Αυτές τις χιονισμένες και κρύες ημέρες που το ψύχος της Αριάδνης κάνει επιδρομή στη χώρα μας, ακούω πολλούς γνωστούς μου να έχουν τον ίδιο προβληματισμό. "Ναι, αλλά είναι τόσο κρίμα για τους καημένους στους άστεγους. Μακάρι να μη χιόνιζε...". Άλλοι πάλι διατυπώνουν παρόμοιες σκέψεις για τους πρόσφυγες, ενώ πολλοί σκέφτονται το ίδιο για τα αδέσποτα ζώα.
Πράγματι, είναι λογικό να σκέφτεται κανείς τους άστεγους τέτοιες κρύες ημέρες. Δε μπορώ να φανταστώ τι νιώθει και πως επιβιώνει κάποιος εκεί έξω υπό αυτές τις συνθήκες.
Οι δήμοι φρόντισαν ώστε να ανοίξουν χώροι φιλοξενίας των αστέγων. Φυσικά, υπήρξαν μέχρι στιγμής θύματα του ψύχους. Επιπλέον, χιλιάδες πρόσφυγες σε όλη τη χώρα προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε αντίσκηνα υπό αυτές τις συνθήκες. Το καλοκαίρι τους ψήνουμε στον ήλιο και το χειμώνα τους παγώνουμε στο χιόνι μας.
Αυτό, βέβαια, που θα έπρεπε να μας προβληματίζει δεν είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί ταλαιπωρούνται από το χιόνι. Ούτε θα έπρεπε να έρθει το χιόνι για να τους θυμηθούμε. Γιατι το βασικό τους πρόβλημα δεν είναι αυτό.
Το πρόβλημα των ανθρώπων αυτών είναι ότι δεν έχουν σπίτι. Ζούνε έτσι μήνες και χρόνια ολόκληρα. Τις ώρες που εσύ γυρνάι την πέφτεις στο κρεβάτι σου ψόφιος από τις βόλτες και τους καφέδες, οι άνθρωποι αυτοί αγωνιούν για το πώς και το αν θα τη βγάλουν το βράδυ που έρχεται.
Ποτέ ξανά μέσα στο χρόνο δεν άκουσα τόσους πολλούς να προβληματίζονται για τους άστεγους. Όλοι θυμήκαν τους άστεγους μόλις έπεσε λίγο χιόνι. Το χιόνι είναι η αιτία που μας έκανε να τους θυμηθούμε. Κάτι που ήρθε να επιτονίσει το βασικό τους πρόβλημα. Το χιόνι και το κρύο μας τους θύμησαν. Αυτά που μας έκαναν κι εμάς να δυσαρεστηθούμε, να κάνουμε τον πόνο τους, έστω και για λίγο, έστω και στον απειροελάχιστο βαθμό, δικό μας. Αυτό το κρύο που μας διαπερνά μόλις ανοίγουμε την πόρτα του σπιτιού μας, μας έκανε να σκεφτούμε πως υπάρχουν άνθρωποι που το μόνο που έχουν είναι το κρύο. Δεν έχουν ούτε την πόρτα ούτε το σπίτι.
Αλλα αυτό δε θα λύσει το πρόβλημα. Αυτοί οι άνθρωποι θα είναι εκεί για πολύ καιρό ακόμη. Οι σκέψεις μας δε θα αλλάξουν τίποτα. Οι ζεστοί χώροι που παρέχονται είναι αφιλόξενοι, προσωρινοί και υποκριτικοί. Είναι μπαλώματα. Την επομένη του χιονιά αυτοί οι άνθρωποι θα είναι εκεί έξω ακόμη. Τότε κανείς δε θα νοιάζεται γι' αυτούς. Κι αυτό γιατί κανείς δε θα νιώθει πια τον πόνο των ανθρώπων αυτών. Τότε η κρύα πόλη θα μοιάζει και πάλι φιλόξενη για όλους αυτούς. Κι όλα θα βαίνουν και πάλι κανονικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου