Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973, πραγματοποιείται στη Χιλή ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που ρίχνει την αριστερή κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε και ο ίδιος βρίσκεται νεκρός από σφαίρα στο κεφάλι. Το πραξικόπημα αυτό έχοντας ενορχηστρωθεί από τις Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και την κυβέρνηση των Η.Π.Α., πραγματοποιήθηκε υπό ένα κλίμα "Σοκ και Δέους" όπου ο Πινοσέτ, έχοντας στην κατοχή του μεγάλο αριθμό μαχητικών άρχισε να βομβαρδίζει τα κυβερνητικά κτίρια σπέρνοντας τον πανικό και οδηγώντας την κατάσταση εκτός ελέγχου. Τις επόμενες ημέρες ακολούθησαν ομαδικές σφαγές και βασανιστήρια αντιφρονούντων πολιτών στα γήπεδα της χώρας ώστε να σπείρουν τον φόβο και να μην υπάρχει αντίσταση. Εννοείται δημιουργήθηκαν στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου συγκεντρώνονταν οι "υπονομευτές" και βασανίζονταν.

Αφού λοιπόν δόθηκε το μήνυμα ότι η αντίσταση σημαίνει θάνατος και αφού περίπου 200.000 πολίτες εγκατέλειψαν την χώρα, ήρθε η ώρα διεξαγωγής του πειράματος. Η φοιτητές της σχολής του Σικάγου, που είχαν ενστερνιστεί την ιδεολογία του οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν πατέρα του φιλελευθερισμού, έλαβαν δράση. Υπό τους ήχους των πυροβολισμών τύπωσαν "Το τούβλο" που θα αποτελούσε το εγχειρίδιο της οικονομικής πολιτικής που θα ακολουθούνταν στη Χιλή επί της δικτατορίας και προέβλεπε: ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση και περικοπές των κοινωνικών δαπανών.

Ο Πινοσέτ, αφού καθάρισε τους άλλους στρατιωτικούς που τον βοήθησαν στο πραξικόπημα, ανέλαβε την εξουσία σαν ένας ακόμη μονάρχης, φορώντας στολές, μπέρτες και γυρνώντας με μία χρυσή αλεξίσφαιρη Mercedes, ενώ γύρω του κυριαρχούσε, ο φόβος, η πείνα και η καταστροφή. Θεωρούσε ότι ήταν πεπρωμένο του να αναλάβει την εξουσία λέει, για να "αποκαταστήσει την τάξη" και να αναπλάσει ολοκληρωτικά τη χώρα μαζί με τα παιδιά του Σικάγου. Μαζί εφάρμοσαν τις θεωρίες του Φρίντμαν ιδιωτικοποιώντας κρατικές επιχειρήσεις, άνοιξε τις αγορές στους βιομηχάνους, περιέκοψε τις δημόσιες δαπάνες και εισήγαγε νέες μορφές χρηματοοικονομικής κερδοσκοπίας. Από τις κινήσεις αυτές επωφελήθηκαν αποκλειστικά ξένες εταιρίες και ορισμένοι επενδυτές που έγιναν ζάπλουτοι. Στην υπόλοιπη χώρα κυριαρχούσε η πείνα, ο όλεθρος και η ανεργία που έφτασε ως και το 30%. Ο πληθωρισμός εκτοξεύθηκε στο 375%, το μεγαλύτερο ποσοστό που έχει σημειωθεί στα χρονικά. Οι οικονομολόγοι για χρόνια μιλούσαν για ανάκαμψη της οικονομίας, η οποία άργησε τελικά να έρθει  και πραγματοποιήθηκε 10 + χρόνια μετά τις εκτιμήσεις τους, αλλά και με την λοξοδρόμηση στην ιδεολογία τους αφού εθνικοποίησαν και πάλι μέρος της κρατικής περιουσίας.

Έχουμε λοιπόν μία οικονομία όπου όλα ιδιωτικοποιούνται, περικόπτονται οι κοινωνικές παροχές, μία ελίτ γίνεται ζάπλουτη, καλοπερνάει και μιλάει για ένα φως στο τούνελ που αχνοφαίνεται, σε έναν λαό που πεινάει, βασανίζεται και στερείται κάθε ελευθερίας.

Τι μου θυμίζουν άραγε όλα αυτά...