Οι πολίτες δικαιολογούν την αστυνομική βία και όχι μόνο, αλλά όταν περνάμε στην άλλη πλευρά, αυτή των διαδηλωτών και των διαμαρτυρόμενων πολιτών, η κριτική τους είναι αμείλικτη και ανυποχώρητη.
Πώς είναι δυνατόν μερίδα των πολιτών να δικαιολογεί την αστυνομική βία και να εκφράζει αμφιβολίες για την βασιμότητα των ειδήσεων που κατά καιρούς κάνουν την εμφάνισή τους; Το θέμα δεν είναι απλά ότι δεν πιστεύουν σε όσα συμβαίνουν, αυτά κατά πάσα πιθανότητα έχουν συμβεί σύμφωνα με τα λεγόμενα τους. Αυτό που είναι εξωφρενικό είναι ότι πολλοί είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν τέτοιες πράξεις ακόμη και με τον πιο γελοίο τρόπο. Σε μία συζήτηση που είχα σήμερα στο τραπέζι έπεσε το θέμα της αστυνομίας μας, πάντα επίκαιρο τα τελευταία χρόνια, αλλά ειδικά τις τελευταίες ημέρες θα έλεγα ότι είχε την τιμητική του. Ενώ λοιπόν συζητούσαμε ακούστηκαν διάφορες οπτικές για το πώς εκτυλίχθηκε το συμβάν με τα κλεμμένα νερά στο περίπτερο στα Εξάρχεια. Άλλος αναφέρθηκε στα όσα είπε και ο Άδωνης Γεωργιάδης, ότι δηλαδή ο αστυνομικός ζήτησε νερό και ο περιπτεράς αρνήθηκε, άλλος είπε ότι ο περιπτεράς δεν είχε καταλάβει καλά στην αρχή αλλά η κατάληξη, όσα κι αν ακούστηκαν, ήταν μία. Οι μπάτσοι έκλεψαν τα νερά και χτύπησαν τον περιπτερά.
Στη συνέχεια αναφέρθηκα και σε άλλα περιστατικά αστυνομικής βίας. Θες τα βασανιστήρια των συλληφθέντων στο Βελβεντό, θέλεις ο βασανιστικός θάνατος του Καρέλι, τα αναρίθμητα περιστατικά αστυνομικής βίας ενάντια σε πολίτες και δημοσιογράφους; Ο κατάλογος είναι μακρύς και ατελείωτος. Αναφέρθηκα ακόμη στη σχέση αστυνομίας και Χρυσής Αυγής, που είναι αποδεδειγμένη από τα εκλογικά ποσοστά αλλά και έμπρακτα από τις εκδηλώσεις αγάπης μεταξύ τους στους δρόμους. Δε μπόρεσα να παραλείψω το περιστατικό στην σχολή αξιωματικών της αστυνομίας, όπου οι υποψήφιοι απόφοιτοι και μελλοντικοί αστυνομικοί δήλωναν με θράσος στην κ. Τσουκαλά, καθηγήτρια εγκληματολογίας, "Είμαστε φασίστες! Υπάρχει πρόβλημα;" εισπράττοντας τα χειροκροτήματα των συναδέλφων και την ανοχή ως και την αδιαφορία των ανωτέρων προς τις δηλώσεις αυτές.
Όταν λοιπόν τελείωσα να επιχειρηματολογώ για τον ρόλο της αστυνομίας στην κοινωνία και να παραθέτω τα παραδείγματα αστυνομικής βίας, η απάντηση που έλαβα από τον συνομιλητή μου ήταν: " Ε και τι να κάνουμε, έτσι είναι.". Στη συνέχεια μάλιστα αυτό το οποίο άρχισα να εισπράττω ήταν μία συνεχής αμφισβήτηση για την βασιμότητα των λεγόμενών μου και των ίδιων των συμβάντων , μιας και οι συνομιλητές μου επικαλέστηκαν το ότι δεν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας σε όλα όσα αναφέρθηκα, οπότε μπορεί και να μην είναι έτσι όπως τα λέω.
Δε λέω, όντως κάποια από αυτά στα οποία αναφέρθηκα μπορεί να μην ήταν ακριβώς έτσι. Σίγουρα υπάρχουν λεπτομέρειες που δε μπορεί να γνωρίζει ο καθένας παρά τα ίδια τα πρόσωπα, που συμμετείχαν στα διάφορα συμβάντα. Σημασία έχει όμως το ότι υπάρχουν ντοκουμέντα και δεν είναι απλά βίντεο, δηλώσεις ή απλές φωτογραφίες, αλλά μιλάμε για παραμορφωμένα πρόσωπα, τραυματισμένα κορμιά και άψυχα σώματα. Αυτά δε μπορεί να τα δικαιολογήσει κανείς όσο κι αν προσπαθήσει.
Όπως ανέφερα όμως, αυτό που με έβαλε σε περισσότερες σκέψεις ήταν κάτι άλλο. Πώς είναι δυνατόν να δικαιολογούμε με τόσο μεγάλη ευκολία, τον μπάτσο και τον κάθε μπάτσο που εμπλέκεται σε τέτοιες πράξεις και συμβάντα; Γιατί είμαστε έτοιμοι να τον δικαιολογήσουμε και να τον απαλλάξουμε από τις όποιες ευθύνες έχει απέναντι στους πολίτες και συμπολίτες του; Το χειρότερο είναι ότι πολλοί από εμάς είναι μεν έτοιμοι να τα κάνουν όλα αυτά, αλλά όταν έρθει η ώρα να μιλήσουμε για τους διαδηλωτές, για τους απεργούς, για τους απολυμένους που διεκδικούν τα δεδομένα κανείς από αυτούς δεν προβληματίζεται και δεν σκέφτεται γι' αυτούς τους ανθρώπους. Όλοι είναι έτοιμοι να καταδικάσουν ανελέητα. Όλοι είναι έτοιμοι να χάψουν και να ενστερνιστούν την τηλεοπτική και κυβερνητική προπαγάνδα. Θα ανοίξουν τον Πρετεντέρη, θα ακούσουν τον Άδωνι να παραληρεί και θα ξεπλύνουν αγγαλιά τους μπάτσους, την κυβέρνηση και τους επιχειρηματίες. Οι μπάτσοι την επόμενη μέρα θα τους χτυπάν την πόρτα με τα γκλοπ και θα τους πνίγουν με τα χημικά. Αλλά τότε κανείς δε θα είναι εκεί να τους νοιαστεί...Έτσι είναι όμως, τι να κάνουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου