αυγής με τη Νέα Δημοκρατία και δεν ντρέπεται. Θέλει μία σοβαρή χρυσή αυγή.

Σε κάποιους δεν έκανε αίσθηση τίποτα από αυτά. Κάποιοι τα θεώρησαν εντελώς φυσιολογικά. Όχι τίποτα δεν είναι φυσιολογικό. Ζούμε μέσ' στην τρέλα. Μία ξανθιά κοπελίτσα δηλώνει ότι προτιμά τη Χρυσή Αυγή από τους βρομιάρηδες αριστερούς. Δεν το χωρά ο νους μου. Κάποιοι στο τραπέζι συμβιβάζονται με όλα αυτά. Κάποιοι δηλώνουν σταρχιδιστές και ότι δεν τους νοιάζει τίποτα, αυτοί περνάνε καλά έτσι κι αλλιώς, τι τους νοιάζουν οι άλλοι; Μερικοί περιμένουν έναν άλλο σωτήρα, έναν Τσίπρα να έρθει να τους σώσει. Άλλοι διερωτώνται αν όντως μπορούμε να κάνουμε κάτι, αν υπάρχει λύση. Κι αυτοί στο τέλος δε βρίσκουν άκρη και τα παρατάνε πολύ εύκολα.

Εγώ δε μπορώ να συμβιβαστώ με όλα αυτά. Δεν το χωρά η λογική μου. Γυρνάω σπίτι σκεπτόμενος όλα αυτά και υπάρχουν βράδια που δε μπορώ να κοιμηθώ. Αλλά στον κόσμο φαίνεται οτι έχει αρχίσει να χάνεται κάθε λογική. Δεν την υπολογίζει κανείς. Υπολογίζουμε μόνο τους αριθμούς και από αυτούς ότι μας συμφέρει. Ότι θα κάνει τα πράγματα να μοιάζουν λίγο πιο ωραία, λίγο να μας γλυκάνουν, λίγο να ξεχαστούμε. Αν όμως κάποιοι συμβιβάζονται με όλα αυτά, αν περνάνε καλά, αν όλα αυτά μοιάζουν με την σωτηρία, την λύτρωση, τον παράδεισο τους, για εμένα όλα αυτά είναι η κόλαση μου. Είναι η κόλαση της Ελλάδας, ένας ατέλειωτος εφιάλτης. Πότε επιτέλους θα ξυπνήσουμε;