Η παραπάνω εικόνα τα λέει όλα. Σε συζητήσεις που έχει τύχει να συμμετέχω και που έχουν σχέση με λεπτά ζητήματα "ταμπού" της κοινωνία μας, πάντα σχεδόν θα ακουστεί κάτι τέτοιο. Θα υπάρχει το άτομο που θα πει το εξής: "Δεν είμαι ρατσιστής αλλά δε γουστάρω να βλέπω τους μετανάστες να γυρνάν ανάμεσά μας" π.χ. ή το πιο επίκαιρο "Οι ομοφυλόφιλοι να κάνουν ότι θέλουν στο κρεβάτι τους. Αλλά παραέξω δε θέλω να τους βλέπω". Όλοι θέλουν να είναι καλοί και σωστοί και γι' αυτό απαρνιούνται και ξεφορτώνονται από μόνοι τους κάθε βάρος της έννοιας του ρατσισμού προσπαθώντας να δικαιολογηθούν χρησιμοποιώντας κατά κόρον ρατσιστικά επιχειρήματά του στυλ, πίσω στις χώρες σας να βρείτε δουλειά ή κάντε ότι θέλετε αλλά χωρίς να το ξέρουμε, απευθυνόμενοι στους ομοφυλόφιλους. Βέβαια τέτοιες απόψεις οδηγούν στο περιθώριο της κοινωνίας ολόκληρες ομάδες ατόμων, που αποκόπτονται και παραμερίζονται από το κοινωνικό σύνολο. Το δε κράτος με τον τρόπο του κάθε φορά καλλιεργεί και ενισχύει, ειδικά τον τελευταίο καιρό, τέτοιες συμπεριφορές και αντιλήψεις.
Τον προηγούμενο μήνα, έγινε γνωστή η αυτοκτονία ενός νεαρού εφήβου από την Ιταλία, που υπό την πίεση και τον αποκλεισμό που είχε υποστεί από τον κοινωνικό του περίγυρο, αναγκάστηκε να φτάσει στο έσχατο σημείο, οδηγώντας τον εαυτό του στον θάνατο, πηδώντας από το 11ο όροφο πολυκατοικίας. Ήταν η τρίτη περίπτωση αυτοκτονίας κάτω από αυτές τις συνθήκες, που σημειώθηκε στην Ιταλία από τις αρχές του 2013. Γυρνώντας πίσω στη χώρα μας, παρακολουθήσαμε τον δημοσιογράφο που κάλυψε το συγκεκριμένο ρεπορτάζ να αποκαλύπτει ότι και ο ίδιος είναι ομοφυλόφιλος θέλοντας να δώσει το παράδειγμα ώστε να ακολουθήσουν και άλλοι, τονίζοντας ότι δεν είναι κάτι το τόσο έξω από την ανθρώπινη φύση και ότι είναι κάτι το οποίο η κοινωνία μπορεί να το αγκαλιάσει και να το δεχτεί.
Βέβαια αντίθετη ήταν η άποψη της εκκλησίας με τα γνωστά διαγγέλματα του Άνθιμου και τις απειλές του Σεραφείμ μπροστά στην ψήφιση του νομοσχεδίου ελεύθερης συμβίωσης των ομοφυλοφίλων. Αλήθεια ποια είναι η άποψη της εκκλησίας του "αγαπάτε αλλήλους" για τα άτομα αυτά που οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία επειδή καταπιεζόντουσαν από τον κοινωνικό τους περίγυρο; Αναλογίζεται άραγε την ευθύνη που παίρνει στα χέρια της όταν καταλήγει σε τέτοιες αποφάσεις;
Επιστρέφοντας στα τωρινά, μεγαλύτερο σοκ και αντιδράσεις φάνηκε να προκαλεί η χθεσινή διαμαρτυρία των poustiriots στον Πειραιά, σε σχέση με τις τότε δηλώσεις του Σεραφείμ. Προσωπικά δεν είδα τόσους να αντιδρούν στα όσα ειπώθηκαν από τον μισάνθρωπο Μητροπολίτη Πειραιώς, ωστόσο χθες συνάντησα διάφορα κακεντρεχή και επίσης μισάνθρωπα σχόλια από άτομα διαφόρων ηλικιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων σχολίων διάβασα στο προφίλ ενός αγνώστου. Βέβαια τα πιο κορυφαία σχόλια ανφέρονταν στις αποφάσεις της ΕΕ για το σύμφωνο συμβίωσης. Ο φίλος μας λοιπόν έγραφε τα εξής "...Έχετε σκεφτεί ότι οι άνθρωποι που δείχνουν τη μεγαλύτερη καλοσύνη είναι οι πρώτοι που δέχονται την κακομεταχείριση; Γνωρίζετε ότι αυτός που φροντίζει τους άλλους όλη την ώρα είναι συνήθως αυτός που χρειάζεται φροντίδα περισσότερο από τον καθένα; Γνωρίζετε ότι τα 3 πιο δύσκολα πράγματα π...ου μπορούμε να πούμε είναι σ 'αγαπώ, λυπάμαι, και βοήθησέ με;..." ενώ λίγο αργότερα έκανε το εξής ποστ μαζί με άλλα ωραία: "...Ας μιλήσουμε για την λάσπη, την ομοφυλοφιλία, ή μάλλον για τους ομοφυλοφίλους, αρσενικά και θηλυκά. Δεν είναι θύματα αρρώστιας ή αμαρτίας, αλλ’ είναι δράστες της πιο φρικτής και σκληρής διαστροφής. Επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει διατάξει τη νομιμοποίηση ‘’γάμων’’ ομοφυλοφίλων, θα υπακούσουμε και μείς;...".
Παραδείγματα τέτοιων συμπεριφορών που βρίσκονται στα όρια της σχιζοφρένιας πολλά και καθημερινά. Όλοι θέλουν να είναι καλοί αλλά τα ταμπού, οι φόβοι και οι ανασφάλειες τους τρώνε. Πίσω από τις διάφορες υποκριτικές συμπεριφορές, που πηγάζει από την ανασφάλεια των ανθρώπων αυτών μη τους χαρακτηρίσει κάποιος ρατσιστές, μπορεί κάποιος να διακρίνει εύκολα τον σκατένιο χαρακτήρα τους. Και είναι ακριβώς υποκριτικό αυτοί οι άνθρωποι να διακηρύττουν το ήθος την ώρα που οι ίδιοι είναι ανήθικοι, είτε πρόκειται για τον Σεραφείμ είτε για τον Μήτσο.
Άλλο κορυφαίο που μου συνέβη ήταν η αντίδραση γνωστού σε εμένα ατόμου που είπε ότι της προσέβαλε την πίστη η κίνηση των poustiriot. Βέβαια όταν ρώτησα αν θα είχε την ίδια αντίδραση αν η κίνηση γινόταν από ετεροφυλόφιλα ζευγάρια άρχισε να τα μασάει και κατέληξε ότι όπως και να έχει τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια είναι άλλο πράγμα και καλώς ή κακώς στη χώρα μας είμαστε πίσω και ευτυχώς ή δυστυχώς αυτά είναι προσωπικές απόψεις.
Ε λοιπόν σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχει ευτυχώς ή δυστυχώς. Όσο τα πράγματα είναι έτσι και τα δεχόμαστε παθητικά σκλαβωμένοι σε μικρότητες και ταμπού θα υπάρχει μόνο δυστυχώς. Ρατσιστής ή είσαι ή δεν είσαι, δεν υπάρχει κάτι μέσο. Τέλος το υποκειμενικό σε τέτοια θέματα δεν υφίσταται. Δεν υπάρχει δικιά μου άποψη αποκλειστικά και άσε με ήσυχο. Οι απόψεις του καθενός συνδιαμορφώνουν την κοινή γνώμη και επομένως οδηγούν είτε στο αδιέξοδο είτε στο άνοιγμα νέων δρόμων που θα δώσουν ευκαιρίες σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτου φυλής, ερωτικών προτιμήσεων ή οτιδήποτε άλλο να ζήσουν ισάξια και με τα ίδια δικαιώματα με τους υπολοίπους.
ΥΓ. Θα βοηθούσε ακόμη αν σκεφτόμασταν ότι ρατσιστής δε γεννιέσαι, γίνεσαι...
