Ήταν θέμα χρόνου. Ο κύκλος του αίματος στην Ελλάδα δε ξεκίνησε με τον θάνατο του Παύλου Φύσσα και δεν τελείωσε με το διπλό φονικό στο νέο Ηράκλειο λίγες μέρες πριν. Είχε ξεκινήσει καιρό τώρα, όταν δεκάδες συμπολίτες μας Έλληνες ή ξένοι, λευκοί ή έγχρωμοι, αριστεροί ή δεξιοί ήρθαν αντιμέτωποι με οποιονδήποτε τρόπο με μία κοινωνία που άρχισε να βράζει μέρα με τη μέρα και που μετέτρεψε την οργή της σε ψήφο θυμού. Θες από αφέλεια, θες γιατί παραπλανήθηκαν ή εξαπατήθηκαν, θες γιατί πράγματι ταυτίζονταν με φασιστικές ιδεολογίες; Το έκαναν; Έδωσαν φωνή σε ανθρώπους που μόνο επικίνδυνοι μπορούν να είναι για τον τόπο αυτόν. Που μόνο επικίνδυνοι μπορούν να είναι για τη δημοκρατία. Η ψήφος οργής, αντίδρασης τότε, στις εκλογές του 2012, πολλαπλασιάστηκε και μετατράπηκε σε ένα φασιστικό φαινόμενο, που ήρθε να στοιχειώσει τη χώρα και να αναβιώσει αναμνήσεις σκοτεινές που κόντεψαν να ωθήσουν την ανθρωπότητα σε αφανισμό κάποτε και που εν έτει 2013 ωθεί μέρα με τη μέρα τη χώρα μας σε πιο σκοτεινές εποχές, στις οποίες αρχίζουν και ακυρώνονται φωνές, κατακτήσεις, δικαιώματα, ελευθερίες και η ίδια η ζωή. Θες με ένα μαχαίρι; Με ένα πιστόλι; Όλα σταματάνε σταδιακά άμα το επιτρέψεις.
H ελληνική κοινωνία επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να μιλήσει τότε και συνεχίζει να το επιτρέπει ακόμη. Αλήθεια, πριν από την εμφάνιση μιας τέτοιας εγκληματικής οργάνωσης γιατί δεν είχαμε τέτοια επεισόδια; Αν δεν απατώμαι οι εγκληματικές πράξεις τέτοιου τύπου ήταν λιγότερες. Τώρα η κοινωνία ζει στον τρόμο που εκτρέφουν Χρυσή Αυγή, κανάλια και κυβέρνηση.
Η Χρυσή Αυγή είναι εκεί έξω, κατακλύζοντας την κοινωνία με βία, τρόμο και ρατσισμό. Περιβάλλοντας τον εαυτό της με έναν αντισυστημικό μανδύα παρουσιάστηκε το 2012 στους Έλληνες πολίτες, αν και υπήρχε από τα τέλη της δεκαετίας του '80, σαν τη δύναμη που με τσαμπουκά θα "ξεβρώμιζε" την Ελλάδα, από τους μετανάστες, αριστερούς και κάθε τι άλλο που δε συμφωνούσε με την ιδεολογία τους και τον εθνικιστικό χαρακτήρα που πρόβαλλαν προτάσσοντας την ανωτερότητα του Ελληνικού έθνους. Μου θυμίζει κάτι ιστορίες για μία άρια φυλή που οραματιζόταν κάποιος παλιά. Χίτλερ τον έλεγαν. Βέβαια πολλοί κατέκριναν εξ αρχής τη Χρυσή Αυγή, αλλά τότε κανείς δεν άκουγε και πολλοί ήταν αυτοί που αρέσκονταν στον τσαμπουκά της και τα ζοριλίκια που έδειχναν. Ο ναζιστικός χαρακτήρας της οργάνωσης και η μαλακία που κουβαλάνε φάνηκε από την πρώτη μέρα που εκλέχτηκαν από τον επίσης μαλάκα ελληνικό λαό που τους έδωσε το εισιτήριο για την είσοδο στη βουλή. Από τότε συνέβησαν άπειρα περιστατικά τραμπουκισμών, ψευτομαγκιάς, ξυλοδαρμών, ρατσιστικών επιθέσεων και κάθε μορφής βίας, κανονικής όχι αυτή που καταδικάζει η κυβερνησούλα μας. Αλλά τότε κανείς δε τα καταδίκαζε αυτά και όλοι έκαναν τα στραβά μάτια. Όλοι...η κυβέρνηση βασικά γιατί πάντα υπήρχαν φωνές.
Μέχρι που μία μέρα ένας αντιφασίστας πέθανε. Έλληνας, που τον έλεγαν Παύλο Φύσσα. Ξαφνικά όλοι σοκαρίστικαν και ήρθαν να καταδικάσουν και να ανακαλύψουν ξαφνικά το πρόσωπο μιας εγκληματικής οργάνωσης. Τι υποκρισία...Η Χρυσή Αυγή άρχισε ξαφνικά να παίρνει τον κατήφορο, ο αρχηγός της και στελέχη της μπήκαν φυλακή, άρχισε να χάνει ψηφοφόρους, ναζιστές άρχισαν έσβησαν τατουάζ με μαιάνδρους και σβάστικες και ο Κασιδιάρης που έδερνε κομμουνιστές και έφτυνε κάμερες έμοιαζε αρνάκι ξαφνικά. Κάτι έπρεπε να αλλάξει και να γυρίσει ο τροχός ξανά για τη Χρυσή Αυγή. Από την πρώτη μέρα που πέθανε ο Φύσσας περίμενα έναν θάνατο από την πλευρά των ναζιστών και στις αρχές του Νοέμβρη είχαμε δύο νεκρούς. Ποιος τους σκότωσε άγνωστο μέχρι στιγμής αλλά ήταν δύο θάνατοι που έπρεπε να συμβούν για να καθαρίσει το πανβρώμικο πρόσωπο των νεοναζιστών. Γι' αυτό και βρωμάει η υπόθεση. Θες ξεκαθάρισμα λογαριασμών, μαφία, προβοκατσιά; Θες απλά άρπαξαν την ευκαιρία για να σωθούν; Κάτι δεν στέκει πολύ καλά εκεί...
Στο ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής συνέβαλλαν με τη σειρά τους τα ιδιωτικά κανάλια. Από την πρώτη στιγμή ήταν εκεί για να της χαρίσουν λίγη από την "αίγλη" τους κάνοντας σενάρια, παραπληροφορόντας και βγάζοντας συμπεράσματα πριν γίνουν καν οι έρευνές. Οι φωνές που φόρτωσαν τον φόνο στην αριστερά, τρέφοντας την θεωρία των δύο άκρων της κυβέρνησης, δεν ήταν λίγες. Έτσι μετά το μπαράζ συλλήψεων και κατακραυγής της εγκληματικής οργάνωσης τα κανάλια ήρθαν να την αθωώσουν και να τη θυματοποιήσουν. Μαζί ήρθαν και να παρουσιάσουν την κυβέρνηση σαν τον εγγυητή της σταθερότητας της χώρας.
Ποια σταθερότητα; Ποια ασφάλεια; Η συγκυβέρνηση τις ημέρες αυτές έμοιαζε να είχε χάσει εντελώς το μπαλάκι. Θες οι τροϊκες, θες οι περικοπές, θες οι αποκαλύψεις για τα ελλείμματα, θες οι απεργίες; Η κλωστή από την οποία κρατιέται η κυβέρνηση αυτή έχει κοπεί προ πολλού. Πάντα όμως βρίσκει ένα κλαδάκι να κρατηθεί και να μη πέσει στο γκρεμό, παρουσιάζοντας τον εαυτό της σαν εγγυητή της ασφάλειας και της σταθερότητας της χώρας. Το κλαδάκι αυτό ήταν και πάλι η Χρυσή Αυγή, το πουτανάκι της κυβέρνησης. Εκμεταλλευόμενη τον διπλό φόνο επιδεικνύεται σαν τον εγγυητή της δημόσια τάξης και της ασφάλειας. Σαν το πρόσωπο που θα πατάξει τη βία. Ποια βία όμως; Τον Σεπτέμβρη με τον θάνατο του Φύσσα η κυβέρνηση φόρεσε της αντιφασιστική μάσκα, τιμώρησε τους εγκληματίες και άρχισε να διατυμπανίζει και να θέτει τα θεμέλια για την θεωρία των δυο άκρων. Έτσι άρχισε να καταδικάζει οποιαδήποτε μορφή εκδήλωσης βίαιης συμπεριφοράς. Βίαη όμως σύμφωνα με τα κριτήρια που η ίδια η κυβέρνηση ορίζει. Έτσι ακόμη κι ένας απλός απεργός ή καταληψίας, ή ακόμη οποιοσδήποτε αριστερός ή που παρουσιάζει γενικά αντίθετο σκεπτικό και ιδεολογία από την κυβερνητική, αυτόματα θεωρείται βίαιος και επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια. Πατώντας σήμερα πάνω στο συμβάν στο Ν. Ηράκλειο δεν ήταν και πάλι λίγες οι φωνές, με πρώτους κάποιος Φαήλους και κάποιους Βορίδιδες, που έριξαν το φονικό στην αριστερά θέλοντας να δώσουν σάρκα και οστά στις θεωρίες τους.
Ήταν θέμα χρόνου τα πράγματα να πάρουν τέτοια τροπή. Το παιχνίδι οι Χρυσές Αυγές και η κυβέρνηση το κόβουν και το ράβουν στα μέτρα τους. Ένα βρώμικο παιχνίδι πάνω από νεκρά σώματα πίσω από το οποίο ελλοχεύουν κομματικά συμφέροντα και παιχνίδια εξουσίας. Ένα παιχνίδι που αποπροσανατολίζει τον ελληνικό λαό στρέφοντας την προσοχή του μακρυά από επικείμενες απειλές όπως νέα μέτρα, περικοπές, απολύσεις και όλα τα συνηθισμένα. Βέβαια ο λαός αν ήταν ξύπνιος καιρό τώρα θα είχε πατάξει είτε ναζιστικά φαινόμενα είτε άθλιες κυβερνητικές πολιτικές και το ξέρει. Ή κάνει ότι δε το ξέρει και σφυρίζει ανέμελα. Η βία είναι εδώ και όλοι ξέρουμε ποιος την εκτρέφει και πώς τη χρησιμοποιεί. Το έκανε χρόνια τώρα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και πάντα οι πολλοί ήταν αυτοί που έτρωγαν τα σκατά. Πλέον φαίνεται να το γουστάρουν.
Αργά η γρήγορα όλα θα τελειώσουν, το ξέρω. Δε ξέρω όμως πόσοι ακόμη θα πρέπει να πεθάνουν για να το καταλάβουμε. Είναι αργά, γιατί ήδη έχουμε πολλούς νεκρούς, αλλά ένας φίλος μου λέει πως πρέπει να πέσει αίμα για να γίνει μία ανατροπή. Το πιστεύω κι εγώ. Ας ελπίσουμε να μην είναι πολύ ακόμη αυτό το αίμα.
Bonus: κροκοδείλια δάκρυα από Άδωνι Γεωργιάδη:
Ο υπεύθυνος υπουργός υγείας μπουμπούκος που σκοτώνει εκατοντάδες κάθε μέρα σε προσωπικές συγκινητικές στιγμές. Στους ανθρώπους βέβαια που πεθαίνουν κάθε μέρα στα νοσοκομεία και στους απολυμένους μόνο τσαμπουκά πουλάει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου