Πόσα βήματα έχει κάνει η ανθρωπότητα από την εποχή που γεννήθηκε ο Χρηστός; Η απάντηση μπορεί να δοθεί πολύ εύκολα με μία ματιά στην παραπάνω φωτογραφία. Η εικόνα μιας μητέρας με το μωρό στην αγκαλιά της, μπροστά σε μία καλύβα. Η μητέρα πρόσφυγας, ξεριζωμένη από την πατρίδα της, κυνηγάει το μέλλον σε ένα ομιχλώδες τοπίο. Αβέβαιη για το αύριο, κατατρεγμένη όπως και οι συμπατριώτες της από τον πόλεμο. Την κυνήγησαν στη χώρα της και γλύτωσε από βόμβες και μαχαίρια. Ήρθε στη δύση για ένα καλύτερο μέλλον. Τώρα είναι οι σειρά των δυτικών να την κυνηγήσουν και να παίξουν πολιτικά παιχνίδια μαζί της. Η ανθρώπινη φύση είναι άγρια και ζωώδης.
Πόσα βήματα, λοιπόν, έχει κάνει η ανθρωπότητα από τότε; Η απάντηση, κατά την άποψή μου, δε μπορεί παρά να είναι μια: η ανθρωπότητα έχει κολλήσει σε ένα σημείο μηδέν.
Ο ανθρώπινος πολιτισμός όσο κι αν εξελίχθηκε από την εποχή της γέννησης του Χρηστού δεν έχει καταφέρει να επιλύσει ζωτικά θέματα. Παρόλο που η τεχνολογία έχει εξελιχθεί, παρόλο που η επιστήμη έχει κάνει θαύματα, παρόλο που, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, ζούμε σε ένα δημοκρατικό κόσμο, τίποτα από όλα αυτά δε συμβαίνει για κάποιους συνανθρώπους μας (αλλά ακόμη και για εμάς). Κι αυτό καθώς οι ίδιοι θέτουμε εμπόδια. Στις κοινωνίες μας, στις περισσότερες περιπτώσεις, ακόμη και της σύγχρονης ιστορίας, ευνοούνται οι λίγοι. Συνήθως αυτοί οι λίγοι είναι και αυτοί που είτε έχουν κάποια εξουσία, είτε έχουν λεφτά, είτε και τα δύο καθώς το ένα φέρνει το άλλο. Και σε άλλες περιπτώσεις οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο, παρά μόνο για την πάρτη τους. Κι αυτή είναι μια στάση, ένας τρόπος ζωής που ανθεί και καλλιεργείται επίμονα στα σύγχρονα νεοφιλελεύθερα κράτη.
Οι άνθρωποι, όσο και να διακηρύττουν την ισότητα, την ισονομία, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία ή ακόμη και την αγάπη μέσω της θρησκείας, μιλάνε με κενές λέξεις. Όλα αυτά μοιάζουν προσχηματικά. Λέγονται απλά για να ειπωθούν, για να κατευνάσουν τους πολλούς και για να δημιουργήσουν μία πλάνη. Και στο παρασκήνιο; Εκεί πέφτουν βόμβες, το μίσος ανθεί, άνθρωποι στερούνται τα στοιχειώδη του σύγχρονου πολιτισμού: στέγη, φαγητό, νερό, ένδυση, περίθαλψη.
Οι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν πως ζουν στον πιο ειρηνικό και δημοκρατικό κόσμο. Θέλουν να πιστεύουν πως η θρησκεία τους διακηρύττει την αγάπη στον κόσμο. Όμως η πραγματικότητα είναι εκεί. Κολλημένη όπως ένας χαλασμένος μουσικός δίσκος. Επιστρέφει πάντα με την ίδια εικόνα. Την εικόνα της μάνας που την κυνηγάνε, που δεν έχει στέγη, που δε βλέπει μέλλον για να μεγαλώσει το παιδί της. Πόσο σύγχρονη είναι η εικόνα της φάτνης; Πώς επανέρχεται για να μας υπενθυμίσει αυτά που κάνουμε λάθος;
Ο σύγχρονος πολιτισμός έχει αποτύχει. Κάποιοι θα θεωρήσουν τις σκέψεις μου απαισιόδοξες και ισοπεδωτικές. Ωστόσο, οι άνθρωποι και ο σύγχρονος πολιτισμός που έχουν δημιουργήσει με έχουν απογοητεύσει. Κι αυτό γιατί οι λύσεις είναι μπροστά στα μάτια μας. Περιμένουν απλόχερα να τις αρπάξουμε. Αλλά κανείς δε κάνει το βήμα της αλλαγής. Προτιμούμε να ζούμε στο σκοτάδι, κλεισμένοι στους εαυτούς μας, περιφραγμένοι από αυτό που ονομάσαμε εθνικά μας σύνορα. Αυτά που μας χωρίζουν σε Αυτούς και σε Εμάς.
Το 2016 κλείνει, έτσι, με τις πιο μελανές εικόνες. Άνθρωποι πεθαίνουν, άλλοι σπέρνουν τον τρόμο κι άλλοι το μίσος. Άλλοι μιλάνε για δημοκρατία και ειρήνη ενώ στην πραγματικότητα είναι ύπουλοι και μοχθηροί.
Η σκληρή αυτή πραγματικότητα μπορεί να αντιστραφεί. Η απάντηση στο πώς θα γίνει αυτό βρίσκεται κι αυτή στην παραπάνω φωτογραφία. Κοιτάξτε πώς χαμογελάει η μητέρα. Το μωρό στα χέρια της είναι αυτό που ψάχνουμε. Η μητέρα το ξέρει. Το μωρό είναι η απάντηση που η ανθρωπότητα ψάχνει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Δείχνει το μέλλον που θέλουμε να έχουμε σε αυτόν τον πλανήτη. Εσείς το βλέπετε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου