Μια διαδήλωση βγαλμένη από το μέλλον.

Φανταστείτε μία διαδήλωση χωρίς ανθρώπους αλλά με ολογράμματα που διαμαρτύρονται για την λιτότητα και τα ακραία αντιλαϊκά μέτρα. Αν ακολουθήσετε το κοινό που φωνάζει αντιμετωπίζεται πιθανότητα σύλληψης και καταβολής προστίμου. Δεν πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Καλώς ήρθατε στη δυστοπικό παρόν-μέλλον της Ισπανίας.

Στις 29 Μαρτίου, στην Μαδρίτη ένας ηλικιωμένος άνδρας έκανε την βόλτα με το ποδήλατό του. Είχε τοποθετήσει πάνω του μία πινακίδα πάνω στην οποία είχε γράψει μηνύματα διαμαρτυρίας για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα του, εκφράζοντας την αγανάκτησή του. Η απάντηση των αρχών που παρατήρησαν των ηλικιωμένο ήταν η... άμεση σύλληψη του.

Φαινόμενα τέτοιου τύπου θα παρατηρούνται βέβαια όλο και πιο συχνά στην Ισπανία. Με την ψήφιση και την εφαρμογή του "Νόμου Φίμωτρου", οι όποιοι διαδηλωτές θα εκφράζουν την άποψη τους, θα οργανώνουν πορείες, θα φωτογραφίζουν αστυνομικούς να χτυπούν άλλους ανθρώπους, ή θα αντιστέκονται ειρηνικά σε μία σύλληψη, κατά πάσα πιθανότητα θα φτάσουν σε σημείο να συλληφθούν από τις αρχές και να πληρώσουν πρόστιμο που μπορεί να ανέρχεται μέχρι και τα 30.000 €. Βέβαια όλα αυτά προϋποθέτουν και την ίδια την παρουσία των διαδηλωτών...

Απειλεί να μη παίξει ρακέτες στην παραλια φέτος το καλοκαίρι ο Γ. Αρναούτογλου.

Προβληματισμένος με τις τελευταίες εξελίξεις στο χώρο της ιδιωτικής τηλεόρασης δηλώνει ο Γρηγόρης Αρναούτογλου. Μετά τις τελευταίες του απειλητικές δηλώσεις κατά της κυβέρνησης και της πολιτικής που εξαγγέλλει οτι θα ακολουθήσει όσον αφορά τα ιδιωτικά κανάλια, ο γνωστός τηλεπαρουσιαστής δηλώνει αγανακτισμένος και παράλληλα βαθιά πληγωμένος. 

Πρόκειται για το πρώτο δημόσιο ξέσπασμα του γνωστού παρουσιαστή και την πρώτη του πολιτική τοποθέτηση για ένα φλέγον θέμα που σχετίζεται με τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων στο χώρο των Μ.Μ.Ε.. Όταν τα τελευταία χρόνια οι μνημονιακές κυβερνήσεις έκλειναν την ΕΡΤ, παραχωρούσαν στους καναλάρχες τις δημόσιες συχνότητες και τους επέτρεπαν να δανείζονται από τις τράπεζες ενώ είχαν ήδη υπέρογκα χρέη, o Γρηγόρης άρμεγε ανέμελος την Κλάρα

Ο Birdman και η διεκδίκηση της πολιτικής.

Παρακολουθώντας το «Birdman», την πολυβραβευμένη ταινία που σάρωσε στην φετινή τελετή των όσκαρ, βυθίστηκα σε σκέψεις. Σκέψεις που σχετίζονται, όχι μονάχα με το περιεχόμενο και τους προβληματισμούς του ήρωα και της ταινίας εν γένει, αλλά και με τις εξελίξεις στην πολιτική σκηνή της χώρας μας. Στην ταινία παρακολουθούμε τη σύγκρουση του ήρωα με το alter ego του, τον Birdman, έναν ρόλο που ενσάρκωνε σε ταινία με τεράστια εμπορική επιτυχία που σημάδεψε την καλλιτεχνική πορεία του, ταυτίστηκε με αυτόν και τον οποίο προσπαθεί να αποτινάξει κάνοντας ένα νέο βήμα στο χώρο του θεάτρου. Η σύγκρουση αυτή επηρεάζει τις σχέσεις του ήρωα με τους γύρω του και τη συμπεριφορά του, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με πρόσωπα και καταστάσεις που τον οδηγούν στην αναθεώρηση που αντιλαμβάνεται τον σύγχρονο κόσμο την κοινωνία και την τέχνη.

Η Ελλάδα σε οικονομική κατοχή

Η δημοκρατία σε αδιέξοδο.

Κάτι άκρως αποκαλυπτικό παρατηρείται στην πολιτική σκηνή της χώρας μας και συνάμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση τις τελευταίες ημέρες. Μετά την αλλαγή της σκυτάλης στα κυβερνητικά έδρανα φάνηκαν να αλλάζουν πολλά όσον αφορά τις διεκδικήσεις της χώρας μας. Φάνηκε πρώτα από όλα πως οι πολιτικοί που μας εκπροσωπούσαν δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μερικοί υποτακτικοί που έσκυβαν το κεφάλι είτε στο πρώτο «Forget it Yiannis» που άκουγαν, όπως έγινε στην περίπτωση του κ. Στουρνάρα, είτε στην πρώτη εφημερίδα που θα τους που θα σήκωναν οι Ευρωπαίοι για να τους χτυπήσουν στο κεφάλι, βλέπε Βενιζέλος. Ο Ελληνικός λαός είπε τη γνώμη του για τους πολιτικούς αυτούς και την υποτακτικότητα τους. Για την Ευρωπαϊκή Ένωση όμως, τους εταίρους μας, μάλλον η γνώμη μας ήταν διαφορετική μέχρι στιγμής...

Κάτι λείπει από τις πλατείες.

Κάτι αλλάζει στους δρόμους και στις πλατείες...

Φωτογραφίες: Γιώργος Οικονομίδης

Μέχρι και λίγους μήνες πριν ο λόγος για τον οποίο θα πραγματοποιούνταν κάποια πορεία ή συγκέντρωση είχε να κάνει με συγκεκριμένες αιτίες και επακόλουθα, είχε συγκεκριμένους σκοπούς. Οι απολύσεις, η λιτότητα, η εξαθλίωση που βίωσε ο ελληνικός λαός τα 5 χρόνια του μνημονίου, αποτελούσαν ένα δείγμα των λόγων για τους οποίους ο κόσμος κατέβαινε στους δρόμους για να διεκδικήσει τα αυτονόητα.

Η εικόνα που είχαν οι περισσότεροι για τις πορείες και τις διαδηλώσεις είναι συνηθισμένη. Η πολιτεία και τα Μ.Μ.Ε. έχουν καταστήσει δεδομένες κάποιες καταστάσεις, με τις πορείες να έχουν υποστεί ένα είδος δαιμονοποίησης με τον τρόμο να τις περιβάλλει.

Έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μας!

Το σίριαλ του φετινού μετεκλογικού χειμώνα.

Οι εκλογές πέρασαν, έχουμε νέα κυβέρνηση και πλέον περνάμε σε μία φάση εκπλήρωσης των λεγομένων τόσο αυτών που κάθισαν στα έδρανα της κυβέρνησης, όσο και αυτών που είναι πλέον στην αντιπολίτευση. Όπως πάντα  κατά την προεκλογική περίοδο οι πολιτικοί του τόπου αυτού προέβησαν σε μεγαλοπρεπείς και πολλές φορές αθυρόστομες δηλώσεις, προβλέψεις και υποσχέσεις. Οι εκλογές αυτές χαρακτηρίστηκαν - όχι άδικα – οι κρισιμότερες της μεταπολίτευσης,  με τα κομματικά επιτελεία να είναι έτοιμα να συγκρουστούν με τις αντίπαλες παρατάξεις επιστρατεύοντας οποιοδήποτε μέσο διέθεταν για να προβάλουν τους εαυτούς τους σαν εγγυητές της ομαλότητας και τους αντιπάλους τους, κατά κύριο λόγο τον ΣΥΡΙΖΑ, σαν παράγοντες αποσταθεροποίησης και καταστροφής. Στο μυαλό όλων των πολιτών κυριαρχεί ένα ερώτημα τώρα: Πώς θα εξελιχθούν πλέον τα πράγματα; Θα  εκπληρωθούν οι ανησυχίες και οι φόβοι κάποιων;

Εσείς κυρία Γιάννα είστε Charlie;

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από την πολύνεκρη επίθεση στο περιοδικό Charlie Hebdo, που όχι μόνο στοίχισε τη ζωή σε 11 άτομα αλλά αποτέλεσε κι ένα τεράστιο πλήγμα στην ελευθερία του τύπου ταρακουνώντας ολόκληρο τον κόσμο. Στην ελληνική πραγματικότητα παρά τα αρχικά κροκοδείλια δάκρυα πολλών δε φαίνεται να άλλαξαν και πολλά. Μόνο που στην χώρα μας οι επιθέσεις κατά του τύπου δε γίνονται (στις περισσότερες περιπτώσεις) με σφαίρες αλλά με αγωγές και μηνύσεις...

Μου λείπει ο Σαμαράς.

Μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τίποτα δε μοιάζει ίδιο στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Τα πράγματα φαίνονται να πηγαίνουν αρκετά καλά κι ένας αέρας αλλαγής και αισιοδοξίας διαπνέει τους πολίτες και τη χώρα. Για πρώτη φορά μετά απο 5 χρόνια η Ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να διαπραγματεύεται πραγματικά με τους εταίρους της και να διεκδικεί τα συμφέροντα της εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Ο Αλέξης Τσίπρας μέχρι στιγμής φαίνεται να  τηρεί τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και δεν αποτελεί ένα παράδειγμα πολιτικού σαν αυτούς που πέρασαν τα τελευταία 30 χρόνια από τη χώρα που την επομένη των εκλογών ξεχνούσαν τις δηλώσεις και τις υποσχέσεις τους.

Σε αυτό το σημείο θέλω να δηλώσω πόσο μου λείπει ο Αντώνης Σαμαράς. Και νομίζω οτι δεν είμαι ο μόνος. Προχτές έγινε η πρώτη πορεία επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και δεν πραγματοποιήθηκε ούτε ένα επεισόδιο. Η αστυνομία ήταν άοπλη και πίσω από της κλούβες της ενώ οι συμμετεχοντες στην πορεία έδειχναν απελπισμένοι που δε μπόρεσαν να παίξουν κάνα μπουκέτο με τους φίλους τους  τους μπατσους. Ή έστω να φάνε κανένα δακρυγόνο βρε αδελφέ. Πού είναι τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά να δείνει εντολές αβέρτα εξ ονόματος του πρωθυπουργού.

Νέα τρομοκρατία

Η πτώση της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου ήταν κάτι το λίγο-πολύ αναμενόμενο. Η προσπάθεια σπίλωσης και λασπολογίας κατά των πολιτικών τους αντιπάλων και κυρίως του Σύριζα κατά την προεκλογική περίοδο, ήταν κάτι το επίσης αναμενόμενο. Η Nέα Δημοκρατία και το Πασοκ είχαν φροντίσει εξάλλου όλα αυτά τα χρόνια να έχουν στο πλευρό τους κάποιους σημαντικούς συμμάχους για να το καταφέρουν αυτό. Φρόντισαν επίσης μέσω των συμμαχιών να προστατεύσουν τα κεκτημένα τους με οποιονδήποτε τρόπο. Ακόμη κι αν χρειαζόταν να μετατραπούν σε σύγχρονους πατέρες της προπαγάνδας, ταυτιζόμενοι με τον Γκέμπελς της ναζιστικής γερμανίας ακόμη κι αν χρειαστεί να γίνουν αυτό για το οποίο κατηγορούν τους αντιπάλους τους. Τρομοκράτες.

Τιμώντας την αλήθεια

Έκπληκτο το πανελλήνιο παρακολούθησε την συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στην ΝΕΡΙΤ. Η έκπληξη βέβαια δεν προήλθε από κάποια δήλωση του πρωθυπουργού...Αυτό νομίζω ότι ήταν αναμενόμενο. Η έκπληξη προήλθε από το γεγονός ότι η συνέντευξη δεν ήταν...συνέντευξη, άλλα ένα ακόμη διάγγελμα του Αντώνη Σαμαρά με δύο διακοσμητικούς δημοσιογράφους για να φανεί σαν κάτι τέτοιο μιας και όλοι φαίνεται να έχουν ξεχάσει τι είναι αυτό που λέγεται συνέντευξη και πώς γίνεται.