Ιδιωτοκρατία

"Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους" - Πλάτωνας 427-347 π.Χ.

Αυτά έλεγε ο Πλάτωνας  πριν 2,5 χιλιάδες χρόνια περίπου. Στη σύγχρονη Ελλάδα ωστόσο οι φερόμενοι σαν περήφανοι απόγονοι του μεγάλου φιλοσόφου όχι απλά δε γνωρίζουν τα λεγόμενα του για την ιδανική πολιτεία, όχι απλά πράττουν το αντίθετο, αλλά πιθανότατα δε γνωρίζουν καν ποιος είναι ο ίδιος ο Πλάτωνας. Αν ρωτούσες κάποιον πριν λίγα χρόνια ποια είναι η άποψη του για τα πολιτικά πράγματα της χώρας θα σου απαντούσε ότι δεν ασχολείται με αυτά και ότι θα θεωρεί χάσιμο χρόνου. Ακόμη και σήμερα όμως που το θέμα της πολιτικής κυριαρχεί πλέον σε αρκετές συζητήσεις και είναι άμεσα συνδεδεμένο με την καθημερινή μας ζωή, οι γνώμες και οι απόψεις των ατόμων φαίνεται να μένουν στα λεγόμενα των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης και ως γνωστόν η μισή αλήθεια είναι δυο φορές ψέμα και ο ημημαθείς άνθρωπος είναι πιο επικίνδυνος από τον αμαθή. 

Το χειρότερο, λογικό κι επόμενο των παραπάνω, είναι η αδράνεια που υπάρχει στις κινήσεις των πολιτών που βλέπουν μέρα με τη μέρα τις ζωές τους να περικόπτονται και αυτοί στέκονται παραλυμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουν σαν ένα αόρατο χέρι να τους κρατά και να μη τους το επιτρέπει. Καμία ουσιαστική αντίδραση από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ακόμη κι αν βιώνουμε την πιο βάρβαρη πολιτική από την εποχή της μεταπολίτευσης. Ακόμη και τώρα έχει τύχει να συζητήσω με άτομα που είτε αδιαφορούν τελείως για τα κοινωνικο-πολιτικά, είτε περιμένουν από κάποιον Μεσσία, Σαμαρά ή Τσίπρα να τους σώσει εκ θαύματος.

Στις εκλογές του 2012 από την άλλη, παρακολουθήσαμε την αδιαφορία αυτή να μετουσιώνεται και να μετατρέπεται σε μία άτσαλη αντίδραση που βρήκε καταφύγιο στις κραυγές του Μιχαλολιάκου και των μπρατσωμένων πιστών σκυλιών του. Αρχικά εξεπλάγην, όπως και πολλοί άλλοι, με το γεγονός ότι χιλιάδες συμπολίτες μας τίμησαν με την ψήφο τους ένα ναζιστικό κόμμα αλλά έκτοτε άρχισα να συνειδητοποιώ τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε στο σημείο αυτό. Βέβαια ο δρόμος για το φασισμό είχε ήδη στρωθεί και είχε ριζώσει τόσο καλά στην καθημερινότητα που αποτρόπαιες πράξεις δε μας συγκλόνιζαν καθόλου, σε βαθμό μάλιστα που να τις θεωρούμε φυσιολογικές και αναπόφευκτες.

Το απολιτίκ κλίμα, ο σταρχιδιμός, η αδιαφορία και η απαξίωση του δημόσιου βίου, των ηθών, των αξιών και του πολιτισμού μας έφτασαν στο σημείο αυτό. Όλα αυτά αποτυπώνονται στις συζητήσεις των ανθρώπων, στην καθημερινή τους ζωή, στον τρόπο διασκέδασης, δουλειάς και της αλληλεπίδρασης μεταξύ τους. Η Ελλάδα μεγάλωσε όλα αυτά τα χρόνια με ένα πολιτικό σύστημα όπου δύο κόμματα και τρεις οικογένειες καθόρισαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων αλλά και τον ρου της ιστορίας. Μάθαμε να ζούμε σε μία χώρα όπου άλλοι αποφασίζουν για εμάς και όλα γίνονται αυτόματα χωρίς να χρειάζεται να προσπαθήσουμε και ιδιαίτερα. Μεγαλώσαμε εκέι όπου το να είσαι δημόσιος υπάλληλος συνδέεται αυτόματα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με την καλοπέραση κι όχι με την ουσιαστική προσφορά και την εργασία για το ίδιο το δημόσιο.

Αυτό το δημόσιο, καταφέραμε να το συνδέσουμε άμεσα με τα ρουσφέτια και τις παρανομίες επιτρέποντας σε κάποιους, που είναι άρχοντες των ρουσφετιών και των παρανομιών, να λασπολογούν εις βάρος του ανελέητα, μετατρέποντάς το σε ένα αποδιοπομπαίο τράγο όλων των κακών που βασανίζουν τον τόπο. Το απαξίωσαν και το κατάντησαν από ένα γενικό κοινό αγαθό σε ένα εξατομικευμένο και πεδίο μόνο προνομίων, που πρέπει κατά τη γνώμη τους να κατεδαφιστεί και να χτιστεί στα μέτρα που αυτοί θα ορίσουν. Γιατί είναι ακόμη μία ιερή αγελάδα σαν την ΕΡΤ, γιατί πρόκειται για προνομιούχους καθηγητές και δασκάλους των 500 ευρώ ή για το ίδιο το σχολείο και το πανεπιστήμιο, γιατί πρόκειται για την υγεία και τα ερειπωμένα από προσωπικό και γάζες αλλά γεμάτα ασθενείς νοσοκομεία. Το γενικό καλό ξεχνιέται και στη θέση του θεσπίζεται το προνόμιο του ενός και τα συμφέροντα του κάθε ατόμου ξεχωριστά που θα έρθουν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του άλλου. Πόσο μάλλον αν αυτός ο άλλος ανήκει σε άλλη τάξη, κοινωνικό στρώμα, ή ακόμα χειρότερα σε άλλη εθνικότητα.

Μια παρανοϊκή κατάσταση που άρχισε να εγκαθιδρύεται και να μοιάζει απολύτως λογική και αποδεκτή από μεγάλο μέρος του λαού. Όλα υπό τον μανδύα μιας δήθεν σωτηρίας της πατρίδας, η οποία φάνηκε να ταυτίζεται τελικά με τη διαχείρηση του δημόσιου αγαθού από κάποιους κεφαλαιοκράτες, που θα αναλάβουν να το μετατρέψουν σε ιδιωτικό και απολαμβάνοντας τα προνόμιά του ενώ ο λαός, που το μοιραζότανε λίγα χρόνια πριν, επιβαρύνεται επιπλέον αντί να βλέπει κάποια σωτηρία. Όλα αυτά επίσης στα πλαίσια μιας γρήγορης θεραπείας σοκ, που επιβάλλει άμεση επέμβαση. Στον βωμό του κέρδους και της δήθεν σωτηρίας οικοδομήθηκε μία νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που άρχισε να εφαρμόζεται με την αναζήτηση του κέρδους σε αγαθά όπως η παιδεία, η υγεία και ο πολιτισμός.

Τα παραπάνω τα έπραξαν οι εκλεγμένοι από εμάς πολιτικοί και συνεχίζουν να τα πράττουν. Εμείς τι κάνουμε; Τίποτα. Περπατώντας στα πανεπιστήμια σίγουρα θα συναντήσεις κάποιον τοίχο γεμάτο με αφίσες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ή της ΠΑΣΠ. Παρατάξεις που αποτελούνται από νέα άτομα, που σηματοδοτούν μία γενιά κατεστραμμένη, εξαρτώμενη από ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, δίχως αρχές και αξίες. Που καλλιεργούν και αναπαράγουν ένα απολιτίκ κλίμα που έθρεψε και συνεχίζει να τρέφει φασιστικές ιδεολογίες. Η μουσική που αντιπροσωπεύει τα άτομα αυτά φαίνεται να περιορίζεται στο Παντελίδη, τον Καρρά και την Πάολα όπως και ο πολιτισμός τους. Οτιδήποτε μη εμπορικό και διαφορετικό μοιάζει εξωγήινο και απωθείται. Όλοι φαίνεται να προτιμούν το γρήγορο, εύληπτο, που θα συνδέεται άμεσα με τις τάσεις της σύγχρονης νοοτροπίας, με κάποιο σύμβολο του σεξ και προβάλλοντας μία ζωή δίχως έγνοιες, με καλοπέραση, όπου δε θα πρέπει να σκέφτεσαι ή να πράττεις και όλα θα έρχονται στα πόδια σου επειδή είσαι γαμάτος. Εκεί η πολιτική δεν υφίσταται και δε σε νοιάζει. Γιατί άλλωστε να σε νοιάξει; Ο καθένας πράττει και ζει αποκλειστικά για τον εαυτό του. Δεν μας αφορούν οι δημοκρατικές διαδικασίες άσχετα αν το έχουμε κάνει καραμέλα πλέον και τις επικαλούμαστε με το παραμικρό. Δεν μας αφορούν τα κοινά. Όλοι νοιάζονται και λειτουργούν αποκλειστικά για τον εαυτό τους, αδιαφορόντας για το σύνολο, επιβεβαιώνοντας τα λεγόμενα και τις θέσεις ανθρώπων όπως η Μαρκαρετ Θάτσερ που έλεγε οτι "Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους". Η ξεφτίλα έχει γίνει τρόπος ζωής κοινώς αποδεκτός από όλους.

Η οικονομική κρίση βρίσκεται εδώ για να ξεσκεπάσει το είναι του καθενός.Πρόκειται πρώτα για μία κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική κρίση κι έπειτα για μία οικονομική. Οι σοβαρότερες επιπτώσεις της είναι και αυτές που παρατηρούνται και πιο δύσκολα, στο χαμηλό πολιτισμικό επίπεδο που φωνάζει από τα σκυλάδικα και τις τηλεοράσεις στις καθημερινές εκπομπές, στην καταρρέουσα παιδεία που αντικατοπτρίζεται στα κατεστραμμένα πανεπιστήμια, στα ερημωμένα σχολεία και τους κοιμισμένους πολίτες

Όλα αυτά τα επιτρέψαμε να συμβούν, δεν έγιναν μόνα τους. Όλα αυτά τα υπομείναμε και συνεχίζουμε να τα υπομένουμε επιτρέποντας σε κάποιους να μετατρέπουν σε τσιφλίκι τους αγαθά τα οποία όλοι θα έπρεπε να απολαμβάνουμε. Στους ιδιώτες με την νεοελληνική σημασία, των ανθρώπων που δε συμμετέχουν στα κοινά, είτε επειδή είναι κεφαλαιοκράτες είτε επειδή κοιτάνε αποκλειστικά το προσωπικό τους κέρδος,  οδηγόντας τη ζωή του λαού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σταδιακά στην ιδιώτευση με την αρχαιοελληνική έννοια. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε αυτή την αλλαγή και τις βαθειές της επιπτώσεις οι Βενιζέλοι και οι Σαμαράδες θα συνεχίσουν να είναι ελεύθεροι να λένε τα παραμύθια τους και να μας χαρακτηρίζουν και τσογλάνια, άλλοι θα καταδικάζουν τη βία ενώ οι ίδιοι είναι στυγεροί δολοφόνοι, Αδώνιδες θα γυρνάνε και θα φωνάζουν σαν τρελοί στα κανάλια, παπάδες θα αφορίζουν μιλώντας για κάψιμο από τον θεό. Εμείς τα επιλέξαμε όλα αυτά. Καλή μας συνέχεια...

Bonus: Ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Καμίνης, πρωτοπόρος στο διωγμό των αστέγων, αφού έστειλε ΜΑΤ και κατέθεσε μηνύσεις εναντίον τους, καταδικάζει τη Βία μαζί με άλλους ομοϊδεάτες του. Λίγες μέρες πριν έπλεξε και πουλοβεράκια για κάτι δέντρα στην πρωτεύουσα. Περισσότερα εδώ.

Ένα και το αυτό πάντως δίπλα στην Paris Hilton τώρα που τους κοιτάω...