Νέα Δημοκρατία: Η ενσάρκωση της "σοβαρής" Χρυσής Αυγής.

Περιμέναμε να έρθει στο φως η υπόθεση Μπαλτάκου για να πέσουμε για άλλη μια φορά από τα σύννεφα και να συνειδητοποιήσουμε την ερωτική σχέση Ν.Δ. με την Χρυσή Αυγή; Το πρόσωπο του ενός από τα δυο κυβερνώντα κόμματα συνίσταται από προσωπικότητες των οποίων οι θέσεις και οι απόψεις φλερτάρουν με τον ναζισμό και επικαλύπτονται με έναν φιλελεύθερο μανδύα. Πολλοί μάλιστα θέλουν να ξεχάσουν το πρόσφατο αμαυρωμένο ακροδεξιό παρελθόν τους. Η πρόσφατη ιστορία ωστόσο μαρτυρά μία κυβέρνηση με ακροδεξιές απολήξεις και φιλοναζιστική ιδεολογία. Η  ονείρωξη της "Σοβαρής" Χρυσής Αυγής του Μπάμπη Παπαδημητρίου είναι πραγματικότητα και αυτή τη στιγμή μας κυβερνά.

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από την σκανδαλώδη αποκάλυψη της υπόθεσης Μπαλτάκου και δεν έχει κουνηθεί φύλλο. Όταν σε άλλες χώρες βουλευτές παραιτούνται για μη πληρωμή προστίμων ή γιατί πέρασαν το φανάρι με κόκκινο, η κυβέρνηση Σαμαρά εξακολουθεί να κινείται προκλητικά στην ατιμωρησία προβάλλοντας το χρέος της να βγάλει τη χώρα από την κρίση δείχνοντας έναν έκδηλο φανατισμό κατά την παραμονή της στην εξουσία. Στον απόηχο της υπόθεσης Μπαλτάκου σκίστηκαν μερικά καλσόν με την παραίτηση του γενικού γραμματέα του πρωθυπουργού, ενώ ο ίδιος ο Σαμαράς με τη συνοδεία Δένδια και Αθανασίου, δήλωναν ανήξεροι και ότι ο Μπαλτάκος είναι ένας φαντασιόπληκτος τρελάρας. Η Ν.Δ. αποκλήρωσε έτσι το παιδί της και ο Σαμαράς απαρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με το μέχρι πρότινος έμπιστο φίλο του και σύμβουλο του.

Οι παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη που επιβεβαιώθηκαν μέσα από τις αποκαλύψεις των βίντεο βάζουν σε ακόμη περισσότερες υποψίες για την πορεία που πήρε η υπόθεση με τις εισαγγελίες να αδιαφορούν για τα ντοκουμέντα και να κινούνται με άμεσες απειλές προς τη Χρυσή Αυγή για τυχόν άλλες αποκαλύψεις. Ο Σαμαράς και οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι έμειναν ανέγγιχτοι.

Με μία γρήγορη ανασκόπηση πάντως, μπορούμε να δούμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς φάνηκε να ζηλεύει εξ αρχής τις διακηρύξεις μίσους του Ναζιστικού μορφώματος, τις οποίες υιοθέτησε κατά την προεκλογική περίοδο και διατυπώθηκαν στις γνωστές του δηλώσεις για επανακατάληψη των πόλεων από τους μετανάστες και για αποκλεισμό των νηπίων από άλλες χώρες από τα νηπιαγωγεία! Η υιοθέτηση μιας τέτοιας ακροδεξιάς ατζέντας που θα συναγωνιζόταν την Χρυσή Αυγή φάνηκε από τις αποκαλύψεις του βίντεο του Μπαλτάκου ότι ήταν ένα αρκετά καίριο ζήτημα για την επιβίωση της Ν.Δ. και την κατάληψη της κυβέρνησης. Προκειμένου να μη χάσεις ψήφους από το ανταγωνιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής η Ν.Δ. άρχισε να αντιγράφει πολιτικές θέσεις της προσαρμόζοντας 'τες στο πιο φιλελεύθερο προφίλ της μεγάλης δεξιάς παράταξης.

Η Χρυσή Αυγή στη συνέχεια ευνόησε με την παρουσία της την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής και ήταν πανταχού παρούσα σαν σκυλάκι της κυβέρνησης κάνοντας την βρώμικη δουλεία γι' αυτή. Έτσι ένα ανελέητο κυνήγι μεταναστών και αντιφρονούντων, ξέσπασε υπό την ανοχή και την επιδιωκόμενη αδιαφορία της κυβέρνησης. Αδιάφορη ήταν και η αστυνομία η οποία συντάσσονταν φανερά στο μέρος της Χρυσής Αυγής, κάνοντας τα στραβά μάτια στις πράξεις της και διευκόλυνε το έργο της παίρνοντας εντολές για "Βίους αβίωτους" από τους αρχηγούς της. Οι φάκελοι με τα περιστατικά και τις καταγγελίες συσσωρεύονταν στο γραφείο του Ν. Δένδια και έμπαιναν κατευθείαν κάτω από το χαλί. Παράλληλα με όλα αυτά η Χρυσή Αυγή ήταν εκεί στηρίζοντας τις κυβερνητικές αποφάσεις και το πέρασμα σκανδαλωδών νομοσχεδίων ενώ ανέλαβε να υποστηρίξει ένθερμα τους Έλληνες εφοπλιστές και επιχειρηματίες, οι οποίοι είναι ευρέως γνωστοί για τις ιδιαίτερες σχέσεις με την κυβέρνηση.

Η Χρυσή Αυγή ήταν ωστόσο ένα χαρτί το οποίο η κυβέρνηση αποφάσισε να κάψει την κατάλληλη στιγμή. Η λαίλαπα αντιδράσεων από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα έκανε τα δόντια της κυβέρνησης να τρίξουν και να την κάνουν να υιοθέτησει μετά εορτής έναν υποκριτικό αντιφασιστικό μανδύα. Όλοι ξαφνικά μιλούσαν για το ναζιστικό φαινόμενο της Χρυσής Αυγής διακηρρύσσοντας την τιμωρία και ίσως την κατάργηση του κόμματος ενώ ξαφνικά ήρθαν στο φως στοιχεία για τη δράση της Ναζιστικής οργάνωσης, που μήνες ήταν γνωστά αλλά για τα οποία δεν ήθελαν να μιλήσουν τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. και η κυβέρνηση. Λόγος ωστόσο είχε γίνει τόσο από περιοδικά και ελληνικές εφημερίδες όσο και από τον ξένο τύπο και κανάλια με εκτενή ρεπορτάζ που δεν έφτασαν ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή στους ελληνικούς τηλεοπτικούς δέκτες.

Η μεταμόρφωση ωστόσο της Ν.Δ. σε ένα ακροδεξιό μόρφωμα είχε ολοκληρωθεί προ πολλού. Η μετανάστευση προσωπικοτήτων από το ΛΑΟΣ, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, γνωστός για τα ακροδεξιά του παραληρήματα και τις φανατικά αντικομμουνοστικές του θέσεις, αλλά και ο Μάκης Βορίδης επίσης γνωστός για το παρελθόν του στη νεολαία της ΕΠΕΝ. Οι κόλποι του πάλαι πότε μεγάλου δεξιού κόμματος μολύνθηκαν ακόμη με την εισροή ατόμων από το πατριωτικό Δίκτυο 21 με χαρακτηριστικότερες προσωπικότητες, τον σύμβουλο του πρωθυπουργού και εμπνευστή της θεωρίας των δύο άκρων Χρύσανθο Λαζαρίδη και τον ακροδεξιό δικηγόρο Φαήλο Κρανιδιώτη. Οι εσωκομμάτικες σχέσεις της Ν.Δ. μετά τις εισροές αυτές κρέμονται από τεντωμένο σκοινί και ουκ ολίγες φορές έχουν ακουστεί δυσαρέσκειες από τα φιλοκαραμανλικά μέλη της.

Τα μέλη της Ν.Δ. προβάλουν απροκάλυπτα και στο διαδίκτυο της ακροδεξιές και ναζιστικές τους απόψεις. Μία γρήγορη  περιήγηση στα προφίλ τους στα κοινωνικά δίκτυα μπορεί να δείξει πολλά. Χαρακτηριστικά παραθέτω το παρακάτω πόστ της Χριστίνας Σιδέρη, υποψήφια για την πολιτική επιτροπή του κόμματος.

"Σοβαρές" απαντήσεις...Περισσότερες ιστορίες για τη Σιδέρη εδώ.

Μιλώντας για διαδίκτυο δεν πρέπει να αγνοήσουμε τη δράση  του γραφείου τύπου της ΝΔ του οποίου ηγείται ο Γιώργιος Μουρούτης. Άτομο με επίσης ακροδεξιές θέσεις, που υπερασπίζεται φανατικά, μέχρι αηδίας το κόμμα του και άξια έχει αποκομίσει τον χαρακτηρισμό του Γκεμπελίσκου, μιας και η προπαγάνδα και η διαστρέβλωση είναι το μεγαλύτερο ατού του. Θεωρείται υπεύθυνος και της ιστοσελίδας της ομάδας αλήθειας της ΝΔ, ιστότοπος δεξιάς προπαγάνδας και χάλκευσης που διατήρησε το κόμμα για αρκετό χρονικό διάστημα. Ποτέ ωστόσο δεν έχει ομολογηθεί η άμεση σχέση με τη Ν.Δ. Την απαρνήθηκαν μάλιστα παρόλο που υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία για την άμεση σχέση τους. Δεν είναι λίγες οι αναφορές στο πρόσωπό του Μουρούτη, τις καλές σχέσεις του ίδιου με τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. και τη συνεχή του επικοινωνία με αυτά. Θα τον συναντήσετε κυρίως στο Twitter να καταριέται τον ΣΥΡΙΖΑ και κάθε λογής άνθρωπο που δεν αγαπά τον Σαμαρά επειδή έχει χάσει δουλειά, λεφτά και πεινάει. Μετά θα τον κατονομάσει λαϊκιστή.

Το προφίλ της παράταξης και ακόμη περισσότερο της κυβέρνησης διαμορφώθηκε έτσι στη σκιά των προσωπικοτήτων αυτών με τις περισσότερες αποφάσεις να περνάν από τα χέρια τους. Κάνοντας μία γρήγορη ανασκόπηση στο πρόσφατο παρελθόν μπορούμε να φέρουμε στη μνήμες μας κάποιες από τις χειρότερες και πιο αμαυρωμένες πτυχές της σύγχρονης μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Στην κορυφή πράξεις όπως οι συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η κατάργηση του κοινοβουλίου και η λήψη αποφάσεων με το έτσι θέλω, η φίμωση της ΕΡΤ και η προσπάθεια φίμωσης και άλλων μέσων με άμεσες επιθέσεις, η διαχείριση του μεταναστευτικού με την ολοκλήρωση των σκοτεινών στρατοπέδων συγκέντρωσης από τον Δένδια και αποκορύφωμα τον θάνατο των μεταναστών στο Φαρμακονήσι και την επακόλουθη διαχείριση του ζητήματος από την κυβέρνηση, η απαγόρευση διαδηλώσεων, η τιμωρία ανθρώπων από τη δικαιοσύνη χωρίς στοιχεία και κυρίως λόγω της ιδεολογίας τους, ο φρικτός βασανισμός ανθρώπων και η δολοφονία άλλων σε φυλακές και όχι μόνο, η καλλιέργεια του κλίματος της τρομοκρατίας και της θεωρίας των δύο άκρων.

Η ΝΔ και συνεπώς η κυβέρνηση Σαμαρά -Ευάγγελε Βενιζέλε τα λέμε και για 'σενα...- που παραδόξως βρίσκεται ακόμη στην εξουσία και φανατικά τη διεκδικεί προσπαθώντας να αποτρέψει με οποιονδήποτε τρόπο την πτώση της, φαίνεται όχι μόνο να φλερτάρει με τη νεοναζιστική ιδεολογία. Τα ρατσιστικά παραληρήματα των μελών της, οι ακροδεξιές και αντικομμουνιστικές καταγεγραμμένες τοποθετήσεις, η υιοθέτηση μιας ακροδεξιάς ατζέντας, ο ανταγωνισμός με την Χ.Α. και η εφαρμοζόμενη πολιτική σκιαγραφούν μία κυβέρνηση και ένα κόμμα που όχι απλά δεν κατάφερε να αποτινάξει τον ναζισμό, όπως θέλησε να φανεί, αλλά με τις πράξεις του τον έφερε μέσα στην ελληνική κοινωνία και στον πυρήνα της ίδιας της παράταξης. Αυτή τη στιγμή του δίνει την ευκαιρία μάλιστα να πολλαπλασιάζεται με αριθμητική πρόοδο.

Μία κυβέρνηση που μέσα από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού εστιάζει στη δύναμη του έθνους με εμμονικό τρόπο που θεωρεί χρέος της να υπερασπιστεί την παραμονή της στη θέση αυτή μιλώντας ακόμη και για την θεόσταλτη αποστολή της και υπερασπίζοντας την με οποιαδήποτε δυνατή θυσία. Τι θα ζήλευε άραγε πραξικοπηματική χουντική κυβέρνηση που κάνει κατάληψη στην εξουσία; Τέτοιες κυβερνήσεις πάντως η ιστορία δείχνει οτι τις διώχνει ο λαός όπως και τον φασισμό. Κοιτώντας το πρόσφατο παρελθόν με την εφαρμοζόμενη πολιτική, σε συνδυασμό με τα πρόσωπα που απαρτίζουν την κυβέρνηση, τα λεγόμενα και τις πράξεις τους αλλά και αναλογιζόμενος την γνωστή πλέον σχέση με τη Χρυσή Αυγή, σίγουρα ο Μπάμπης Παπαδημητρίου μπορεί να νιώσει ικανοποιημένος και να επιβεβαιωθεί. Η "Σοβαρή" Χρυσή Αυγή είναι εδώ και λέγεται Νέα Δημοκρατία.

Οι πιπεριές στο Γκουαντάναμο

                                                          Robert Margetts, Red Hot Chili Peppers

Στις φυλακές του Γκουαντάναμο η μουσική δεν ηχεί το ίδιο στα αυτιά των κρατουμένων. Τραγούδια σε υψηλή ένταση και συνεχή επανάληψη για ολόκληρα εικοσιτετράωρα. Το μυαλό ατονεί, οι δυνάμεις και η θέληση υποχωρούν σταδιακά και οι κρατούμενοι καταρρέουν. Για αρκετά χρόνια, προκειμένου να βασανίσουν κρατουμένους, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι των φυλακών χρησιμοποιούσαν την τεχνική αυτή οδηγώντας τους ανθρώπους σε ψυχική κατακερμάτιση. Την έμπρακτη αντίθεση με τέτοιου είδους βασανιστήρια έχουν εκφράσει δεκάδες καλλιτέχνες αλλά και οργανώσεις όπως η Zero dB που έχει ταχθεί στην καταπολέμηση και την κατάργηση τους. Ο ίδιος ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. έχει εκφράσει επανειλημμένα την αντίθεση του με την κατάσταση που επικρατεί στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Γκουαντάναμο υποσχόμενος ότι θα τις κλείσει. Ωστόσο οι σκοτεινοί τοίχοι των φυλακών στέκονται ακόμη όρθιοι στοιχειώνοντας τους κρατουμένους και την ανθρωπότητα με τις ιστορίες βασανιστηρίων που εκτυλίσσονται εκεί πέρα.

Μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις για τη χρήση της μουσικής τους στα πλαίσια των βασανιστηρίων αυτών, ο ντράμερ των Red Hot Chili Peppers Chad Smith, σχολίασε εκφράζοντας τον θυμό του και την αντίθεση του. Αρκέστηκε να δηλώσει οτι ενοχλήθηκε στεναχωρήθηκε από την αποκάλυψη γιατί η μουσική της μπάντας του είναι πιο χαρούμενη και θετική όπως δήλωσε. Δεν φάνηκε να τον αγγίζει το γεγονός ότι κάποιοι βασανίζονται με τέτοιες απάνθρωπες μεθόδους και δεν εξέφρασε κάποια ένσταση για τις φυλακές. Απλά αρκέστηκε να πει ότι δεν μπορεί να φανταστεί πώς χρησιμοποίησαν τη μουσική τους και ότι αυτό είναι πολύ άσχημο.

Λαμβάνοντας υπόψιν και τη συμμετοχή των Red Hot Chili Peppers στην προώθηση της υποψηφιότητας του Μπάρακ Ομπάμα και την καθαρότατη στήριξή του στις εκλογές, αναρρωτιόμαστε ποια θα είναι και η επίσημη θέση του συγκροτήματος απέναντι όχι μόνο στη χρήση της μουσικής τους αλλά και στα ίδια τα βασανιστήρια. Θα έκαναν άραγε κάποια κίνηση αντίθετη με αυτή της κυβέρνησης των Η.Π.Α. που φαίνεται να δείχνει απάθεια απέναντι στο ζήτημα για προφανέστατους λόγους; Παλιότερα συγκροτήματα είχαν τη δύναμη να ξεκινούν κινήματα, επαναστάσεις και να ρίχνουν κυβερνήσεις όχι να χαϊδεύουν αυτιά εκφράζοντας απλά τη δυσαρέσκιά τους. Αναμένουμε...

Προς το παρόν ένα μουσικό διάλειμμα βασανιστηρίων: 

Βγήκαμε στις αγορές!

Μετά από τις προσπάθειες και τις θυσίες του ίδιου του Ελληνικού λαού η Ελλάδα επιτέλους ξαναβγήκε στις αγορές! Μετά από 4 χρόνια έλλειψης της Ελληνικής παρουσίας επιτέλους κάθε Έλληνας μπορεί να καμαρώσει με περηφάνια τα ομόλογα του κράτους να αγοράζονται από ξένους επιχειρηματίες, επενδυτές και το χρήμα να ρέει άφθονο ξανά στον τόπο αυτό. 

Τελικά όλοι τώρα βλέπουν τη σημασία του έργου της κυβέρνησης Σαμαρά, άλλα και των προηγουμένων. Καλά μας έλεγαν λαϊκιστές! Άμα δεν τρώγαμε κάνα μπουκέτο από τα ΜΑΤ, άμα δε μας βίαζαν με κλοπ και άμα δε μας απαγόρευαν να διαδηλώσουμε που θα βρισκόμασταν τώρα; Ε; Άμα δεν κυνηγούσαν κάναν μετανάστη, άμα δε δημιουργούσαν κλίμα τρομοκράτησης κατά της αριστεράς στη χώρα, άμα δε βασάνιζαν κανέναν που θα είμασταν; Ε αχάριστα πλάσματα; Τώρα όλοι μπορείτε να βγείτε να απολαύσετε την έξοδο της χώρας στις αγορές. Όσοι μάλιστα ανήκατε σε σώματα ασφαλείας θα πάρετε και το κατιτίς σας να το γλεντήσετε βρε αδερφέ! Τρελάθηκε το αφεντικό και μοιράζει πεντακοσάρικα αβέρτα κουβέρτα!

Περάσαμε πολλά, αυτοκτόνησαν πολλοί, πέθαναν κι άλλοι, πείνασαν ακόμη περισσότεροι, έχασαν δουλειά και σπίτι χιλιάδες αλλά τώρα όλοι θα γιορτάσουμε την έξοδο της ελλάδας. Περασμένα ξεχασμένα. Γι' αυτό βγείτε με τα ΜΑΤ στη Ερμού και αγοράστε άφοβα! Κι άμα δεν αγοράζετε ξέρετε τι θα ακολουθήσει... Όλοι μαζί χέρι-χέρι, δακρυγόνο-δακρυγόνο και κλοπ με κλοπ θα το γλεντήσουμε. Και τις καθαρίστριες που δήραμε τον προηγούμενο μήνα θα τις επαναπροσλάβουμε να καθαρίσουν τα χρήματα στους δρόμους. Κατακλυσμός μιλάμε. Όλοι θα κερδίσουν από τα νέα δάνεια που θα προσάψει η κυβερνησάρα μας, ανεβάζοντας τα χρέη και ταΐζοντας τράπεζες και επιχειρηματίες. Ο Σαμαράς γεννάει και χέζει χρήματα τώρα πριν τις εκλογές και δεν υπολογίζει τίποτα.

Ποιος Μπαλτάκος; Ξεχάστε τα αυτά! Ποιες διεθνείς εφημερίδες που μιλάνε για διαπραγμάτευση χρέους και έξοδο από Ε.Ε. και Ευρώ; Ποιος ΣΥΡΙΖΑ και ποια δημοψηφίσματα για επιστροφή στη Δραχμή; Όλοι τώρα θα περνάνε καλά! Θα γίνουμε κι εμείς Ελβετία, με βασικό τουλάχιστον στις 3.000 ευρώ!

Στις σκιές της παρέλασης

Η φετινή παρέλαση της 25ης Μαρτίου στέφθηκε κι αυτή με τεράστια επιτυχία. Στους δρόμους είχαν κατεβεί περίπου 3.000 αστυνομικοί που προφύλαξαν τον κόσμο από τυχόν βάνδαλους που θα ήθελαν να βεβηλώσουν την μοναδική αυτή στιγμή εθνικής περηφάνιας. Κορυφαία στιγμή της ημέρας, ο λόγος του Κάρολου Παπούλια, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε ό,τι όπως οι ήρωες μας πάλεψαν τότε κατά του τούρκικου ζυγού, έτσι κι εμείς σαν λαός, αλλά κυρίως η μαχητική κυβέρνηση Σαμαρά που στηρίζει με κάθε τρόπο, θα πρέπει να συνεχίσει τον μαχητικό αγώνα που έχει δώσει μέχρι στιγμής, πάντα για το συμφέρον του Ελληνικού λαού.

Το εορταστικό κλίμα της ημέρας, το οποίο γιόρτασαν πολίτες, κάγκελα και ΜΑΤ αγκαλιά, φρόντισαν να μεταφέρουν και τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. τονίζοντας την συγκίνηση του να παρακολουθεί κανείς την παρέλαση από τα 100 μέτρα, πίσω από κλούβες και με αποκλεισμένους όλους τους δρόμους. Φήμες λένε ότι τα κάγκελα τοποθετήθηκαν για να μεταφέρουν το αίσθημα τις σκλαβιάς που βίωναν οι πρόγονοι μας, μιας κι εμείς απολαμβάνουν όλες τις ελευθερίες και τη ζωή στο έπακρο. Πάντως περίμενα να ακούσω και τίποτα για τον εθνικό ευεργέτη μας, το Βαρδή Βαρδινογιάννη αλλά ούτε καν. Δεν ακούστηκε κάτι για πιθανή χρηματοδότηση της παρέλασης από τον μεγάλο επιχειρηματία όπως έγινε μερικούς μήνες πριν, την 28η Οκτωβρίου, ωστόσο η κυβέρνηση φρόντισε να του κάνει ένα δωράκι για τη μεγάλη του προσφορά στη χώρα εκμεταλευόμενη το πρωτογενές πλεόνασμα και την νέα ώθηση που πήρε η οικονομία.

Το νέο πάντως αυτό τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε., που βρίσκονται υπό τον έλεγχο του Βαρδινογιάννη και της υπόλοιπης παρέας των μεγαλοκαρχαριών δε το μετέφεραν στον ελληνικό λαό. Η κυβέρνηση με μία τροπολογία που ψηφίστηκε στη βουλή, την οποία προσπαθούσε επί μήνες να περάσει συναντώντας κυρίως τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, κατάφερε να χαρίσει στον κ. Βαρδινογιάννη, τον Λάτση αλλά και άλλους επιχειρηματίες τουλάχιστον 1,2 δις ευρώ. Η κυβέρνηση είναι τόσο μπροστά πλέον που μοιράζει λεφτά αβέρτα. Από την άλλη λέει να χαρίσει και στον Λάτση την περιοχή του Ελληνικού γιατί το παιδί μπορεί να μείνει παραπονεμένο καθώς όλο ο Βαρδής παίρνει τα καλά κομμάτια.

Κανείς όμως δε μίλησε γι' αυτά. Χάθηκαν όλα πίσω από τον εκκωφαντικό ήχο των αεροπλάνων που πέταξαν πάνω από την πρωτεύουσα κάνοντας ασκήσεις. Όλοι κοιτούσαν και χάζευαν με το στόμα ανοιχτό. Κάποιοι δεν είχαν να φάνε καν, αλλά ποιος νοιάζεται; Κάποιοι δεν έχουν σπίτι και δουλειά πια... Τα αεροπλάνα πάντως έπρεπε να πετάξουν όσα λεφτά κι αν χρειάστηκαν για καύσιμα. Ο Βαρδινογιάννης και ο Λάτσης θα πρέπει να συνεχίσουν να κάνουν το κομμάτι τους όποιο κι αν είναι το τίμημα. Και η Ελληνική σημαία θα πρέπει να κυματίζει περήφανη στα μπαλκόνια όση ξεφτίλα κι αν υποστούμε ακόμη...

Nέο κόμμα από την Ελένη Μενεγάκη!

Δραματικές οι εξελίξεις στον πολιτικό χώρο με την αποκάλυψη βόμβα της ίδρυσης νέου κόμματος από την Ελένη Μενεγάκη. Ακολουθώντας τα βήματα του Σταύρου Θεοδωράκη, η Ελένη μετά από όχι και πολύ σκέψη προχώρησε στην ανακοίνωση του κόμματος της που θα εντάσσεται στον χώρο του κέντρου της κεντροασριστεράς στοχεύοντας να φέρει την πλήρη ισορροπία στον πολιτικό σκηνικό με τις ανατροπές που προέκυψαν από την ίδρυση του "Ποταμιού".

Τους βαθείς φόβους του για την απειλή της Μενεγάκη εξέφρασε ο Θεοδωράκης που βλέπει μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων που θα τον ψήφιζε να αποχωρεί. Ο Σταύρος πάντως δηλώνει ότι θα συνεχίσει ακάθεκτος και με ηθικό ακμαιότατο την προεκλογική του περιοδεία άσχετα με το που αυτός δεν έχει βυζιά.

Από τη άλλη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε πλήρη απόγνωση καθώς τα ποσοστά πέφτουν μέρα με τη μέρα κατακόρυφα και ο Βενιζέλος πιθανότατα δε θα μπορεί να μπει στη βουλή μετά τις επερχόμενες εκλογές. Φήμες λένε ότι από την σταναχώρια του χτυπάει 20 γυρόνια παραπάνω την ημέρα (πληρωμένα από τον πρϋπολογισμό της βουλής εννοείται) και ότι ήδη δυσκολεύται να περάσει την κεντρική είσοδο. Με την συμμετοχή της Μενεγάκη στις εκλογές, που θα πάρει με το μέρος της το 90% των παππούδων που θα τους ψήφιζαν, τα πράγματα προβλέπονται δύσκολα  για την κυβέρνηση.

 Εν όψει της προεκλογικής περιόδου εικάζεται ότι Σαμαράς και Βενιζέλος ετοιμάζουν φωτογράφηση όπου θα βυζαίνουν την Μενεγάκη ώστε να ανεβάσουν τα ποσοστά τους ή έστω να έχουν την εύνοια της ώστε να πιαστούν γερά από κάπου και να σωθούν. Τα βυζιά της εννοώ. Ο Σταύρος Θεοδωράκης μάλλον θα τον παίζει μόνος του στη γωνία.
 

Τα ΜΜΕ, η πόλωση και οι δύο ελέφαντες στο δωμάτιο

Το επίπεδο της δημόσιας συζήτησης στην Ελλάδα είναι αξιοθρήνητο. Κι από τα προνομιακά βήματα εκφοράς δημοσίου λόγου –το Κοινοβούλιο, τα πανεπιστήμια– τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι μάλλον αυτό που επαξίως κερδίζει το στεφάνι του πλέον βορβορώδους. Κι αν μιλώ για τα ΜΜΕ, συγχωρείστε με, μα δεν μιλώ συντεχνιακά. Στ’ αλήθεια το πιστεύω ότι δημοκρατική κοινωνία δίχως έναν ικανοποιητικό βαθμό ποιότητας και ανεξαρτησίας –και τα δυο μαζί– στα ΜΜΕ της δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Η Ελλάδα είναι ακλόνητη απόδειξη γι’ αυτό: η έκπτωση της δημοκρατίας είναι ταυτισμένη με την εξώνηση των ΜΜΕ. Κοντά στ’ άλλα –ίσως και πριν απ’ όλα, όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό–, αν είναι να συζητήσουμε για μια επόμενη μέρα όπου η πολιτική εξουσία θα είναι υπόλογη και η δημοκρατία θα διευρύνεται αντί να περιστέλεται, πρέπει να συζητήσουμε και για το πώς θα καλλιεργηθεί ένα υγιές πεδίο ενημέρωσης, ανάλυσης, αναστοχασμού και δημοσίου λόγου.

Όμως προτού βάλουμε κάτω τα όνειρα ή και τα σχέδια, πρέπει να διαπιστώσουμε ότι τα ελληνικά ΜΜΕ δεν ήταν πάντοτε έτσι. Μακριά από μένα οι δοξολογίες του τάχα εντίμου παρελθόντος, δεν εννοώ ότι δεν έπαιζαν πολιτικά παιχνίδια ούτε ότι δεν διαπλέκονταν με την εξουσία ούτε φυσικά ότι η ποιότητά τους ήταν τέτοια που να αξίζει στ’ αλήθεια εύσημα· εννοώ όμως ότι θυμούνταν αρκετά συχνά πως ήταν, πέρα από οτιδήποτε άλλο, υλικά γι’ ανάγνωση και σκέψη, ότι προσέφεραν και έστω λίγα πράγματα που εξαιρούνταν από τις βλέψεις τους ως επιχειρήσεων, ότι δεν ήταν ακόμη αυτό το άκαμπτο, μονοκόμματο, συμπαγές μέτωπο της καθεστωτικής παπαγαλίας, όπου όλα μαζί –τάχατες άλλα συντηρητικά κι άλλα της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης– αναπαράγουν μία, απαράλλαχτη κυβερνητική γραμμή, σ΄ ένα διαρκές κήρυγμα πολιτικού και πολιτισμικού κομφορμισμού.

Κι είναι χρήσιμο να το διαπιστώσουμε αυτό διότι φωτίζει την κατάσταση της πόλωσης που έχει διαμορφωθεί – από τη μία αυτοί κι από την άλλη λιγοστά μέσα, κυρίως του διαδικτύου αλλά και λίγα έντυπα, όπως και τούτο το περιοδικό, που προσπαθούν να υπάρχουν ανεξάρτητα, αντεπιτιθέμενα στο βόρβορο κι αποδομώντας κάθε μέρα την καθεστωτική νεογλώσσα. Η πόλωση γεννήθηκε επειδή δεν υπήρχε πια κανένα σημείο εκτόνωσης, η βαρβαρότητα του κυρίαρχου δημοσίου λόγου έγινε τέτοια που όχι ο αντίλογος αλλά ακόμη κι η παραμικρή παρέκκλιση καταδικάστηκε κι εξοβελίστηκε.

Καλώς υπάρχει, λοιπόν, πόλωση. Πρέπει να υπάρξει. Ωστόσο, την πόλωση έχει λόγο να την αποδέχεται κανείς μόνον εφόσον την αντιλαμβάνεται ως την κατάσταση εκείνη που οδηγεί κατ’ ελάχιστον σ’ ένα ξεκαθάρισμα αλλά ευκταίο είναι και σ’ ένα νέο τοπίο. Ένα τοπίο που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ορίζεται μέχρι στιγμής περισσότερο από το πώς αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν παρά από το πώς αντιλαμβανόμαστε το μέλλον. Κι αυτό επειδή υπάρχουν όχι ένας αλλά δύο ελέφαντες σε τούτο το δωμάτιο, που κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε.

Ο ένας είναι ένας εύλογος αλλά επικίνδυνος φόβος: τη διαπίστωσή μας πως τα κυρίαρχα ΜΜΕ κατέληξαν έτσι επειδή η μέθοδος με την οποία παρέμεναν προσοδοφόρα –μολονότι ως επιχειρήσεις εδώ και χρόνια προβληματικά– ήταν ότι συνέδεσαν την βιωσιμότητά τους με τις υπηρεσίες τους στην πολιτική εξουσία, δεν την φτάνουμε ως τη λογική της απόληξη, δηλαδή ως το ερώτημα: Ποιος είναι ο άλλος τρόπος; Έχουμε ψήγματα μιας απάντησης, ενός τρόπου που περιλαμβάνει μια άλλη αντίληψη της δημοσιογραφίας, μια άλλη σχέση με τους αναγνώστες, μια άλλη συγκρότηση του δημοσίου χώρου, μια άλλη διαμόρφωση της «αγοράς», πολλή πολλή δουλειά και πολλή πολλή αβεβαιότητα.

Κι εδώ ερχόμαστε στον δεύτερο ελέφαντα: Τον λένε ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ο γνώριμος τρόπος, αυτός που ενστερνίστηκαν τα κυρίαρχα ΜΜΕ που τόσο βδελυσσόμαστε πια, είναι ασύγκριτα ευκολότερος. Κι εμάς, τους «απ’ εδώ» της πόλωσης, ήδη στη δημόσια συζήτηση μας ταυτίζουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος –μοιραία– ως η μείζων πολιτική δύναμη που υπερασπίζεται τις δημοκρατικές ελευθερίες, κυριαρχεί στον αντικαθεστωτικό λόγο. Ταυτιζόμαστε, για την ώρα, εν μέρει λόγω της προπαγάνδας των απέναντι κι εν μέρει επειδή έχουμε –και σωστά– αρνηθεί να υιοθετήσουμε την επαίσχυντη τακτική των δήθεν «ίσων αποστάσεων». Αν όμως είμαστε, και πάλι, ειλικρινείς, υπάρχουν αυτοί ανάμεσά μας, στην «απ’ εδώ» πλευρά της πόλωσης, που περιμένουν τη λύση στην πρόκληση της βιωσιμότητας και της μακροημέρευσης από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι ακόμη η ώρα γι’ αυτή τη μάχη. Αλλά πλησιάζει. Κι όταν έρθει η ώρα της, αυτή η μάχη θα είναι πιο κρίσιμη από αυτές που μαίνονται τώρα.

___

Δημοσιεύτηκε στο UNFOLLOW 25 (Ιανουάριος 2014)

Πηγή: http://artfullyonsaturday.wordpress.com/

Το ποτάμι πίσω δε γυρνά

Τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ πέφτουν κατακόρυφα. Η ΝΔ ακολουθεί αργά και σταθερά  στην κατρακύλα αυτή και μαζί οδεύουν στον πάτο εκεί που μοιραία οδηγήθηκαν μέσω της σκληρής και απάνθρωπης πολιτικής τους. Τους τελευταίους μήνες και οι δύο πλευρές προσπαθούν με νύχια και με δόντια να σωθούν καταστρατηγώντας οποιοδήποτε μέσο με οποιοδήποτε τίμημα, όσο χαμηλά και αν πέσουν, σε όσα πτώματα και αν πατήσουν. Τελευταία σανίδα σωτηρίας του ΠΑΣΟΚ (δηλαδή του Βενιζέλου) ήταν η κίνηση της Ελιάς, που τελικά χθες βούλιαξε με την αποχώρηση των 58. Έτσι ο Βενιζέλος έμεινε και πάλι μόνος του οπότε ίσως γλείψει περισσότερο το κωλαράκι του Σαμαρά.

Με την κατάρρευση της κίνησης της Ελιάς, το πρωτοπαλίκαρο Σταύρος Θεοδωράκης βρήκε την ευκαιρία να αυτοπροσδιοριστεί και αυτός σαν κεντροαριστερός ιδρύοντας το δικό του κόμμα, που ονομάζεται "το ποτάμι", για να κατεβεί στις εκλογές και να απευθυνθεί στο κοινό εκείνο που στόχευαν οι 58.

Αλήθεια τι θέλουν να μας πουν όλοι με αυτή την ιστορία με τη δήθεν κεντροαριστερά; Χρειαζόμαστε άραγε έναν τέτοιο εκπρόσωπο σαν λαός την ώρα που όλα καταρρέουν γύρω μας με πρώτο πρώτο το ίδιο το πολίτευμά μας;

Σίγουρα όχι. Μια τέτοια κίνηση, όπως τονίστηκε και από πολλούς άλλους, απλά διευκολύνει κάποιους  που καταρρέουν μαζί με όλα τα υπόλοιπα και ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί. Ας τους διευκολύνουμε κι εμείς με τη σειρά μας να κατρακυλήσουν και άλλο. Και μαζί ίσως και κάποιοι σαν στον Σταύρο Θεοδωράκη που φαίνεται τι ρόλο διαδραματίζουν. Το ποτάμι πάντως, σίγουρα πίσω δε γυρνά πια για κάποιους...

Η επέλαση των δημοσιολόγων

Ημιμάθεια που όμως περιβάλλεται από έναν αδιευκρίνιστο μανδύα εξειδίκευσης, αδιαφανής χρήση της οπτικής γωνίας και μεταμόρφωσή της σε «κοινή λογική», που είτε τη δέχεσαι ως οπαδός της, είτε ονομάζεσαι αρνητής της, ευχέρεια στο χειρισμό των νέων μέσων, εμπάθεια που μεταμφιέζεται σε πάθος. Αυτές είναι οι βασικές οδηγίες χρήσης του δημοσιολόγου, οι βασικές του λειτουργίες.

Στις αρχές Δεκεμβρίου 2013 η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου κλήθηκε να μιλήσει στο 25ο Πανελλήνιο Συνέδριο για το AIDS. Αν κανέναν τον ξενίζει το γεγονός της πρόσκλησης αυτής –η Τριανταφύλλου δεν είναι και ο πρώτος άνθρωπος που σου έρχεται στο νου ως ιδανική ομιλήτρια σε ένα συνέδριο για το AIDS–, την ίδια δεν φαίνεται να την πτόησε. Γιατί η Τριανταφύλλου είχε μόλις διαβάσει ένα δημοφιλές και εκλαϊκευτικό βιβλίο για τους αρνητές του AIDS, την περίληψη του οποίου ήταν πολύ πρόθυμη να δώσει στο κοινό της. Ήταν, ως εκ τούτου, πλέον, εκτός των άλλων, μια ειδικός και για την ασθένεια του αιώνα.

Το κείμενο της, που δημοσιεύθηκε αμέσως μετά σε ηλεκτρονικό περιοδικό του βιβλίου, αξίζει να προσεχτεί όχι τόσο για όσα γράφει περί αρνητών του AIDS.[1] Στην καλύτερη περίπτωση είναι πασίγνωστα, ενώ στη χειρότερη είναι μάλλον απλοϊκά και λιγάκι άψαχτα.[2] Το κείμενο αξίζει, όπως μερικοί ήδη θα το φαντάστηκαν, για τη γυριστή που επιφυλάσσει στο τέλος.

Διότι, αν η Τριανταφύλλου ξεκινά αναπαράγοντας τα πανθομολογούμενα, οικτίροντας ως θεωρία συνωμοσίας το επιχείρημα ότι το AIDS δεν υφίσταται (ιδέα όντως αστήριχτη εντελώς, αλλά και εγκληματικά ανεύθυνη), και γενικά καταγγέλει, με το καπέλο της οπαδού του Διαφωτισμού, όλες αυτές τις θεωρίες ως συλλήβδην οπισθοδρομικές και αδιαφώτιστες, κάπου στη μέση του κειμένου της ο στόχος μετασχηματίζεται. Για την άρνηση του AIDS και για την εξάπλωση του ιού στην υποσαχάρια Αφρική ευθύνονται, μας λέει, τα παγκόσμια «“παλαβά” πολιτικά άκρα». Λίγες γραμμές αργότερα, το «φταίνε τα άκρα» μετονομάζεται. Οι απόψεις των αρνητών γνώρισαν, λέει η Σώτη, «επιτυχία στους κύκλους των συνωμοσιολόγων της άκρας Αριστεράς».

Όπως καταλάβατε, και σε αυτή την υπόθεση, επιστρατεύεται το γνωστό σχήμα με το οποίο περιοδεύει τον τελευταίο καιρό η συγγραφέας: για οποιοδήποτε κακό φταίει η πολιτική ανωριμότητα κάποιων → φταίνε τα πολιτικά άκρα → φταίει η άκρα Αριστερά → [φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ]. Το τελευταίο, για να είμαστε και δίκαιοι, δεν εκστομίστηκε από το βάθρο του πανελλήνιου συνεδρίου για το AIDS – έχει και η αναξιοπρέπεια τα όριά της. Η ρητορική θέση και το πλαίσιο εκφοράς όμως είχαν στόχο ακριβώς αυτό να υπονοήσουν.

Όταν πρωτοδιάβασα τη συγκεκριμένη παρέμβαση της Τριανταφύλλου οργίστηκα. Όχι για την άγνοια, το θράσος και την κακοήθεια κάποιου που ήθελε να κάνει μικροπολιτική με ένα θέμα τόσο σοβαρό. Ούτε για το πόσο το κείμενο ήταν παράδειγμα αυτού που υποτίθεται ότι κατέκρινε, δηλαδή παράδειγμα ημιμάθειας και ξερολισμού με εσάνς πολιτικής απρέπειας. Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο από όλα ήταν η θέση που παίρνει αυτού του τύπου η στήριξη συγκεκριμένων θέσεων στον ελληνικό δημόσιο διάλογο τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα στην τελευταία εποχή της Κρίσης.

Διότι αυτό που εντυπωσιάζει σήμερα είναι η ανάδυση ενός νέου τύπου σχολιαστή, που υπερβαίνει την οποιαδήποτε προηγούμενή του εξειδίκευση και αρχίζει να γίνεται ειδικός για τα πάντα, συνήθως με το επιχείρημα ότι εκφράζει την «κοινή λογική». Γράφει στα μπλογκ, αρθρογραφεί, καλείται στα πάνελ ως εκπρόσωπος του εαυτού του, συμμετέχει σε δημόσια στρογγυλά τραπέζια – όσο κι αν κάποτε, όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση Τατσόπουλου, Χειμωνά, Δοξιάδη ή Κιντή, συνεργάζεται με πολιτικές κινήσεις. Κι αυτό που προσφέρει δεν είναι εξειδίκευση, και στη βάση αυτής ανάλυση μιας γενικότερης συνθήκης. Τουναντίον, αυτό που ο συγκεκριμένος τύπος σχολιαστή πουλάει δεν είναι ούτε η βαθιά γνώση, ούτε η ευρυμάθεια. Αλλά το ότι στη βάση μιας βολικής, εύγλωττης και εύχρηστης ημιμάθειας, είναι διατεθειμένος να συμμετάσχει στη δημόσια συζήτηση ώστε να καταλήξει εντέλει, όποιο κι αν είναι το θέμα, να προσφέρει μια πολύ στενή πολιτική ατάκα εκφρασμένη με εμμονή. Η ανάλυση των επιχειρημάτων λίγο μετράει. Αντίθετα, αυτό που μετράει είναι η έμμονη επίκληση μιας υπερέννοιας (εκσυγχρονισμός, ευρωπαϊκότητα, κεντροαριστερά, κακή Αριστερά, Έλληνες=μπαχαλάκηδες, δύο άκρα, βία, ανώριμη ελληνική κοινωνία) πάνω στην οποία ο συγκεκριμένος σχολιαστής έχει τσιμεντάρει προσωπικό στύλ. Ό,τι και να συζητιέται, ξέρουμε όλοι πώς θα το πιάσει ο Ηλίας Κανέλλης, η Λένα Διβάνη, ο Πάσχος Μανδραβέλης, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, ο Χρήστος Χωμενίδης. Αυτό που ο συγκεκριμένος τύπος σχολιαστή πουλά δεν είναι έρευνα και γνώση, είναι οπτική γωνία.

Αυτός ο νέος τύπος ειδικού αναλυτή λειτουργεί ως συνέχεια του νέου τύπου δημοσιογράφου, αυτού που θα ονόμαζα «δημοσιογράφος του ρόλου» και τον γνωρίζουμε από τις τηλεοπτικές ειδήσεις. Ο δημοσιογράφος του ρόλου είναι αυτός που αναλαμβάνει να τοποθετηθεί με συγκεκριμένη οπτική γωνία (την ίδια πάντα κάθε φορά), ώστε να δοθεί μια επίφαση πολυφωνίας στο όλο τηλεοπτικό προϊόν. Αν όμως η δουλειά του δημοσιογράφου του ρόλου είναι πια εντελώς ευδιάκριτη στο κοινό του (που πλέον παρακολουθεί τις Ειδήσεις ως μικρά θεατρικά έργα), η πιο εξευγενισμένη και λιγότερο διαυγής του εκδοχή είναι ο «ειδικός του ρόλου», αυτός δηλαδή ο σχολιαστής που καλείται ως εξειδικευμένος για να πουλήσει κι αυτός οπτική γωνία αλλά με καλύτερες περγαμηνές. Δεν μιλάμε πια για δημοσιογράφο, αλλά για ό,τι θα ονόμαζα δημοσιολόγο. Στα αγγλικά αναφέρεται ως pundit, μια λέξη που μπορεί να προέρχεται από τη σανσκριτική λέξη για τον σοφό, καταλήγει όμως πλέον να έχει αρνητική έννοια, δηλώνοντας τον φανατικό σχολιαστή. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο οι pundits, οι δημοσιολόγοι, όσο και οι δημοσιογράφοι του ρόλου, ευδοκιμούν σήμερα στο μιντιακό σύστημα της Αμερικής, όπου η θέση τους εξελίχθηκε και διαμορφώθηκε σε συνδυασμό με τη γιγάντωση της ιδιωτικής καλωδιακής τηλεόρασης και των νέων τεχνολογιών. Εδώ και μια εντυπωσιακή ειρωνεία: μολονότι οι περισσότεροι Έλληνες δημοσιολόγοι διεκδικούν για τον εαυτό τους το ρόλο «οργανικού διανοούμενου», και υπονοούν ότι μάχονται για μια δυτικοευρωπαϊκού τύπου κουλτούρα δημοσίου διαλόγου, που δεν υπάρχει στην υπανάπτυκτη Ελλάδα, ουσιαστικά κρύβουν ότι βοηθούν να δημιουργηθεί κάτι πολύ διαφορετικό. Μια μιντιακή ζούγκλα της οπτικής γωνίας, ανάλογη αυτής που καθορίζει το οικοσύστημα των ΜΜΕ, τη δημόσια σφαίρα και την πολιτική σε χώρες όπως οι ΗΠΑ.

Τη θέση του στη δημόσια σφαίρα ο δημοσιολόγος, βέβαια, την έχει κατακτήσει λόγω της προηγούμενής του σχέσης με μια εξειδίκευση. Πανεπιστημιακοί, συγγραφείς, πρώην οικονομολόγοι της ελεύθερης αγοράς, περίεργοι διαφημιστές, ένας δυο μεταφραστές, ακόμα κι ένας σκηνοθέτης. Στη βάση των πρώην ρόλων τους, όχι μόνο τώρα όλοι αυτοί δημοσιολογούν ως ειδικοί, αλλά και λαμβάνουν θέσεις σε διοικητικά συμβούλια (οργανισμών με τους οποίους συχνά δεν έχουν καμία σχέση) και διαβουλεύονται για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. Όμως, αν προσέξει κανείς το λόγο τους, σχεδόν ποτέ δεν αναφέρονται σε εκείνη την προηγούμενή τους εξειδίκευση και δεν αντλούν τα γενικότερα επιχειρήματά τους από την πιο ειδική τους σχέση με το σύστημα γνώσης ή με την πολιτικοκοινωνική τους εμπειρία σε συγκεκριμένους ρόλους. Αντίθετα, όταν έρθουν αντιμετωποι με ανθρώπους που όντως το κάνουν αυτό, ο ρόλος των δημοσιολόγων φαίνεται ακόμα πιο γυμνός. Γιατί έκανε τέτοια εντύπωση η πρόσφατη τηλεοπτική παρουσία ανθρώπων όπως ο Γ. Κατρούγκαλος, η Δ. Κουτσούμπα και ο Δ. Πουλικάκος, σε μια εκπομπή που εξειδικεύεται στη διαμόρφωση και χρήση των δημοσιολόγων, την Ανατροπή του Πρετεντέρη; Η απάντηση δεν είναι ότι αυτοί δεν είχαν πολιτική θέση ή/και κομματική ένταξη – είχαν. Εντυπωσίασε όμως ότι ο λόγος τους βρέθηκε σε απόλυτη αντίστιξη με αυτόν των δημοσιολόγων, ακριβώς επειδή ξεκινούσε από την εξειδίκευσή τους και την κοινωνική τους εμπειρία στη βάση αυτής της εξειδίκευσης. Άκουγες έναν συνταγματολόγο, μια συνδικαλίστρια αρχαιολόγο, έναν sui generis ηθοποιό· και όχι μια πιωμένη αριστερομάχο, γνωστή και ως συγγραφέα.

Είναι σημαντικό ότι, αν δει κανείς ποιοι ακριβώς είναι οι δημοσιολόγοι, καταλήγει ότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι άνθρωποι που πραγματικά απέτυχαν, στον τομέα τους, να φέρουν τον καινούριο αέρα που υποτίθεται τώρα ευαγγελίζονται ότι με την κοινή τους λογική φέρνουν στον δημόσιο λόγο. Στα γράμματα, στη δημοσιογραφία, στις τέχνες, στην επιστήμη τους, οι περισσότεροι από αυτούς τους δημοσιολόγους απέτυχαν, όταν έπρεπε, να φέρουν ανανέωση, ριζική αναδιαμόρφωση και ουσιαστικά μαχητική σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα. Αυτό ακριβώς είναι που τώρα αποκρύπτουν. Αντιστέκεται κανείς στον περίεργο ρόλο τους, όταν απλώς θυμίζει αυτή την πραγματικότητα.

Τους αντιστέκεται, επίσης, όταν δεν πέφτει στην πιο εξεζητημένη παγίδα που στήνεται με τη συνδρομή τους. Γιατί η επέλαση των δημοσιολόγων έχει στόχο, εκτός των άλλων, να μεταμορφώσει ολόκληρη τη δημόσια σφαίρα σιγά σιγά σε δημοσιολογική αρένα. Το αποτέλεσμα είναι η υπονόμευση, εκ των έσω, και της εξειδίκευσης και του ρόλου του οργανικού διανοούμενου, που (θέλουν πλέον να) θεωρείται απλώς εκφραστής στενής μονομέρειας. Όλοι σήμερα δημοσιολογούν στοχευμένα, σου λένε, δεν είμαστε μόνο εμείς που πουλάμε οπτική γωνία και φανατισμό. Κι εσύ –ακόμα και με ένα κείμενο που μας στοχεύει– το ίδιο δεν κάνεις;

Αξίζει κανείς να μην υποκύψει σε αυτό τον εκβιασμό, κι αυτό ακριβώς προσπαθώ να δείξω εδώ. Υπενθυμίζοντας το προφανές: αντιστέκεσαι σε όσους ομιλούν περί παντός και κάνουν ημιμαθές κήρυγμα λες και μοιράζουν χάντρες σε ιθαγενείς, όχι με το να σταματάς να μιλάς αλλά με το να δείχνεις τι αυτοί δεν κάνουν. Με το να δείχνεις τι σημαίνει να οργίζεσαι για όσα σε αφορούν, να μιλάς γι’ αυτά τα οποία γνωρίζεις, να αγωνίζεσαι γι’ αυτά τα οποία έχεις κατακτήσει, και να κάνεις φορέα του λόγου σου όχι το κωλοπετσωμένο μικρόφωνο που κάποτε καβάντζωσες, αλλά την ηθική ευθύνη που είσαι διατεθειμένος να πάρεις όταν πραγματικά έχεις άποψη και πιστεύεις ότι πρέπει να τη μοιραστείς.

---

[1] http://www.bookpress.gr/stiles/soti-triantafillou/aids-conspiracy

[2] Η Τριανταφύλλου, για παράδειγμα, φαίνεται να συνδέει την εξάπλωση του AIDS στην υποσαχάρια Αφρική κατά κύριο λόγο με τους αρνητές της ασθένειας – αγνοώντας τη βασική βιβλιογραφία, που δίνει σαφώς μεγαλύτερο βάρος στους κοινωνιοοικονομικούς παράγοντες, στην ανακόλουθη πολιτική των δυτικών χωρών αλλά και των φαρμακευτικών εταιρειών, στην απροθυμία να στηριχθούν προγράμματα ενημέρωσης που να λαμβάνουν υπόψιν τους τις διαφορετικές πολιτισμικές συνήθειες στις χώρες της Αφρικής, και στο πλέγμα ντροπής και στίγματος γύρω από την ασθένεια. Δες Helen Epstein, The Invisible Cure: How We Are Losing the Fight Against AIDS in Africa, Νέα Υόρκη, 2007. Η Τριανταφύλλου αναφέρει την γνωστή περίπτωση της απολύτως λανθασμένης πολιτικής για το HIV του Τάμπο Μπέκι στην Νότιο Αφρική. Φαίνεται όμως να αγνοεί και την πολυπλοκότητα αυτής της περίπτωσης, και τα όρια της επιρροής της, και το ότι ο Μπέκι δεν ήταν ούτε «παλαβό πολιτικό άκρο» ούτε «άκρα αριστερά», και το ότι ενάντια στην πολιτική του για την επιδημία HIV/AIDS υπήρξε εξαρχής τεράστια αντίδραση ακόμα και εντός του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσσου.

___

Δημοσιεύτηκε στο UNFOLLOW 25 (Ιανουάριος 2014)

Πηγή: http://artfullyonsaturday.wordpress.com/

Με εντολή Σαμαρά απαγορεύεται το σύνθημα "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι"

Μετά τις καταιγιστικές εξελίξεις με την υπόθεση της "Ελληνοφρένειας", η ελληνική κυβέρνηση για μία αλλη φορά αποφάσισε να λάβει δράση και εξ ονόματος του μεγάλου μας πρωθυπουργού να βάλει τέλος στο κλίμα λασπολογίας που έχει δημιουργηθεί γύρω από την ελληνική αστυνομία τα τελευταία χρόνια.

Σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχυλίσει αποτέλεσε η σάτυρα της εκπομπής "Ελληνοφρένεια" που προβάλλεται στην ιδιωτική τηλεόραση. Σύμφωνα με την μηνυτήρια αναφορά των αστυνομικών  στην εκπομπή «συγκεκριμένα εμφανίζονται ... ηθοποιοί που φέρουν πλήρη επιχειρησιακή στολή των ΥΑΤ, με όλα τα εμβλήματα και διακριτικά του Σώματος, ως επίσης και της ομάδας ΔΕΛΤΑ, τους οποίους οι υπόλοιποι συμπρωταγωνιστές, τους χλευάζουν και συχνά τους κοσμούν με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα και άσεμνες χειρονομίες, αφήνοντας μηνύματα ότι πρόκειται περί ηλιθίων». Ο πρωθυπουργός με δικιά του ευθύνη αποφάσισε να δράσει καταλυτικά βάζοντας τέλος στην ηθική κατάπτωση της χώρας μας και στο θράσος κάποιων "γνωστών - αγνώστων" που στοχοποιούν και προσπαθούν να υποβαθμίσουν το έργο της ελληνικής αστυνομίας και "που όλοι ξέρουμε τον χώρο στον οποίο ανήκουν, τι εκπροσωπούν και που στοχεύουν". Επίσης φήμες λένε ότι τηλεφώνησε τον Κοντομηνά και είπε ότι θα του κόψει τις μίζες το παλιοτσόγλανο, που φιλοξενεί όλα τους αλήτες στο κανάλι του.

"Είναι ευρέως γνωστό, τόνισε, το σημαντικό έργο της ελληνικής αστυνομίας τους χαλεπούς αυτούς καιρούς. Απορώ πώς κάποιοι έχουν το θράσος να κοροϊδεύουν τους αστυνομικούς και τους στολίζουν με κοσμητικά επίθετα, αφού είναι γνωστό ότι είναι τα καλύτερα παιδιά αφού παίρνουν εντολές από τον Νίκο τον Δένδια. Επίσης απορώ πώς κάποιος τους χαρακτηρίζει ηλίθιους αφού ξέρουν να κάνουν πρόσθεση." Με τα λόγια αυτά του ελληνα πρωθυπουργού συμφώνησε και ο Μπάμπης Παπαδημητρίου που τόνισε την ανάγκη ύπαρξης μιας "σοβαρότερης ελληνικής αστυνομίας" που δε θα σηκώνει άλλα τέτοια...

Δημοσκόπηση που έγινε απο γνωστή εταιρία δείχνει ότι οι έλληνες συμφωνούν με την απαγόρευση του συνθήματος γιατί και οι μπάτσοι μάνες έχουν. Επίσης το 90% δήλωσε ότι περασμένα ξεχασμένα κάτι δακρυγόνα, κάτι σπασμένες μυτούλες, κάτι βιασμοί με γκλόπ, κάτι μπουνίτσες και κάτι κλωτσίτσες που έπεσαν και ότι όλα αυτά έγιναν περισσότερο μέσα στον χαβαλέ και στην πλάκα. Οι έλληνες δηλώνουν έτοιμοι να υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες τα νέα αυτά μέτρα και ότι κάλιο να φάνε και καμία εξορία παρά να καταρρεύσει η χώρα.

Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι όλοι παιδιά του ίδιου Θεού είμαστε και γι' αυτό θα πάει να προσευχηθεί για εμάς  στο Άγιο Όρος. Άμα η κατρακύλα στις δημοσκοπήσεις συνεχιστεί θα μας γαμήσει την Παναγία.

Περιμένοντας το "λιμενικό"

Οι εξελίξεις έτρεχαν αυτό τον καιρό που βρισκόμουν μακρυά από τον Ονειρο-πόλο. Οι ημέρες που πέρασαν ήταν αρκετά συνταρακτικές με πολλές κακές και κάποιες καλές στιγμές. Πάντα όταν συμβαίνει ένα συμβάν που αφορά την κοινωνικοπολιτική ζωή της χώρας, όπως για παράδειγμα το κλείσιμο της ΕΡΤ ή ένα άλλο οποιοδήποτε συμβάν σαν αυτά που μας έχουν απασχολήσει όλους τον τελευταίο καιρό, παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη δράση και τις αντιδράσεις των πολιτικών αλλά και των πολιτών της χώρας μας. Είναι ενδιαφέρον γιατί, πέρα από τις αντιδράσεις τους, αυτοί οι άνθρωποι είναι που δρομολογούν πολλές φορές και τα γεγονότα και παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτά. Και το θράσος τους μοιάζει να μην έχει κανένα όριο. Ο σεβασμός τους, ακόμη και σε ευαίσθητα θέματα, όπως τον θάνατο κάποιου, μοιάζει να είναι μηδενικός. Η βλακεία τους πάνω από όλα είναι ανεξάντλητη. 

Τον τελευταίο καιρό πάντα οι κινήσεις της κυβέρνησης μία προς μία με εκπλήσσουν και με αφήνουν άφωνο. Πάντα θα κάνουν κάτι το οποίο, ο αθώος μου ίσως νους, να μη το χωράει και να μην το δέχεται για κοινωνικούς, πολιτικούς, ηθικούς, συναισθηματικούς ή οποιουσδήποτε άλλους λόγους. Τις ημέρες που πέρασαν τα κεντρικά δελτία ειδήσεων γέμισαν με εικόνες νεκρών ανθρώπων, να βυθίζονται στα  νερά του αιγαίου. Οι άντρες του λιμενικού ήταν εκεί και φρόντισαν ώστε 12 άτομα, ανάμεσά τους και 9 παιδιά να πνιγούν. Ακολούθησαν οι απάνθρωπες δηλώσεις του Ν. Δένδια για "τραγικής ποιότητας μεταναστών" που δέχεται η Ελλάδα ενώ τα Μ.Μ.Ε. ήρθαν για να βεβηλώσουν και να συκοφαντήσουν τους νεκρούς μετανάστες.

Ακολούθησαν οι σεισμοί στην Κεφαλλονιά, με τους κατοίκους της να χάνουν τα σπίτια τους και τον Αντώνη Σαμαρά να επισκέπτεται το νησί ξεκινώντας την προεκλογική τους εκστρατεία. 

Τις επόμενες ημέρες ο Τάσος Θεοφίλου καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη χωρίς αποδεικτικά στοιχεία. Από την άλλη, μία δημοσιογράφος οδηγήθηκε στη ΓΑΔΑ πριν λίγες ημέρες για δημοσίευση ενός άρθρου της εφημερίδας της κυβέρνησης, το οποίο είχε δημοσιευτεί στην...εφημερίδα της κυβέρνησης και βαφτίστηκε όλως παραδόξως απόρρητο από τις αρχές, καταδικάζοντας την εν λόγω κυρία. Αυτή είναι η Ελληνική μας δικαιοσύνη.

Η Ελληνική αστυνομία επίσης διέπρεψε τις ημέρες αυτές, καλώντας στα αστυνομικά τμήματα μαθητές σε συνεργασία με διευθυντές των σχολείων όπου φοιτούσαν, γιατί συμμετείχαν σε καταλήψεις. Οι αστυνομικοί ανέκριναν τους νέους ρωτώντας τους τι ψηφίζουν οι γονείς τους, αν ανήκουν σε κάποιο συγκεκριμένο χώρο και ποια η σχέση τους με καθηγητές που συμμετείχαν στις απεργίες των προηγούμενων μηνών. Οι μαθητές αυτοί λέγεται ότι θα αποκλειστούν από τις πανελλήνιες λόγω τις συμμετοχής τους στις καταλήψεις.

Η σοβαρή μας Ελληνική αστυνομία ακόμη κατέθεσε μήνυση κατά της τηλεοπτικής εκπομπής "Ελληνοφρένεια" καθώς όπως αναφέρεται από τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος Αχαϊας που την κατέθεσε, η εκπομπή σατιρίζει και παρουσιάζει σαν γελοίους τους αστυνομικούς, ενώ αυτοί είναι όλοι σοβαρά άτομα και ασκούν το καθήκον τους, προστατεύοντας τον πολίτη και διασφαλίζοντας την δημόσια τάξη.

Αυτά ήταν πάνω κάτω τα δυσάρεστα νέα μαζί με την ανακοίνωση της μετονομασίας της Χρυσής Αυγής σε Εθνική Αυγή σε περίπτωση αποκλεισμού της από τις εκλογές.

Τα ευχάριστα νέα είναι ότι κάηκαν κάτι διόδια στη μαλακάσα, ότι κάποιοι αγρότες ξεκίνησαν απεργίες με μπλόκα σε δρόμους και ότι δραπέτευσε ο Κ. Σακκάς. Και από ότι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θα πάρουν τον πούλο στις επερχόμενες εκλογές.