Η αριστερά της ντροπής

Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ από ένα ριζοσπαστικό κόμμα ανατροπής σε ένα κόμμα ευρείας αποδοχής από τον λαό και τους ίδιους τους πολιτικούς του αντιπάλους με οποιοδήποτε τίμημα. Ακόμη και την ταύτιση με το ΠΑΣΟΚ.

Το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα που ταυτίστηκε με την έξοδο από τα μνημόνια, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την επιστροφή στη δραχμή. Αυτή η άποψη ακουγόταν από μεγάλες μερίδες του κόμματος που έδιναν τροφή στους πολιτικούς αντιπάλους του να το κατακρίνουν και να λασπολογήσουν όσο δεν πάει. Στα καθεστωτικά μέσα, το μόνο που παρακολουθούσες ήταν τα λυσσασμένα πρόσωπα των Νεοδημοκρατών και των Πασόκων να χτυπιούνται και να κατακλύζουν τους δέκτες με κύματα τρομολαγνείας. Ο φόβος κατέκλυσε τον Ελληνικό λαό και στον δημόσιο λόγο από τότε κυριαρχούσε μία αμφιβολία για τις πολιτικές επιλογές και το ριζοσπαστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό εν μέρει, θα μπορούσε να πει κάποιος, του στέρησε την πρωτιά σε εκείνες τις κρίσιμες εκλογές.

Ο καιρός πέρασε και έφτασαν οι ευρωεκλογές και οι δημοτικές-νομαρχιακές του 2014. Η λασπολογία κατά του ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε να υφίσταται  αλλά για άλλους πλέον λόγους. Όλοι όσοι παρακολουθούσαν τα πολιτικά πράγματα γνώριζαν ότι το πρόγραμμα του προέβλεπε πλέον ούτε τα μισά από αυτά που υποσχόταν το 2012. Μιλούσε πλέον για διαπραγμάτευση του χρέους, ένα αόριστο "η ψήφος του ελληνικού λαού θα ακυρώσει το μνημόνιο από την επομένη των εκλογών" που επαναλάμβανε ο Τσίπρας και η έξοδος από την Ε.Ε. και το ευρώ ακουγόταν πλέον μόνο από τις πιο ακραίες φωνές του κόμματος. Αυτό που φοβόντουσαν τα παλιά "μεγάλα" κόμματα ήταν ότι έβλεπαν μέρα με τη μέρα την απομάκρυνση τους από τις κυβερνητικές καρέκλες να πλησιάζει και ο φόβος τους μετατράπηκε σε έναν νέο κύκλο λασπολογίας και ανελέητης προπαγάνδας χωρίς ιδιαίτερη βάση ή έστω κάποια δόση αλήθειας. Ο κόσμος είχε ακόμη τις επιφυλάξεις του αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε την πρωτιά στις ευρωεκλογές μετατρεπόμενος σε ένα κόμμα ευρέως αποδεκτό και έτοιμο να αναλάβει τις ελπίδες του λαού για την έξοδο από την κρίση. Με ιδιαίτερες θυσίες και περικοπές όμως.

Επόμενη στάση οι εξαγγελίες του Τσίπρα στη ΔΕΘ. Το πρόγραμμα που παρουσίασε τότε χάιδεψε τα αυτιά πολλών πολιτών και έκανε το κόμμα να εκτοξευθεί στις δημοσκοπήσεις αφήνοντας όλο και πιο πίσω την καταϊδρωμένη Νέα Δημοκρατία. Αυτό που άρχισε να κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο όλο και πιο έντονα ήταν η ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τον ΠΑΣΟΚ, άποψη που ακουγόταν από τις πρώτες μέρες που τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να εκτινάσσονται και που τροφοδοτούσε τον όποιον με κάθε λογής κακιά πρόθεση απέναντι στο κόμμα να προχωρά σε αυθαίρετες ιστορικές αναλογίες που ούτε κατά προσέγγιση δεν έχουν κάποια βάση. Ωστόσο αυτή η αυθαίρετη άποψη τροφοδοτήθηκε όχι μόνο από το κοινωνικό πρόγραμμα που έχει παρουσιάσει το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, που έφερε στο νου του λαού τις ελαφρύνσεις και τις παροχές του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80, αλλά και από τις διάφορες στροφές και κωλοτούμπες τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και μεμονωμένων μελών του. Κάτι που με τη σειρά του έδωσε τροφή στα όποια κακώς κείμενα να έχουν πάτημα ξεκινώντας έναν νέο κύκλο λασπολογίας. Και αυτό είναι το λιγότερο.

Πέρα λοιπόν από τις κωλοτούμπες στα ζητήματα των μνημονίων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρακολουθήσαμε τις τελευταίες μέρες μία στροφή του ΣΥΡΙΖΑ που πάει χέρι χέρι με τις συναντήσεις στο ΣΕΒ, τις επισκέψεις στο Άγιο Όρος και τις διευκολύνσεις στους κληρικούς και αποτυπώθηκε στο πρόσωπο της Ρένας Δούρου και τον προϋπολογισμό του 2015 για τον δήμο Αττικής. Ο προϋπολογισμός αυτός προβλέπει την χρηματοδότηση του Αλαφούζου και του Μελισσανίδη με εκατομμύρια για την κατασκευή των γηπέδων τους και είναι κατά 90% ίδιος με αυτόν του προηγούμενου περιφερειάρχη κ. Σγουρού. Το ίδιο το κόμμα διατυμπανίζει ότι δε μπορούσε να κάνει αλλιώς ελλείψει χρόνου και πως πρέπει να περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει η Δούρου όταν βγει ο Τσίπρας στην κυβέρνηση.  Πραγματικά θα πρέπει να δούμε τι θα πούνε όταν θα είναι και εγκλωβισμένοι από την Ε.Ε.. Και τότε δε θα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Κάνοντας μία σούμα μπορούμε να συνοψίσουμε ως εξής: στην αρχή ο Τσίπρας προκαλούσε τους πολιτικούς του αντιπάλους με τις ριζοσπαστικές απόψεις του κόμματος του. Τότε το μόνο για το οποίο μπορούσαν να κατηγορήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν για το πρόγραμμα του με αυτή την αόριστη και χωρίς ιδιαίτερη βάση τρομολαγνεία. 2 χρόνια μετά τις εκλογές του '12 τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο είναι έκθετος μπροστά στους αντιπάλους του από τις πολιτικές του αποφάσεις αλλά κυρίως μπροστά στον λαό. Και αυτό θα πρέπει να μας ανησυχεί. Να μας ανησυχεί για να συνειδητοποιήσουμε ποια αριστερά θέλουμε. Μία αριστερά που θα εκπροσωπεί πραγματικά τα αιτήματα του λαού ή μία αριστερά υποτακτική και της κωλοτούμπας που θα προσθέσει λίγες ακόμη σελίδες στην μεταπολιτευτική μνημονιακή Ελλάδα; Να συνειδητοποιήσουμε ακόμη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα του 4% στην πυρήνα του και το υπόλοιπο ποσοστό του εκπροσωπείτε από τον λαό που αναζητά μία αλλαγή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν το 2012 μπροστά σε μία ιστορική ευκαιρία. Ήταν το κόμμα που διεκδικούσε την έξοδο από την κρίση ριζοσπαστικά, που φιλοδοξούσε να σπάσει το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, να συγκρουστεί με ένα ολόκληρο πολιτικό ρεύμα, αυτό του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και με μια τάση της Ευρώπης που έκλεινε όλο και πιο προς την ακροδεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2014 πέρα από το ότι φαίνεται να είναι μακρυά από όλα αυτά, μέσα από τις επιλογές του δίνει δικαιώματα στην ίδια την διαπλοκή να τον κατηγορεί για διαπλοκή και εντελώς απλουστευτικά να τον χαρακτηρίσουν σαν το νέο ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και οι ίδιοι οι Πασοκοι.

Όχι εντελώς άδικα. Το χειρότερο; Είναι να είσαι ψεύτης. Και αυτό σε φέρνει ακόμη πιο κοντά τους.