Ο παραλογισμός του έτους

"Γαμώ το κεφάλι μου μαλάκα, η ανάπτυξη θα έρθει, Wi-fi θα βάλω στην Ελλάς χιονίσει είτε βρέξει!

Κι αν κρυώνετε κι αν τουρτουράτε στον κρύο τον χειμώνα, μαγκάλια ανάψτε σβήσετε καλοριφέρ και τζάκια, και στον αγαπημένο βουλευτή Στουρνάρα κάνω μάκια.

Όποιος πεινάει και φαϊ ζητάει μες στους δρόμους, να πω πως εγώ ο πρωθυπουργός του έριξα τους φόρους.

Σουβλάκι τώρα αγόρασε, φτηνό αλλά και σαρδέλα, όπως αλλιώς θα το λεγε κι ο Νέλσον ο Μαντέλλας."

"Αφεντικό πολύ ωραία τα λες! Εύγε! Πες λίγο με τις ωραίες μαντινάδες του Σμαραγδή και για την τροϊκα λίγο μη μας παίρνουν τη δόξα η Μέρκελ και ο Σοϊμπλε! Άντε γιατί κάποιοι κάποιοι πρέπει να δούνε τι εστί βερίκοκο.

Κομμένα τα φάρμακα, κομμένες οι συντάξεις, κομμένη η περίθαλψη. Άντε και από το ΄14 με 25 ευρώ μέσα στο νοσοκομεία και ας πεθαίνετε. Μη τα θέλετε και όλα πια! ΈΛΕΟΣ! Έ-ΛΕ-ΟΣ!"

"Εγώ Αντώνη θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για όσα έκανες τη χρονιά που πέρασε, για όσα κάναμε μαζί χέρι- χέρι. Καταφέραμε και δώσαμε στη χώρα την πνοή που της αξίζει. Τώρα μπορούν τουλάχιστον να απολάυσουν άξιους πολιτικούς σαν εμένα, εσένα και τον μπουμπούκο εδώ και όχι κάτι άλλους που εκτσογλανίζουν την κοινωνία και την οδηγούν στην παρανομία. Α και δε μου λές! Το καφεδάκι εκείνο να μοιράσουμε τα λεφτά από τα υποβρύχια πότε θα το κανονίσουμε;"

"Ρε παιδιά με ξεχάσατε εμένα; Άντε ελάτε εδώ στης φυλακής τα σίδερα κι εσείς μαζί με τον Λιάππη και τον Τομπούλογλου να οργανώσουμε κάνα αποκριάτικο πάρτι  από αυτά που κάνουμε εμείς στη Χρυσή Αυγή. Να φοράμε στολές τις κου κλουξ κλαν, να κυνηγήσουμε κάνα μετανάστη, κλασσικά πράγματα. Να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές μωρέ. Άντε ρε Αντώνη να επανακαταλάβουμε καμία πόλη που γεμίσαμε πακιστανούς. Α και που ΄στε ρε! Στείλτε και κάναν ελληνάρα βαρή και ασήκωτο στα συσσίτια μας να μας στηρίξει ε..."

"Ουουουουου παλιορατσιστή! Ουουουουουο μακρυά από την κοινωνία μας μη σε αφορίσω κάνα μέλος. Δε ντρέπεσαι. Όλοι στα συσσίτια της εκκλησίας μας. Όλοι εκτός από τους ντιντίδες γιατί πρέπει να έχουμε και την βοήθεια του Θεού. Το χάσαμε το παιχνίδι αλλιώς και ανάπτυξη γιοκ. Αντώνη που ΄σαι ρε....Αυτά τα αυθαίρετα και τα αφορολόγητα που έχουμε εδώ στην εκκλησία θα τα βολέψουμε και φέτος ε;"

"Το 2014 θα είμαστε πίσω με περισσότερες περιπέτειες της Χρυσής Αυγής, περισσότερα ξανθα αγγελούδια και άλλες συνταρακτικές ιστορίες της ελληνικής δημοκρατίας που θα καθηλώσουν το ελληνικό κοινό και θα δώσουν στήριξη στο έργο της κυβέρνησης μας που μας παραχώρησε και τις συχνοτητούλες που τόσο θέλαμε. Αγουτσουγουτσουγουτσου Σαμαρούκο μας!"

ΥΓ. Λίγο πολύ, κάπως έτσι πήγαν τα πράγματα φέτος. Αυτό το άρθρο αποτυπώνει αυτά ακριβώς που ακούστηκαν χοντρικά από τα στόματα πολιτικών κι όχι μόνο. Ανάμεσα σε όλα αυτά δεν ξεχνάμε όμως γεγονότα που συνέβησαν και μας σημάδεψαν όπως τα παρακάτω: κλείσιμο και έφοδος στην ΕΡΤ, Παύλος Φύσσας, βασανιστήρια και χρήση Photoshop, στρατόπεδα συγκέντρωσης, το θράσος των Φαήλων, των Μουρούτηδων και των ομοίων, τη δήμευση των σπιτιών, την αύξηση των φόρων, τη μη κατάργηση των παράνομων χαρατσιών, την μείωση των μισθών, τις απολύσεις,τις εκπτώσεις στην παιδεία, την υγεία, στις ελευθερίες, τα δικαιώματα, τις σοβαρές χρυσές αυγές των Μπάμπηδων και τον Σκαϊ, το ξεπούλημα και την καταστροφή στις σκουριές, τις αυτοκτονίες και τους θανάτους από μαγκάλια, τους θανάτους σε πλοία που βυθίζονται, τις φράουλες στη μανωλάδα, τα αχτύπητα εισιτήρια στα λεωφορεία, τις δήθεν καταδίκες της βίας με το στήσιμο θεωριών των δύο άκρων, τις δήθεν τρομοκρατικές οργανώσεις, τα χαϊδέματα και τα φλερτ με τον φασισμό και σίγουρα πολλά ακόμη που μου διαφεύγουν. 

Καλή μας χρονιά!

Σεραφείμ: "Δεν είμαι εγώ ομοφοβικός, αυτοί είναι ομοφυλόφιλοι"

Λίγες ώρες μετά την πραγματοποίηση συσσιτίου αγάπης αποκλειστικά για Έλληνες από τη Χρυσή Αυγή, ο Μητροπολίτης Πειραιά Σεραφείμ καταδίκασε την πράξη αυτή της ναζιστικής οργάνωσης εξαπολύοντας σφοδρότατη επίθεση εναντίον της. Δήλωσε τα παρακάτω: «Είναι απαράδεκτο να διακρίνουμε τους ανθρώπους σε δικούς μας και σε ξένους. Τότε πραγματικά εγκαθιδρύουμε έναν εκφασισμό της ζωής που οδηγεί αναπόδραστα στην τραγωδία και στη μίμηση του ανισόρροπου εκείνου Τρίτου Ράιχ που γκρέμισε τον πολιτισμό της Ευρώπης και συσσώρευσε εκατομμύρια θυμάτων, εκατόμβες θυμάτων με αποτέλεσμα το μεγάλο εκείνο κακούργημα εις βάρος του ανθρωπισμού και της οικουμένης. Νομίζω ότι τέτοιες συμπεριφορές και νοοτροπίες δεν έχουν θέση στην Ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας».

Μετά από αυτές τις δηλώσεις ο μη ρατσιστής, άνθρωπος του Θεού Σεραφείμ πραγματοποίησε συσσίτιο μόνο για ετεροφυλόφιλους, για να διορθώσει τις αποτρόπαιες πράξεις αυτές που λαμβάνουν μέρος στης άσπονδη αυτή κοινωνία, δηλώνοντας: "Δεν είμαι εγώ ομοφοβικός, αυτοί είναι ομοφυλόφιλοι".

Επίσης είπε ότι θα αφορίσει όποιον ντιντή τολμήσει να μπει στον οίκο του πανάγαθου Θεού.

Τομπούλογλου όλοι.

Μετά από την συνταρακτική αποκάλυψη προ ολίγων μηνών ότι η Χρυσή Αυγή συνιστά εγκληματική οργάνωση και πρόκειται για ένα κατεξοχήν ναζιστικό κόμμα η ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε τις προηγούμενες ημέρες μπροστά σε μία νέα αποκάλυψη σοκ! Βρέθηκε λέει ένας τυπάς εν ονόματι κ. Τομπούλογλου, πρόεδρος ενός νοσοκομείου που λέγεται Αγλαϊα Κυριακού, που πήρε μίζες και είναι μέλος της Νέας Δημοκρατίας. 

Οφείλουμε να ομολογήσουμε οτι κανείς ποτέ δε το περίμενε, να χρηματίζονται άνθρωποι στην Ελλάδα του 2013, το βασίλειο της δικαιοσύνης, της ευημερίας και της διαφάνειας. Πρώτος πρώτος ο Άδωνις Γεωργιάδης, προέβει να καταδικάσει τέτοιες πράξεις δηλώνοντας ότι: " Η εποχή της ατιμωρησίας έχει παρέλθει" και διαβεβαιώνοντας ότι η δικαιοσύνη θα πράξει όπως πρέπει ακόμη και προς ένα πρόσωπο που ταυτίζεται με τη Νέα Δημοκρατία. Βέβαια όλα αυτά ο Άδωνις τα λέει αμέσως μετά τις αποκαλύψεις του περιοδικού Hot Doc για την επίσκεψή του στο σπίτι ενός φαρμακοβιομήχανου λίγες ώρες πριν την ψήφιση του επίμαχου νομοσχεδίου για τα φάρμακα. Αλλά μη πάει ο νους μας στο κακό τώρα μέρες που είναι...

Από την άλλη φυσικά όταν πρόκειται για τον Ευάγγελο Βενιζέλο και το σκάνδαλο με τα υποβρύχια κανείς δε μιλά για δράση της δικαιοσύνης και αντικειμενικότητα. Τότε όλοι κοιτάνε πως θα σώσουν μία τελειωμένη κυβέρνηση που βρωμάει από την πρώτη μέρα της εκλογής της. Τότε όλοι μιλάνε για τη σωτηρία της χώρας που προέχει. Το θέμα είναι τι εννοούν με τη λέξη χώρα, γιατί μάλλον μιλάνε για τους ίδιους τους τους εαυτούς, τις βρώμικες περιουσίες που μπορεί να κρύβουν, τα σκάνδαλα και τις σχέσεις τους με εταιρίες του εξωτερικού που κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα. Μηταράκη μουχρίτσα...

Η σύλληψη του κ. Τομπούλογλου φαίνεται να είναι σημαδιακή και να λέει πολλά. Ας τον ακολουθήσουν λοιπόν όλοι μαζί να καταλήξουν παρέα με τον Λιάπη στης φυλακής τα σίδερα.

Ιδιωτοκρατία

"Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους" - Πλάτωνας 427-347 π.Χ.

Αυτά έλεγε ο Πλάτωνας  πριν 2,5 χιλιάδες χρόνια περίπου. Στη σύγχρονη Ελλάδα ωστόσο οι φερόμενοι σαν περήφανοι απόγονοι του μεγάλου φιλοσόφου όχι απλά δε γνωρίζουν τα λεγόμενα του για την ιδανική πολιτεία, όχι απλά πράττουν το αντίθετο, αλλά πιθανότατα δε γνωρίζουν καν ποιος είναι ο ίδιος ο Πλάτωνας. Αν ρωτούσες κάποιον πριν λίγα χρόνια ποια είναι η άποψη του για τα πολιτικά πράγματα της χώρας θα σου απαντούσε ότι δεν ασχολείται με αυτά και ότι θα θεωρεί χάσιμο χρόνου. Ακόμη και σήμερα όμως που το θέμα της πολιτικής κυριαρχεί πλέον σε αρκετές συζητήσεις και είναι άμεσα συνδεδεμένο με την καθημερινή μας ζωή, οι γνώμες και οι απόψεις των ατόμων φαίνεται να μένουν στα λεγόμενα των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης και ως γνωστόν η μισή αλήθεια είναι δυο φορές ψέμα και ο ημημαθείς άνθρωπος είναι πιο επικίνδυνος από τον αμαθή. 

Το χειρότερο, λογικό κι επόμενο των παραπάνω, είναι η αδράνεια που υπάρχει στις κινήσεις των πολιτών που βλέπουν μέρα με τη μέρα τις ζωές τους να περικόπτονται και αυτοί στέκονται παραλυμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουν σαν ένα αόρατο χέρι να τους κρατά και να μη τους το επιτρέπει. Καμία ουσιαστική αντίδραση από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ακόμη κι αν βιώνουμε την πιο βάρβαρη πολιτική από την εποχή της μεταπολίτευσης. Ακόμη και τώρα έχει τύχει να συζητήσω με άτομα που είτε αδιαφορούν τελείως για τα κοινωνικο-πολιτικά, είτε περιμένουν από κάποιον Μεσσία, Σαμαρά ή Τσίπρα να τους σώσει εκ θαύματος.

Στις εκλογές του 2012 από την άλλη, παρακολουθήσαμε την αδιαφορία αυτή να μετουσιώνεται και να μετατρέπεται σε μία άτσαλη αντίδραση που βρήκε καταφύγιο στις κραυγές του Μιχαλολιάκου και των μπρατσωμένων πιστών σκυλιών του. Αρχικά εξεπλάγην, όπως και πολλοί άλλοι, με το γεγονός ότι χιλιάδες συμπολίτες μας τίμησαν με την ψήφο τους ένα ναζιστικό κόμμα αλλά έκτοτε άρχισα να συνειδητοποιώ τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε στο σημείο αυτό. Βέβαια ο δρόμος για το φασισμό είχε ήδη στρωθεί και είχε ριζώσει τόσο καλά στην καθημερινότητα που αποτρόπαιες πράξεις δε μας συγκλόνιζαν καθόλου, σε βαθμό μάλιστα που να τις θεωρούμε φυσιολογικές και αναπόφευκτες.

Το απολιτίκ κλίμα, ο σταρχιδιμός, η αδιαφορία και η απαξίωση του δημόσιου βίου, των ηθών, των αξιών και του πολιτισμού μας έφτασαν στο σημείο αυτό. Όλα αυτά αποτυπώνονται στις συζητήσεις των ανθρώπων, στην καθημερινή τους ζωή, στον τρόπο διασκέδασης, δουλειάς και της αλληλεπίδρασης μεταξύ τους. Η Ελλάδα μεγάλωσε όλα αυτά τα χρόνια με ένα πολιτικό σύστημα όπου δύο κόμματα και τρεις οικογένειες καθόρισαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων αλλά και τον ρου της ιστορίας. Μάθαμε να ζούμε σε μία χώρα όπου άλλοι αποφασίζουν για εμάς και όλα γίνονται αυτόματα χωρίς να χρειάζεται να προσπαθήσουμε και ιδιαίτερα. Μεγαλώσαμε εκέι όπου το να είσαι δημόσιος υπάλληλος συνδέεται αυτόματα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με την καλοπέραση κι όχι με την ουσιαστική προσφορά και την εργασία για το ίδιο το δημόσιο.

Αυτό το δημόσιο, καταφέραμε να το συνδέσουμε άμεσα με τα ρουσφέτια και τις παρανομίες επιτρέποντας σε κάποιους, που είναι άρχοντες των ρουσφετιών και των παρανομιών, να λασπολογούν εις βάρος του ανελέητα, μετατρέποντάς το σε ένα αποδιοπομπαίο τράγο όλων των κακών που βασανίζουν τον τόπο. Το απαξίωσαν και το κατάντησαν από ένα γενικό κοινό αγαθό σε ένα εξατομικευμένο και πεδίο μόνο προνομίων, που πρέπει κατά τη γνώμη τους να κατεδαφιστεί και να χτιστεί στα μέτρα που αυτοί θα ορίσουν. Γιατί είναι ακόμη μία ιερή αγελάδα σαν την ΕΡΤ, γιατί πρόκειται για προνομιούχους καθηγητές και δασκάλους των 500 ευρώ ή για το ίδιο το σχολείο και το πανεπιστήμιο, γιατί πρόκειται για την υγεία και τα ερειπωμένα από προσωπικό και γάζες αλλά γεμάτα ασθενείς νοσοκομεία. Το γενικό καλό ξεχνιέται και στη θέση του θεσπίζεται το προνόμιο του ενός και τα συμφέροντα του κάθε ατόμου ξεχωριστά που θα έρθουν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του άλλου. Πόσο μάλλον αν αυτός ο άλλος ανήκει σε άλλη τάξη, κοινωνικό στρώμα, ή ακόμα χειρότερα σε άλλη εθνικότητα.

Μια παρανοϊκή κατάσταση που άρχισε να εγκαθιδρύεται και να μοιάζει απολύτως λογική και αποδεκτή από μεγάλο μέρος του λαού. Όλα υπό τον μανδύα μιας δήθεν σωτηρίας της πατρίδας, η οποία φάνηκε να ταυτίζεται τελικά με τη διαχείρηση του δημόσιου αγαθού από κάποιους κεφαλαιοκράτες, που θα αναλάβουν να το μετατρέψουν σε ιδιωτικό και απολαμβάνοντας τα προνόμιά του ενώ ο λαός, που το μοιραζότανε λίγα χρόνια πριν, επιβαρύνεται επιπλέον αντί να βλέπει κάποια σωτηρία. Όλα αυτά επίσης στα πλαίσια μιας γρήγορης θεραπείας σοκ, που επιβάλλει άμεση επέμβαση. Στον βωμό του κέρδους και της δήθεν σωτηρίας οικοδομήθηκε μία νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που άρχισε να εφαρμόζεται με την αναζήτηση του κέρδους σε αγαθά όπως η παιδεία, η υγεία και ο πολιτισμός.

Τα παραπάνω τα έπραξαν οι εκλεγμένοι από εμάς πολιτικοί και συνεχίζουν να τα πράττουν. Εμείς τι κάνουμε; Τίποτα. Περπατώντας στα πανεπιστήμια σίγουρα θα συναντήσεις κάποιον τοίχο γεμάτο με αφίσες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ή της ΠΑΣΠ. Παρατάξεις που αποτελούνται από νέα άτομα, που σηματοδοτούν μία γενιά κατεστραμμένη, εξαρτώμενη από ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, δίχως αρχές και αξίες. Που καλλιεργούν και αναπαράγουν ένα απολιτίκ κλίμα που έθρεψε και συνεχίζει να τρέφει φασιστικές ιδεολογίες. Η μουσική που αντιπροσωπεύει τα άτομα αυτά φαίνεται να περιορίζεται στο Παντελίδη, τον Καρρά και την Πάολα όπως και ο πολιτισμός τους. Οτιδήποτε μη εμπορικό και διαφορετικό μοιάζει εξωγήινο και απωθείται. Όλοι φαίνεται να προτιμούν το γρήγορο, εύληπτο, που θα συνδέεται άμεσα με τις τάσεις της σύγχρονης νοοτροπίας, με κάποιο σύμβολο του σεξ και προβάλλοντας μία ζωή δίχως έγνοιες, με καλοπέραση, όπου δε θα πρέπει να σκέφτεσαι ή να πράττεις και όλα θα έρχονται στα πόδια σου επειδή είσαι γαμάτος. Εκεί η πολιτική δεν υφίσταται και δε σε νοιάζει. Γιατί άλλωστε να σε νοιάξει; Ο καθένας πράττει και ζει αποκλειστικά για τον εαυτό του. Δεν μας αφορούν οι δημοκρατικές διαδικασίες άσχετα αν το έχουμε κάνει καραμέλα πλέον και τις επικαλούμαστε με το παραμικρό. Δεν μας αφορούν τα κοινά. Όλοι νοιάζονται και λειτουργούν αποκλειστικά για τον εαυτό τους, αδιαφορόντας για το σύνολο, επιβεβαιώνοντας τα λεγόμενα και τις θέσεις ανθρώπων όπως η Μαρκαρετ Θάτσερ που έλεγε οτι "Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους". Η ξεφτίλα έχει γίνει τρόπος ζωής κοινώς αποδεκτός από όλους.

Η οικονομική κρίση βρίσκεται εδώ για να ξεσκεπάσει το είναι του καθενός.Πρόκειται πρώτα για μία κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική κρίση κι έπειτα για μία οικονομική. Οι σοβαρότερες επιπτώσεις της είναι και αυτές που παρατηρούνται και πιο δύσκολα, στο χαμηλό πολιτισμικό επίπεδο που φωνάζει από τα σκυλάδικα και τις τηλεοράσεις στις καθημερινές εκπομπές, στην καταρρέουσα παιδεία που αντικατοπτρίζεται στα κατεστραμμένα πανεπιστήμια, στα ερημωμένα σχολεία και τους κοιμισμένους πολίτες

Όλα αυτά τα επιτρέψαμε να συμβούν, δεν έγιναν μόνα τους. Όλα αυτά τα υπομείναμε και συνεχίζουμε να τα υπομένουμε επιτρέποντας σε κάποιους να μετατρέπουν σε τσιφλίκι τους αγαθά τα οποία όλοι θα έπρεπε να απολαμβάνουμε. Στους ιδιώτες με την νεοελληνική σημασία, των ανθρώπων που δε συμμετέχουν στα κοινά, είτε επειδή είναι κεφαλαιοκράτες είτε επειδή κοιτάνε αποκλειστικά το προσωπικό τους κέρδος,  οδηγόντας τη ζωή του λαού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σταδιακά στην ιδιώτευση με την αρχαιοελληνική έννοια. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε αυτή την αλλαγή και τις βαθειές της επιπτώσεις οι Βενιζέλοι και οι Σαμαράδες θα συνεχίσουν να είναι ελεύθεροι να λένε τα παραμύθια τους και να μας χαρακτηρίζουν και τσογλάνια, άλλοι θα καταδικάζουν τη βία ενώ οι ίδιοι είναι στυγεροί δολοφόνοι, Αδώνιδες θα γυρνάνε και θα φωνάζουν σαν τρελοί στα κανάλια, παπάδες θα αφορίζουν μιλώντας για κάψιμο από τον θεό. Εμείς τα επιλέξαμε όλα αυτά. Καλή μας συνέχεια...

Bonus: Ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Καμίνης, πρωτοπόρος στο διωγμό των αστέγων, αφού έστειλε ΜΑΤ και κατέθεσε μηνύσεις εναντίον τους, καταδικάζει τη Βία μαζί με άλλους ομοϊδεάτες του. Λίγες μέρες πριν έπλεξε και πουλοβεράκια για κάτι δέντρα στην πρωτεύουσα. Περισσότερα εδώ.

Ένα και το αυτό πάντως δίπλα στην Paris Hilton τώρα που τους κοιτάω...

Προτάσεις για χριστουγεννιάτικα δώρα και γιορτινές αγορές

Λοιπόν, σου έφτιαξα έναν μικρό κατάλογο όπως σου είχα υποσχεθεί, για να μην χάνεις χρόνο στα μαγαζιά, στις προσφορές και στις εκπτώσεις. Κατάλογο χάρτινο, λίγο από σιωπή και λίγο από καπνό, όπως άλλωστε όλες οι ειλικρινείς χειρονομίες. 

Πάρε όλα τα προηγούμενα Χριστούγεννα των ανθρώπων τυλιγμένα σε συσκευασία δώρου, βαλμένα κάτω από ένα δέντρο που φέτος δεν στολίστηκε. Την σπασμένη σολ μιας κιθάρας που κάποτε είπε τα κάλαντα σε κάποια γειτονιά,   την μίζερη φάτνη στην άδεια σχολική αίθουσα, την κουτσουρεμένη εξωστρέφεια του  στολισμού στο δημαρχείο και την δημόσια υπηρεσία.  Πάρε εκείνη την αίσθηση όταν η μάνα σου εφημερεύει παραμονή πρωτοχρονιάς, τον παιδικό πυρετό εκείνη την πρωτοχρονιά της ίωσης και κυρίως το δέντρο υπέροχα να καίγεται στην πλατεία εκείνο τον Δεκέμβρη (έτσι όμορφα να καίγεται κάθε χρόνο). Πάρε τα Χριστούγεννα του 1999 λίγο πριν το 2000 μπουκωμένα σαν γαλοπούλα με την πιο κενή αισιοδοξία. Τους γείτονες που πάντα τα Χριστούγεννα σουβλίζουνε αρνί, τσουγκρίζουν αυγά και εύχονται ‘’ Ευτυχισμένος ο καινούργιος Πάσχας!’’ 

Πάρε τον Αι Βασίλη που ο λύκος τον έφαγε επειδή τον μπέρδεψε με την κοκκινοσκουφίτσα.    Έναν άνθρωπο άξιο, να βομβαρδίσει τα Sweatshops των ξωτικών στη Φινλανδία, εκεί που παιδιά δουλεύουν σε αλυσίδα παραγωγής για να γεμίσουν τον σάκο του Αι Βασίλη (Kill Bill). Άναψε μια λαμπάδα πάνω απ όλη την εορταστική χοληστερίνη και όταν τα παιδιά χτυπήσουν για τα κάλαντα δωροδόκησέ τα –όχι με λεφτά, όχι με γλυκά- αλλά με φωτογραφίες του Λένιν, του Αρθούρου Ρεμπώ και του Τζέκινς Χαν (γράψε πίσω από τις φωτογραφίες το σύνθημα: "το πρωινό ξύπνημα μας εξαγριώνει").    

Μάζεψε αρκετό χαρτί περιτυλίγματος ώστε να πακετάρεις τέσσερα χρόνια κρίσης. Πάρε ένα μαγκάλι να κάψεις μέσα του όλη την αθωότητα των κυνικών, να ζεστάνεις όλη σου την απώλειά . Μια ευχή στην πρόποση που δεν ακούστηκε καθαρά και ύστερα μεταμφιέστηκε σε όλες τις ευχές και όλες τις προπόσεις. Πάρε όλη αυτή τη σιωπή που γδέρνει απλωμένη μπρος στο καινούριο που τόσο σε φοβίζει (όλους μας φοβίζει). Την μοναξιά στην πλατεία Συντάγματος, όλα όσα δίνουν αυτοί που δεν έχουν. Τον φίλο που μετρά αντίστροφα στο Skype μαζί μας, σε κάποια εστία, κάποιου πανεπιστημίου, κάπου μακριά. Πάρε έναν διακόπτη που σβήνει όλα τα ηλίθια λαμπιόνια των μπαλκονιών. Έναν πρωτοχρονιάτικο λαχνό που κερδίζει 1)ένα πολυμίξερ, 2)μια σακούλα χασίς, 3)λίγη κατανόηση.  

Πάρε τον μικρό τυμπανιστή και μάθε τον να παίζει Drums μπας και σταματήσει να μυξοκλαίει. Το "Ζυστίν" του Μαρκησίου Ντε Σαντ και χάρισε το σε κάποιον Μητροπολίτη (για πλάκα). Πάρε το τελευταίο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου, θάψε το τρία μέτρα κάτω από τη γη ώστε να φυτρώσει αργότερα ένα λιβάδι μισάνθρωπα αγκάθια. Το πλαστικό δέντρο που ποτίζουμε όλο τον χρόνο, τα Χριστούγεννα όλων των αγέννητων συγγενών. Πάρε μια κάλτσα γιορτινή που σκόνταψε και έπεσε στο τζάκι και το βλέμμα του 6χρονου που την κοιτά να καίγεται και χαίρεται γιατί είναι κατά της παγκοσμιοποίησης των γιορτών και της ημερολογιακά  και εμπορικά επιβεβλημένης ευωχίας. Το τζάκι ενός εγωιστή γίγαντα, το οποίο ανάβει με συνέπεια κάθε βράδυ των γιορτών ώστε να καψαλίσει αυτόν τον εισβολέα των δώρων, τον ενοχλητικό, αλκοολικό χοντρομπαλά του γιοχοχό και της κοκακόλας. Πάρε κυρίως το δράμα του δυσλεκτικού ξαδέρφου μου που πάντα μπέρδευε τον Ρούντολφ το ελαφάκι, με τον Ρούντολφ Ες των Ναζί.  

Όχι με ημερολόγια, όχι με πρωτοχρονιές, όχι με αντίστροφες μετρήσεις. Έτσι μετριέται ο πραγματικός χρόνος για όλους εμάς. Λίγο να στεκόμαστε μαζί και λίγο να τρέχουμε τρομαγμένοι. 

Πηγή:http://stokokkino.gr/article/4488/Protaseis-gia-xristougenniatika-dora-kai-giortines-agores#sthash.dUwNuMMg.8AmHWZ7a.dpuf

Εκτσογλανισμός

Πρίν από λίγες ώρες παρακολουθήσαμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για "εκτσογλανισμό της κοινωνίας". Θα έρθω να συμφωνήσω και με κάποιους άλλους αρχικά, λέγοντας ότι μακάρι να είμασταν τσογλάνια όπως θέλει να πιστεύει ο Βενιζέλος. Τότε δε θα τον ψηφίζαμε και δε θα ανεχόμασταν καν άτομα σαν αυτόν και πολλούς άλλους να μας κυβερνούν. Αλλά φαίνεται ότι άνθρωποι σαν αυτόν και τον Άδωνι μας αντιπροσωπεύουν.

Είναι επίσης παράδοξο το γεγονός ότι ο Βαγγέλης μετά από τόσα χρόνια λιτότητας και έχοντας φτάσει τους πολίτες ένα βήμα πριν τη δήμευση και την έξωση από τα ίδια τους τα σπίτια, να θέλει πολίτες αγγελούδια που θα σκίβουν το κεφάλι και θα υπακουν στις προσταγές τους που θα σώσουν τη χώρα και θα φέρουν την ανάπτυξη. Το είπε και ο Σαμαράς εξάλλου πριν μέρες. Φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής. Πουλήσαμε την μισή χώρα, πήραμε τα σπίτια και τις ζωές των βλαμμένων....εεε των αγαπημένων ψηφοφόρων μας, αλλά θα έρθει η ανάπτυξη. Ότι θα έρθει θα έρθει. Το λέει και ο Γιάννης ο Στουρνάρας...

O Γιάννης ο Στουρνάρας

Ναι... Συνεχίζοντας είναι τελείως αστείο ένας τέτοιος αρχιαπατεώνας να μιλάει για εκτσογλανισμένη κοινωνία. Αλλά να τόσα χρόνια έχει επιβραβευθεί και με το παραπάνω. Και τώρα έχει αγχωθεί λίγο και κάνει τσίσα πάνω του κάθε φορά που κάποιος λέει τη λέξη υποβρύχια και προσπαθεί να τα μπαλώσει όπως μπορεί.

Οι 58 ελιές του Σημίτη

Νομίζω οτι είναι σημαδιακό αλλά και ταυτόχρονα ειρωνικό ο Σημίτης να πρωτοστατεί στην κίνηση των 58 της Ελιάς. Θα πρότεινα λοιπόν να τον κάνουν μασκότ ή και λογότυπο, καλύτερο από αυτό που έκανα εγώ και στο οποίο να διακρίνεται η ομορφιά και η κάθε ελίτσα του.

Το κοριτσάκι με το μαγκάλι

Όσο ο Δεκέμβρης προχωρούσε, τα βράδια περνούσαν όλο και πιο δύσκολα. Όχι ότι οι μέρες ήταν λιγότερο βασανιστικές πια, καθώς το κρύο γινότανε όλο και πιο τσουχτερό. Ετοιμάστηκε να φύγει για το σχολείο της, άπλωσε τα χεράκια της που είχαν ξυλιάσει από το κρύο για να τα ζεστάνει στο μαγκάλι, φόρεσε τα γάντια της και πήρε το δρόμο. Όλα τα παιδιά στο σχολείο ανυπομονούσαν για τον ερχομό των Χριστουγέννων, δεν ανυπομονούσαν όμως το ίδιο και για τον ερχομό του χιονιά και των πρώτων παγωμένων ημερών του χειμώνα. Τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα τη χρονιά αυτή και μπορούσε να το διακρίνει κάποιος στα πρόσωπα των παιδιών, όσο και των καθηγητών. Η οικονομική κρίση είχε γίνει ένα καθημερινό θέμα συζήτησης και κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητας των περισσοτέρων. Από το σχολείο είχαν απολυθεί κάποιοι από τους αγαπημένους καθηγητές της και ο σχολικός φύλακας. Το σχολείο της που τόσο το αγαπούσε, δεν έμοιαζε να είναι το ίδιο φέτος και δεν προσέφερε την ίδια ζεστασιά και θαλπωρή με άλλες χρονιές, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά. Τα καλοριφέρ άναβαν λίγο μόνο τις πρώτες ώρες του μαθήματος για οικονομία ενώ  την υπόλοιπη ημέρα όλοι σχεδόν έκαναν μάθημα φορώντας τα μπουφάν τους, που τα έβγαζαν μόνο κατά τη διάρκεια του διαλείμματος που έπαιζαν κυνηγητό, ίδρωναν και τα μάγουλα τους γίνονταν κατακόκκινα.

Η ώρα όμως κυλούσε πολύ γρήγορα, το μεσημέρι έφτανε και η επιστροφή στο σπίτι ήταν πάντα δύσκολη, σαν μία δύναμη να την κρατούσε πίσω στο σχολείο πάντα. Περπατώντας σκεφτόταν τις ωραίες στιγμές που περνούσε κάθε μέρα και χαμογελούσε μόνη της. Σκεφτόταν παράλληλα μήπως κάποιος την παρεξηγούσε βλέποντας την να περπατά και να γελά έτσι μοναχή. Φτάνοντας όμως στο σπίτι, το χαμόγελο της κοβόταν. Το δωμάτιο της ήταν σκοτεινό και ελάχιστο φως έμπαινε από το παράθυρό που έβλεπε στον φωταγωγό της πολυκατοικίας. Όταν το βράδυ έπεφτε καθόταν με τη μητέρα της γύρω από το μαγκάλι για να ζεσταθούν και διάβαζαν μαζί, με το φως των κεριών. Καμιά φορά έλεγαν ιστορίες και παραμύθια. Αγαπημένη της ιστορία τον τελευταίο καιρό ήταν το "Κοριτσάκι με τα σπίρτα" του Κρίστιαν Άντερσεν. Κοιτώντας το μαγκάλι πολλές φορές έκανε όνειρα τα οποία ζωντάνευαν και πραγματοποιούνταν κάθε φορά που την έπαιρνε ο ύπνος στην αγκαλιά της μητέρας της, όπως το κοριτσάκι με τα σπίρτα ονειρεύονταν ανάβοντας το κάθε σπίρτο το ένα μετά το άλλο. Μόνο που αυτή είχε και τη μητέρα της.

Κάποια χιλιόμετρα μακρυά, στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, στα γραφεία της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, ο κύριος Μ. καθότανε στον υπολογιστή του, σερφάροντας στα κοινωνικά δίκτυα και σχολιάζοντας την πολιτική επικαιρότητα της χώρας. Ήταν ένας από τους στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού που στήριζε με πλήρη αφοσίωση τη βάναυση πολιτική που ταλαιπωρούσε τα μεσαία και τα χαμηλά  κοινωνικά στρώματα. Αυτοί δε το έβλεπαν έτσι κι αλλιώς ή έκαναν ότι δε το έβλεπαν. Σε τέτοιο βαθμό αδιαφορούσε και φανατιζόταν παράλληλα, που του είχε γίνει εμμονή το όλο θέμα και κατηγορούσε με όποιο τρόπο μπορούσε του πολέμιους της κυβέρνησης απ' όπου κι αν προέρχονταν καταφεύγοντας ακόμα και στο ψέμα και την προπαγάνδα προκειμένου να περάσει τις απόψεις του και τα κατάφερνε πολύ καλά. Είχε αποκτήσει έτσι ένα κύκλο πιστών ακολούθων της κυβερνητικής πολιτικής και άφηνε το αποτύπωμα του με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο σε αυτήν. Τα λέφτα έτσι κι αλλιώς ήταν πάρα πολλά και έπρεπε να προστατέψει τη θέση του με όποιον τρόπο μπορούσε. Σηκώθηκε από την καρέκλα του, έκλεισε το air- codition και ήπιε μία τελευταία γουλιά καφέ. Την κούπα του την είχε ακουμπήσει σε ένα φάκελο που βρίσκονταν μέρες παρατημένος στο γραφείο του. Τον άνοιξε από περιέργεια και χασκογέλασε κοιτώντας τον, κάνοντας παράλληλα αστειάκια με τον συνάδελφό του. Ο φάκελος πετάχτηκε στα σκουπίδια. Ήταν ένας λογαριασμός της ΔΕΗ, για χρέη μηνών του γραφείου της Ν.Δ. που άγγιζαν το μισό εκατομμύριο ευρώ. Δεν τους ένοιαζε όμως και δεν όφειλαν να το πληρώσουν. Έτσι κι αλλιώς αυτοί είχαν την εξουσία. Το ρεύμα δεν θα το έκοβαν ποτέ από τη Ν.Δ. μόνο στους απλούς πολίτες θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μπήκε στο ακριβό του αυτοκίνητο και ξεκίνησε για το σπίτι του.

Την ίδια ώρα η μητέρα του κοριτσιού ετοίμαζε το μεσημεριανό τους στο γκαζάκι. Στο τραπέζι είχαν ξεμείνει κάτι παλιά αποκόμματα από εφημερίδες. Τρώγοντας τα τηγανιτά αυγά της μητέρας της καθόταν και διάβαζε τα μεγάλα γράμματα των πρωτοσέλιδων που μιλούσαν για πρωτογενές πλεονάσματα, για επενδύσεις, επιχειρήσεις και το success story του πρωθυπουργού που θα έφερνε την ανάπτυξη στη χώρα. Όμως στο σπίτι της, σκεφτόταν ότι δεν είχαν καν ρεύμα και θέρμανση. Η μητέρα της πάλευε κάθε μέρα για να την θρέψει και δεν τα έβγαζε πέρα. Τι είναι αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα και σε τι θα την βοηθούσε; Χρόνια τώρα άκουγε η μητέρα παρόμοια πράγματα άλλα πάντα τα ίδια.

Γυρνώντας από το γραφείο του ο κύριος Μ. βρήκε έτοιμο φαγητό που του είχε ετοιμάσει η οικιακή βοηθός και το σπίτι ήταν πεντακάθαρο. Η γυναίκα του τον περίμενε στην τηλεόραση βλέποντας τα μεσημεριανά κουτσομπολίστικα και τα παιδιά του μόλις είχαν επιστρέψει από το ιδιωτικό σχολείο και έπαιζαν στην παιχνιδομηχανή στο δωμάτιο τους. Ο Μ. αφού έφαγε και πλήρωσε την οικιακή βοηθό, που ήταν από το Μπαγκλαντές, κάθισε με τη γυναίκα του και άρχισε να συζητά για τα θέματα της επικαιρότητας που αφορούσαν τους μετανάστες και τα νέα νομοσχέδια που θα περνούσαν από τη βουλή με τον αντιρατσιστικό νόμο. Αφού έβγαλε όλη τη χολή του κατά των μεταναστών, γλάρωσε και ο ύπνος άρχισε να τον παίρνει γλυκά υπό τη μουσική υπόκρουση του δελτίου ειδήσεων του αγαπημένου του μεγάλου καναλιού.

Η πόρτα χτύπησε δυνατά και η μητέρα έτρεξε βιαστική. Θα πήγαινε να πάρει ένα τηλέφωνο στην πατρίδα της. Το καρτοτηλέφωνο βρισκόταν λίγο πιο μακρυά από το σπίτι της και μία φίλη της πέρασε για να πάνε παρέα. Είχαν καιρό να μιλήσουν με τους δικούς τους. Η μητέρα φίλησε στο μέτωπο το κορίτσι το οποίο καθόταν στην πολυθρόνα απέναντι από το μαγκάλι διαβάζοντας τα σχολικά της βιβλία. Μόλις η μάνα έκλεισε την πόρτα το κορίτσι έκανε στην άκρη τα βιβλία της και άρχισε να χαζεύει τα ξύλα που καίγονταν μπροστά της. Σκεφτόταν πάλι τις παρέες της και τις στιγμές που περνούσαν μαζί στο σχολείο και όλα τα όνειρα τα οποία έκαναν μαζί. Η ζεστασιά ήταν τόσο γλυκιά, που κάθισε άνετα στον καναπέ και τα μάτια της άρχισαν να τρεμοπάιζουν. Οι φίλοι της έρχονταν όλο και πιο κοντά και η αυλή του σχολείου βρέθηκε στο σπίτι της. Ο ύπνος γινόταν όλο και πιο βαθύς, οι φωνές όλο και πιο δυνατές, τα γέλια ηχούσαν ξανά στα αυτάκια της, τα μάγουλά της πήραν εκείνο το ροδοκόκκινο χρώμα και η νύχτα αναμένονταν πιο μεγάλη από ποτέ...

Ο κύριος Μ. τινάχτηκε ταραγμένος από ένα τρομαχτικό όνειρο. Ανοίγοντας τα μάτια του διάβασε στις ειδήσεις για το θάνατο ενός κοριτσιού στη Θεσσαλονίκη από μαγκάλι. Αμέσως έκλεισε την τηλεόραση και γύρισε πλευρό. Άρχισε να βλέπει τον ίδιο εφιάλτη. Άνθρωποι ταλαιπωρημένοι από την κρίση, που έχουν φτάσει στα άκρα, που τα έχουν ξεπεράσει ή που τους οδήγησαν να τα ξεπεράσουν. Που άφησαν τα σπίτια και την παρτίδα τους, που άφησαν τον κόσμο αυτό, που έχουν αυτοκτονήσει, που έχουν πεινάσει, που πέθαναν από πιστόλια αστυνομικών ή από μαχαίρια φασιστών. Ανάμεσα τους ένα κορίτσι έπαιζε κυνηγητό και έτρεχε μαζί με άλλα μικρά παιδιά. Κάθε βράδυ οι σκέψεις του θα ήταν στοιχειωμένες από ίδια άτομα που χόρευαν όλα μαζί μέσα στο μυαλό και γύρω από τον κύριο Μ, που έβαλε το χεράκι του με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

*(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις δεν είναι τυχαία)