Άνθρωποι και συνάνθρωποι

“Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.

Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.

Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.

Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.

Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών.

Δεν ανήκα σ΄ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ.

Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι.

Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε.

Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.

Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου. 

Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ. 

Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει”

                               

Martin Niemöller - [Στην αρχή ήρθαν...]

Ξεχνάμε πολύ εύκολα εμείς οι άνθρωποι. Ξεχνάμε ποιοι είμαστε, από πού ήρθαμε, τι ζήσαμε, τα λόγια μας τις σκέψεις και τις υποσχέσεις. Τα ξεχνάμε όλα όταν είμαστε δυνατοί, αλλά όλα έρχονται να μας χτυπήσουν και να μας πονέσουν σε μία στιγμή αδυναμίας. Τότε που δεν υπολογίζαμε τίποτα και είμασταν μόνο εμείς. Το εγώ και ο εαυτός μας. Είναι σαν μας χτυπάει το κάρμα. Εκεί θέλουμε ένα χέρι βοηθείας, αλλά κανείς δε θα είναι πια.

Ξεχνάμε να είμαστε όχι απλά άνθρωποι αλλά και συνάνθρωποι. Γινόμαστε αλαζόνες, εγωιστές και εγωκεντρικοί. Δεν είμαστε όμως μόνοι. Εκεί έξω βρίσκονται άνθρωποι που μας χρειάζονται και τους χρειαζόμαστε,  άνθρωποι που πεινάνε, που έχασαν τη δουλειά τους και κάποιοι που πεθαίνουν. Και μαζί τους αργοπεθαίνουμε κι εμείς. Γινόμαστε χαιρέκακοι, και αντλούμε την ευχαρίστηση από τον πόνο των άλλων: "Δημόσιος υπάλληλος είναι, κοπρίτης. Καλά τον έκαναν!" "Όλα τα ρεμάλια εκεί στην ΕΡΤ δουλεύανε. Όλοι οι βολεμένοι!" " Αλήτης ήταν το παιδάκι. Δε χτυπά εισιτήριο και θέλει να βγει και από πάνω. Τα 'θελε και τα 'παθε!". Όλα αυτά όμως μία μέρα θα γυρίσουν μπούμερανγκ. Γιατί οι συνάνθρωποι μοιάζουν να είναι το κάρμα.

Αλήθεια, σε μία τέτοια κρίσιμη καμπή της ιστορίας, υπό αυτές τις συνθήκες μπορούμε να στρεφόμαστε εναντίον των συνανθρώπων μας; Να τρωγόμαστε μεταξύ μας την ώρα που άλλοι μας καταστρέφουν τη ζωή, τη βγάζουν μέλι γάλα και τρίβουν τα χεράκια τους; Μπορούμε να στρεφόμαστε σε ακραίες ιδεολογίες και να τις επιτρέπουμε να εκδηλώνονται και να απειλούν όλη μας την κοινωνία; Υπάρχουν αλήθεια τόσοι ναζιστές γύρω μας; Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που χαίρονται και συμφωνούν με τις αποτρόπαιες πολιτικές και τακτικές της κυβέρνησης;

Θέλω να πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές οδηγούμαστε σε αυθαίρετες ρήσεις και δε βουτάμε το δάχτυλο στο μυαλουδάκι μας ή δεν ενημερωνόμαστε σωστά. Αφήνουμε την παρόρμηση και τα ζωώδη ένστικτά μας να κυριαρχήσουν επί της ανθρώπινης πλευράς. Γιατί είναι εύκολο να φωνάξεις, να τραμπουκίσεις, να βρίσεις και να βγάλει αυθαίρετα συμπεράσματα ενώ θέλει υπομονή, σκέψη, προβληματισμό, θάρρος και προσπάθεια για να γίνεις όχι απλά άνθρωπος αλλά συνάνθρωπος.

Υ.Γ.: Οι χρυσαυγίτες  είναι τα ούγκανα της κοινωνίας μας. Θέλουν ειδική φροντίδα και περιποίηση.

Υ.Γ. 2: Το ίδιο ισχύει και για τους βολεψάκιδες  και συμφεροντολόγους πολιτικούς μας. Αλλά αυτοί θέλουν φυλακή ή τρελοκομείο. Όχι άλλη περιποίηση.