Ο Σταύρος που αγαπήσατε

Μπορεί άραγε ένας πολιτικός ο οποίος παρουσιάζει καθαρά μνημονιακές θέσεις να αποτελούσε λίγο καιρό πριν έναν αξιόλογο δημοσιογράφο που ασκούσε δίκαια και αντικειμενικά το επάγγελμά του;

Μπορεί ακόμη, ένας άνθρωπος που συνεργάζεται και έκανε όνομα με τη βοήθεια μεγάλων επιχειρηματιών, να δρα ανεξάρτητα, αντικειμενικά και χωρίς επιρροές;

Λίγες μέρες πριν είχα μία διαφωνία με δύο φίλες μου. Μετά την πρόσφατη εμφάνιση του Σταύρου Θεοδωράκη στην εκπομπή "Στον Ενικό" του Νίκου Χατζηνικολάου, την παρουσίαση των θέσεων του προοδευτικού Ποταμιού και τον σχολιασμό της κοινωνικοπολιτική επικαιρότητας ξεκινήσαμε να μιλάμε για το πόσο αντικειμενικός και αξιόλογος ήταν σαν δημοσιογράφος και για το αν παρουσιάζουν κάποια απόκλιση -ως προς τις πολιτικές κυρίως θέσεις- τα φαινομενικά δύο πρόσωπα του, το δημοσιογραφικό και το πολιτικό .
Καθόλου έκπληξη κατά τη διάρκεια της εκπομπής δεν προκάλεσε η συνεχής προσπάθεια του προέδρου του Ποταμιού να φορτώσει ευθύνες στην αξιωματική αντιπολίτευση μετατρεπόμενος ουσιαστικά σε ένα φερέφωνο και ουσιαστικό συνεργάτη της κυβέρνησης και του έργου της. Με λίγα λόγια, αυτό που ειπώθηκε ουκ ολίγες φορές ήταν ότι η κυβέρνηση κάνει τη δουλειά της και ο κακός ΣΥΡΙΖΑ λαϊκίζει και θέλει να αποσταθεροποιήσει την χώρα. Και αυτός είναι ο πολιτικός που κλέβει θέσεις "από αριστερά και δεξιά". Εδώ παρατηρούμε απόλυτα ακροδεξιές τακτικές για παράδειγμα. Στεγνή προπαγάνδα- λασπολογία, μηδέν αντικειμενικότητα και λογική. Κι εδώ έρχεται το πρώτο μου επιχείρημα στη συζήτηση με τις φίλες μου, που επέμεναν ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ένας καλός δημοσιογράφος παρόλο που δεν συμφωνούν με τις θέσεις του κόμματος του. Πώς μπορεί άραγε ένας πολιτικός ο οποίος παρουσιάζει τέτοιες θέσεις και ασκεί μία τέτοια πολιτική να αποτελούσε λίγο καιρό πριν έναν αξιόλογο δημοσιογράφο που ασκούσε δίκαια και αντικειμενικά το επάγγελμά του;

Πώς μπορεί ακόμη, ένας άνθρωπος που συνεργάζεται και έκανε όνομα με τη βοήθεια μεγάλων επιχειρηματιών, να δρα ανεξάρτητα, αντικειμενικά και χωρίς επιρροές; Ας κάνουμε μία αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν λοιπόν.

Η εκπομπή του κ. Θεοδωράκη "Πρωταγωνιστές" ξεκίνησε σαν στήλη στην εφημερίδα Τα Νέα του Σταύρου Ψυχάρη για να καταλήξει αργότερα στο Mega του Μπόμπολα. Για κάποια χρόνια ήταν διευθυντής στο περιοδικό Κλικ. Το 1999, όταν οι Αμερικανικές δυνάμεις βομβάρδιζαν το Βελιγράδι ο Σταύρος Θεοδωράκης, όχι μόνο επέλεξε να τοποθετήσει την Αμερικανική σημαία στο εξώφυλλο του περιοδικού του κάνοντας λόγο για "Το νέο πρόσωπο της Αμερικής", αλλά πήρε και συνέντευξη από τον Γιώργο Παπανδρέου, κάνοντας λόγο για τις "τολμηρές του αλήθειες" επί του θέματος. Χρόνια αργότερα, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου έσερνε την Ελλάδα στο μνημόνιο, ο αγαπητός σε όλους δημοσιογράφος απαγόρευε δια ροπάλου στην ιστοσελίδα του protagon. gr,  οποιαδήποτε αναφορά θα μπορούσε να είναι αρνητική κι επικριτική για τον τότε πρωθυπουργό της χώρας. Σύμφωνα δε με αυτόπτες μάρτυρες, ο Σταύρος ήταν αυτός που στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 2002, ήταν αυτός που νουθετούσε τον Παπανδρέου να τα πει "όπως πρέπει", με το τηλέφωνο στο αυτί και τον Ψυχάρη στην άλλη γραμμή να περιμένει.

Οι μνημονιακές του θέσεις συνέχισαν να αναπαράγονται μέσα από την εκπομπή του και το Μεγάλο κανάλι. Παρουσιάζοντας πάντα ένα μετριοπαθές και φιλικό προφίλ, ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε πάντα κάτι διαφορετικό από τους άλλους δημοσιογράφους των τηλεοπτικών πάνελ. Έμοιαζε πάντα φιλικός και καθημερινός, έτοιμος να ακούσει τους άλλους και να παρουσιάζει τις δακρύβρεχτες ιστορίες που θα συγκινούσαν και θα άγγιζαν το κοινό. Κροκοδείλια δάκρυα θα έλεγα, από έναν δημοσιογράφο που ποτέ δεν έθιξε την ουσία της μνημονιακής πολιτικής και το μόνο που έπραττε μέσα από το δημοσιογραφικό του έργο ήταν να ξεπλένει τις μνημονιακές κυβερνήσεις, μην αγγίζοντας καν την αλήθεια, να ξεπλένει τον Βορίδη, τον Μιχαλοκιάκο και τους  λιμενικούς στο Φαρμακονήσι. 

Αυτό ήταν το δημοσιογραφικό έργο του Σταύρου Θεοδωράκη. Δέσμιος πάντα των μεγάλων συμφερόντων και σε ένα διαρκές φλερτ με το ΠΑΣΟΚ, ο συμπαθής σε όλους δημοσιογράφος συνεχίζει το έργο του μέσα από την παράταξή του που... σαν Ποτάμι θα φροντίσει να ξεπλύνει ότι δεν μπόρεσε μέσα από το πλυντήριο των καθεστωτικών μέσων.